Αυτή τη φορά να πιούμε εκείνον τον καφέ

Περπατάς αμέριμνος στο δρόμο, βλέπεις τυχαία φίλο απ’ τα παλιά «ουπς, γαμώτη» ξεστομίζεις και προσπαθείς να του ξεφύγεις. Δυστυχώς, σε έχει ήδη δει κι έχει απλώσει το χέρι του προς τα σένα φωνάζοντας το όνομά σου. Άστο, η γη δεν ανοίγει κι όσο κι αν εύχεσαι να σε καταπιεί – δε θα το κάνει.

Θα σε αφήσει εκεί να πάρεις μέρος σε μία απ’ τις πιο άβολες σκηνές αυτού του θεάτρου του παραλόγου που λέγεται ζωή. Κι όπως, συχνά-πυκνά, συμβαίνει αυτή η σκηνή ξεκινά πάντα με δυο φιλιά σταυρωτά κι αυτήν την τόσο μπανάλ πια, φράση «Πού είσαι, βρε ψυχή; Χαθήκαμε. Να κανονίσουμε κάνα καφεδάκι να τα πούμε.» που καμιά φορά μπορεί να σου ανάψει και τα λαμπάκια μιας και στ’ αφτιά σου διακρίνεται η ειρωνεία που κουβαλάει.

Τώρα εσύ τι απαντάς; «Τα έφερε έτσι η ζωή», «Δε χαθήκαμε, χάθηκες»; Άστο, καμιά από αυτές δε σε συμφέρει να ξεστομίσεις. Κινδυνεύεις να φανείς νευρικός και παράλογος. Κρατάς τον εκνευρισμό σου για τον εαυτό σου, λοιπόν, και μπαίνεις κι εσύ στο τριπάκι της υποκρισίας και σαν καλός παλιόφιλος απαντάς «Ναι, όποτε θες» κι έτσι πετάς ξανά πίσω το μπαλάκι μιας και να τηλεφωνήσεις εσύ πρώτος δεν το σκέφτεσαι καν.

Και δεν είναι που κάποτε δε ζήσατε και στιγμές όμορφες μα είναι που μεγαλώνοντας ο χρόνος αρχίζει να μετράει αλλιώς. Τρέχει γρηγορότερα με ρυθμούς πιεστικότερους και αγχωτικούς. Ο ελεύθερος χρόνος σου που κάποτε μπορεί να φάνταζε ατελείωτος μοιάζει να περιορίζεται ολοένα και περισσότερο ενώ τώρα πια φαίνεται οι υποχρεώσεις να κερδίζουν έδαφος και να τον πνίγουν.

Οι ρυθμοί της καθημερινότητάς σου δε σου αφήνουν χρόνο για να ασχοληθείς με καταστάσεις ανούσιες ή με ανθρώπους με τους οποίους οι σχέσεις σας είναι χλιαρές. Καθώς ο καιρός περνάει γίνεσαι πιο επιλεκτικός. Όχι επειδή παραξενεύεις μα επειδή ο χρόνος σου έχει αποκτήσει αξία και πλέον προτιμάς να τον ξοδεύεις με άτομα και σε στιγμές που σε κάνουν να νιώθεις γεμάτος και ζωντανός.

Δεν γουστάρεις πια να ακούς καλησπέρες πεθαμένες. Θέλεις καλημέρες αληθινές, ειλικρινείς, ατόφιες και χαμογελαστές. Επιθυμείς να είσαι με όλους αυτούς τους ανθρώπους που τους επέτρεψες να γκρεμίσουν τα τείχη και να κοιτάξουν πίσω από αυτά. Τα ανειλικρινή κι αδιάφορα χαμόγελα σε κούρασαν. Μόνο ζαλάδες σου δημιουργούν, εκνευρισμό και τάσεις φυγής. Νιώθεις να πνίγεσαι με τέτοιους ανθρώπους γύρω σου.

Καμιά φορά, κανένας δεν επιλέγει μα τα φέρνει έτσι η ίδια η ζωή ή κι οι καταστάσεις. Τα παλιά, πότε-πότε, καλό είναι να τα σκεπάζει σκόνη. Το να μπεις στη διαδικασία να τα ξεσκονίσεις ίσως μόνο την αλλεργία σου στη σκόνη θα ξυπνήσουν και φτέρνισμα και φαγούρα θα σου προκαλέσουν. Καλοί οι παλιόφιλοι μα έχε στο νου σου πως αν ήταν φίλοι αληθινοί ακόμη εδώ θα ήταν.

Δε θα χάνονταν έτσι απλά ή δε θα εγκατέλειπαν στην πρώτη δυσκολία. Θα σου κρατούσαν ακόμη τα μαλλιά στους εμετούς σου μετά το μεθύσι και θα σου έφερναν μπίρες και τσιγάρα να πνίξετε παρέα τον καημό του χωρισμού σου.

Βέβαια, αν απ’ την άλλη αυτή η ρημαδοσκηνή εκτυλιχτεί περισσότερες από μία φορές, τότε πιείτε τον αυτόν τον ρημαδοκαφέ. Τι νόημα έχει να αναλώνεστε κι οι δύο στα ίδια κάθε φορά λόγια; Άσε που ποτέ δεν ξέρεις. Ίσως και να βγει κάτι καλό μέσα από αυτό. Ίσως να ξεκαθαρίσετε θέματα του παρελθόντος ή ίσως και να χτίσετε μια νέα σχέση ξανά απ’ την αρχή. Ίσως πρώτος εσύ να συνειδητοποιήσεις πόσο αυτό το άτομο σου είχε λείψει ή απ’ την άλλη να κατανοήσεις πόσο περιττό θα ήταν στη ζωή σου τελικά.

Ένας καφές, φράση απλή και συνηθισμένη. Μα, δεν είναι ο καφές, αλλά οι ώρες της επαφής μεταξύ των ανθρώπων που κυλούν κατά τη διάρκειά του. Όταν έχεις τον άλλο απέναντί σου σε μία τόσο απλή και συνηθισμένη κατάσταση, τον διαβάζεις, τον εξετάζεις, τον κατανοείς.

Μαθαίνεις πράγματα για την προσωπικότητά του, άθελά του. Από τον τρόπο που θα μιλήσει στο σερβιτόρο μέχρι το τρόπο που θα καθίσει στο τραπέζι και θα καπνίσει το τσιγάρο του. Το σημαντικότερο, βέβαια, είναι πως καθώς θα κυλάει ο χρόνος εσύ θα μπορέσεις να νιώσεις αν αυτό το άτομο υπήρξε ποτέ ουσιαστικά μέσα στη ζωή σου. Κι αυτό θα σου το πουν οι ίδιες οι συζητήσεις σας.

Γι’ αυτό όταν λέτε να πάτε για έναν καφέ, να πηγαίνετε. Μην το λέτε απλά για να το πείτε προκειμένου να ξεμπερδέψετε μια ώρα αρχύτερα και να μπορέσετε να συνεχίσετε την πορεία σας. Να πηγαίνετε κι ας το θεωρήσετε εν τέλει χάσιμο χρόνου. Εξάλλου, χαμένος χρόνος είναι μονάχα αυτός που δεν εκμεταλλευτήκαμε.