Νευρική ανορεξία, η γνωστή άγνωστη

«Βουτιά σε παγωμένη λίμνη» θα χαρακτήριζα την ασθένεια-μάστιγα της δικής μας εποχής μας. Διότι όταν βουτάς, το σώμα σου ουρλιάζει απ’ τον πόνο, μα καθώς περνά η ώρα, η αίσθηση της ανοχής του πόνου είναι τόσο ηδονική που αρνείσαι να βγεις στην επιφάνεια.

Κάπως έτσι φαντάζει, πλέον, στα μάτια μου η νευρική ανορεξία, η ασθένεια που τρέφεται απ’ τους φόβους, τις ανασφάλειες, τη χαμηλή αυτοεκτίμηση και μας οδηγεί στον κόσμο των ψευδαισθήσεων και των διαστρεβλωμένων αληθειών.

Στην αρχή, το μόνο που νιώθεις είναι απλά η ανάγκη να χάσεις κιλά -λίγα μονάχα, ίσα για να δείχνεις μια πιο όμορφη εκδοχή σου και να στρώνουν τα ρούχα σου καλύτερα. Η επιθυμία αυτή είναι απαραίτητη προϋπόθεση της ικανοποίησης του ναρκισσισμού σου, ο οποίος επιθυμεί η εικόνα του εαυτού σου να είναι η καλύτερη δυνατή. Λεπτεπίλεπτος και με μικρά νούμερα να κατοικούν στις κρεμάστρες σου θεωρείς ότι θα γίνεις καλύτερος και πιο αποδεκτός απ’ τη μάζα του κόσμου.

Εξάλλου, ποιος θα ήθελε να τον αποκαλούν «χοντρό» ή να κουβεντιάζουν το βάρος του; Ποιος θα μπορούσε να χαρεί με το επικριτικό βλέμμα των γύρων του λόγω των παραπανίσιων κιλών του; Όχι, κόκκαλα να πετάγονται από παντού φαντάζει η ιδανική εικόνα για να γίνεις αρεστός κι αποδεκτός. Τι κι αν έχεις τόσα ταλέντα; Με την ιδανική εικόνα κανένα δεν μπορεί να συγκριθεί κι αυτό λόγω του ότι οι γύρω μας αρέσκονται να κρίνουν μονάχα αυτό που βλέπουν. Κανένας δεν ενδιαφέρεται να ψάξει να βρει κάτι ουσιαστικότερο πέρα απ’ την επιφάνεια -κι εσένα τα ταλέντα σου ίσως βρίσκονται κάτω από αυτήν.

Κι ενώ χάνεις αυτά τα δυο-τρία «παραπανίσια» κιλάκια, έρχονται όλα αυτά τα σχόλια που γαργαλούν τα αφτιά σου και σε προκαλούν να περπατάς με αέρα παγονιού. «Πώς αδυνάτισες έτσι; Ομόρφυνες!», «Πώς γίνεται να είσαι τόσο αδύνατη; Θα ήθελα κι εγώ!» κι άλλα τόσο που σου ενισχύουν στη σκέψη ότι αξίζει να συνεχίσεις για λίγο ακόμη εκείνη τη σκληρή δίαιτα κι ας ήταν εξαντλητική, κι ας ένιωθες κόπωση και ζαλάδες απ’ την αφαγία.

Και κάπως έτσι, αφέθηκες να στροβιλίζεσαι δήθεν ανέμελα μέσα στην πλασματικά ιδανική εικόνα του εαυτού σου. Σε παρέσερνε όλο και περισσότερο και δε σταμάτησες όταν κατάφερες τον αρχικό στόχο σου. Αντίθετα, η σκέψη του να μην πάρεις πίσω εκείνα που έχασες και να καταφέρεις να τα διατηρήσεις σου είχε γίνει πια εμμονή. Αρνιόσουν να φας ενώ την περισσότερη ώρα της ημέρας την περνούσες μετρώντας θερμίδες και μερίδες. Το φαγητό είχε γίνει ο μεγαλύτερος εχθρός σου και μισούσες την ανάγκη που σε ωθούσε να φας.

