Να γίνω επιβάτης στο τρένο της ζωής σου

Έλα ακόμη μία φορά, έστω για δέκα λεπτά, να νιώσω τη φλόγα που καίει το κορμί μου όταν τα μάτια σου πέφτουν πάνω του, να ακούσω τη φωνή σαν μουσική να χαϊδεύει τα αφτιά μου και να μυρίσω το άρωμά σου, ένα άρωμα φυσικό, που δεν υπάρχει σε κολόνια, αλλά το έχεις μόνο εσύ.

Να έρθεις για να βρω το σπίτι μου, να χωθώ στην αγκαλιά σου, το δικό μου σπίτι, το μέρος που μπορώ να είμαι ο εαυτός μου, χωρίς να φοβάμαι τίποτα, χωρίς να σκέφτομαι κάτι, σαν να παγώνει ο χρόνος εκείνη τη στιγμή. Παγώνει ο χρόνος, αλλά ξεπαγώνει η καρδιά μου, αρχίζει να χτυπά με αλλόκοτους ρυθμούς.

Να έρθεις να πούμε τα νέα μας, όλα αυτά που συμβαίνουν στις ζωές μας όσο καιρό είμαστε χώρια, να μοιραστούμε τις άσχημες και όμορφες στιγμές μας και να βυθιστούμε στην ψευδαίσθηση πως είμαστε μαζί. Να σου πω κάτι όμως; Μπορεί να μη βρισκόμαστε στο ίδιο μέρος, μπορεί να μην είμαστε αυτό που ονομάζεται ζευγάρι -άλλωστε εμείς το επιλέξαμε-, αλλά είμαστε μαζί, είμαστε ο ένας μέσα στον άλλον, κι ό,τι κουβαλάς μέσα σου το έχεις πάντα μαζί σου.

Θα περιμένω κάθε βράδυ, να έρθεις και να μου πεις όσα δε λέγονται, να έρθεις γιατί μου έλειψες, μου έλειψαν τα χέρια σου να ξεχωρίζουν τα μαλλιά μου, το ασυγκράτητο γέλιο σου στο τέλος του φιλιού, τα χείλη σου να κάνουν βόλτες στο σώμα μου και τα χέρια σου που μου χάριζαν χάδια όταν η ψυχή μου είχε βυθιστεί στο απόλυτο σκοτάδι.

Ζω μέσα από τις αναμνήσεις μας αγάπη μου, ζω για την προοπτική του να είμαστε μαζί, να μην υπάρχει τίποτα που να μη μοιράζομαι με σένα, να ξυπνάω και να κοιμάμαι πλάι σου, να φύγει η ανασφάλεια κι ο φόβος που νιώθω όταν έχω καιρό να σε δω. Θέλω η πλευρά σου στο κρεβάτι μου να αρχίσει να παίρνει τη μορφή στου σώματός σου, να έχεις συγκεκριμένη κούπα που πίνεις τον καφέ, να γεμίσει το σπίτι με πράγματα δικά σου. Ξέρω πως δε γίνεται, γι’ αυτό σου ζητάω να έρθεις για λίγο, συμβιβάζομαι στο «λίγο σου », ένα λίγο που θα γίνει πολύ για να με γεμίσει.

Έλα, γιατί κουράστηκα να μη σε βλέπω, κουράστηκαν τα μάτια μου να ψάχνουν να σε βρουν κι εσύ να μην είσαι πουθενά. Κουράστηκα να μου λες καληνύχτα μέσα από το κινητό. Έλα να μου την πεις από κοντά, κουράστηκα μωρό μου και δεν ξέρω πόσο ακόμα θα αντέξω να περιμένω ένα τρένο που δεν έχει δρομολόγιο -βασικά που έχει δρομολόγιο, αλλά δεν κάνει στάση σε μένα. Αυτό με πονάει, θέλω μία στάση δύο λεπτών, όσο κάνει να ακουστεί και το καμπανάκι για την επιβίβαση των ανθρώπων στους σταθμούς των τρένων.

Έλα για λίγο, δε θέλω μόνο την παρουσία σου, θέλω και το μυαλό σου και την καρδιά σου, κι ας είναι μονάχα για στιγμές. Θέλω έστω μια φορά να είμαι ο μόνος επιβάτης στο τρένο της ζωής σου και σου υπόσχομαι πως αν κατέβεις στο σταθμό της καρδιάς μου, δε θα θελήσεις να φύγεις κι άλλο τρένο δε θα ψάξεις.