Μέχρι που τα πρώτα κόκκαλα έκαναν την εμφάνισή τους. Κι όλο εκεί πήγαιναν τα χέρια σου να δεις αν εξακολουθούν να πετάγονται. Μα στον καθρέπτη με τα μάτια σου ακόμη ένα παχουλό σώμα αντίκριζες. «Λιγάκι ακόμη», σκεφτόσουν. «Ένα-δύο κιλάκια ακόμη πρέπει να τα χάσω». Μα στον ίδιο καθρέπτη κάποιος άλλος θα αντίκριζε ένα θέαμα τρομακτικό. Μάτια να πετάγονται έξω, χαρακτηριστικά τραβηγμένα, σώμα αποσκελετωμένο. Ένα φάντασμα με σάρκα κι οστά.

Κι οι μέρες έφευγαν, ο καιρός περνούσε. Κι ήρθαν οι πρώτες λιποθυμίες, κι αντί για ρούχα στενά κοσμούσαν την ντουλάπα σου ρούχα φαρδιά προκειμένου να κρύβουν το σώμα που τόσο είχες μισήσει. Οι εμετοί άρχισαν να προκύπτουν δίχως προσπάθεια πια. Μια μπουκιά παραπάνω και το στομάχι σου από μόνο του αντιδρούσε.

Όταν πέφτεις μέσα σε έναν τέτοιο βούρκο, η βρομιά του κάποτε συνηθίζεται και δε σε ενοχλεί. Κανένα χέρι δεν είναι τόσο δυνατό να σε τραβήξει έξω από αυτόν, αν πρώτα εσύ δεν το επιθυμήσεις. Κι αυτό διότι για να παλέψεις με το τέρας θα πρέπει πρώτα να το ξεριζώσεις από μέσα σου και να το πνίξεις στα κατάβαθα των ψευδαισθήσεων που σου προκαλούσε. Ο μόνος δρόμος για να το καταφέρεις δεν είναι τόσο η συνειδητοποίηση της καταστάσεώς σου κι η απεξάρτησή σου από αυτήν, όσο η προσπάθεια να εκτιμήσεις και να αγαπήσεις τον εαυτό σου.

Ο μόνος θανάσιμος εχθρός των διατροφικών διαταραχών είναι η αγάπη μας προς εμάς τους ίδιους. Το να αγαπήσεις εσένα και το να αποδεχτείς ποιος είσαι είναι η μόνη δυνατή ασπίδα εναντίον τους. Κανένα άλλο είδος αγάπης δεν επαρκεί και τίποτα άλλο δε θα μπορέσει να σε βοηθήσει πέρα απ’ τη δική σου θέληση.

Η ψυχολογική υποστήριξη είναι η καλύτερη δυνατή λύση προκειμένου να φτάσεις στην πηγή των προβλημάτων σου. Ο ψυχοθεραπευτής σου θα σε βοηθήσει να αντιληφθείς τι ήταν αυτό που σε οδήγησε στην άρνηση για ζωή ενώ παράλληλα θα σε βοηθήσει μέσω της ψυχοθεραπείας να αποδεχτείς το σώμα σου και να ενισχύσεις την αυτονομία σου.

Για να συνεχίσεις να ζεις, αρκεί να ανοίξεις τα μάτια σου μπρος στον καθρέπτη, να συνειδητοποιήσεις την κατάστασή σου και να θελήσεις να παλέψεις για να αποκτήσεις ένα σώμα δυνατό κι υγιές. Η εικόνα σου δεν αντικατοπτρίζει το ποιος είσαι κι η γνώμη των άλλων θα αποτελεί πάντα κομμάτι της ζωή σου, μην την αφήνεις να σε επηρεάζει.

Κάθε άνθρωπος είναι μια ιδιαίτερη και μοναδική προσωπικότητα. Καλλιέργησε τη δική σου κι άσε το δικό σου αστέρι να λάμψει. Το μόνο που έχει σημασία για εσένα είσαι εσύ.  Ο μόνος που θα μείνει μαζί σου μέχρι το τέλος, ο εαυτός σου. Λάτρεψέ τον!