Οι προσδοκίες σου σε πληγώνουν όχι οι άλλοι

Προσδοκάς να ευτυχήσεις, κυνηγάς το όνειρο και στο τέλος το μόνο που μένει είναι μία βαθιά απογοήτευση να κυριεύει όλο σου το είναι καθιστώντας σε ανίκανο να συνειδητοποιήσεις το τι έφταιξε και ήρθες σε αυτήν την κατάσταση.

Έδιωξες όσους σ’ αγάπησαν κολλώντας στο μέτωπό σου την ταμπέλα «βαθιά απογοητευμένος» και μ΄αυτήν άρχισες να πορεύεσαι. Είναι ωραίος αντιπερισπασμός για να μην αναζητήσεις τα λάθη σου κι ακόμη καλύτερος για να τα δικαιολογήσεις.

Αναρωτήθηκες, όμως, ποτέ αν αυτοί που αγάπησες έλαβαν την αγάπη σου γι’ αυτό που πραγματικά ήταν ή για αυτό που εσύ την εκάστοτε στιγμή είχες την ανάγκη να είναι; Εναπόθεσες όνειρα, ελπίδες, μέλλον πάνω σε ανθρώπους, επένδυσες σ’ αυτούς κι έπειτα ένιωσες κάτι να χάνεις, κάτι να μην πηγαίνει σωστά, κάτι σου φαινόταν πως διαφορετικά το είχες υπολογίσει.

Γιατί τόση ανάγκη να χτίζεις πάνω στις πλάτες άλλων και μάλιστα εν αγνοία τους; Τους ρώτησες ποτέ αν οι ίδιοι ήταν διατεθειμένοι να κουβαλήσουν αυτό το βάρος; Μάλλον, όχι. Μπήκαν στη ζωή σου είτε επειδή το θέλησαν, είτε επειδή το επιδίωξες. Ο χαρακτήρας τους συγκεκριμένος, οι πράξεις τους με όρια, τα λόγια τους τα ίδια όπως πάντα. Εν ολίγοις, ειλικρινής. Δεν άλλαξαν στο ελάχιστο. Μα, άλλαξες εσύ. Ή, μάλλον, άλλαξε ο τρόπος που τους έβλεπες.

Αυτοεξαπατήθηκες τις στιγμές που άθελα σου απέδωσες ρόλους και χαρακτηριστικά σε ανθρώπους που αγάπησες. Προσδοκούσες και περίμενες πράγματα μεγαλύτερα και διαφορετικά από αυτά που οι ίδιοι σου είχαν εξαρχής δείξει ότι μπορούν να σου δώσουν. Ανίδεοι για τις δικές σου σκέψεις εξακολουθούσαν να υπάρχουν μέσα στη ζωή σου. Πήραν έναν ρόλο, τον έπαιξαν μα παρ’ όλο που το σενάριο στο μυαλό σου άλλαξε, αυτοί συνέχισαν να παίζουν τον ρόλο τους βάση επίσημου σεναρίου. Ένιωθες να μπερδεύεσαι, νόμιζες ότι κάνουν λάθη, η απογοήτευση σε βάραινε και ξαφνικά απ’ το πουθενά μία πληγή άνοιξε.

Και κάπως έτσι άρχισες να νιώθεις απογοητευμένος. Και δεν είναι που αυτοί σε απογοήτευσαν. Εξάλλου, δεν τόλμησες ποτέ να τους εκφράσεις τις σκέψεις σου. Έπαιζαν κι ένιωθαν ασφαλείς. Μέχρι τη στιγμή που αντιμετώπισαν το ψυχρό, θυμωμένο βλέμμα σου.

«Άλλα περίμενα» πέταξες κατάμουτρα ενώ σημάδια έδειχναν πως η έκρηξη πλησίαζε. Και πριν καλά-καλά προλάβουν να προστατευτούν, άρχισες να αραδιάζεις πλήθος κατηγοριών δίχως να υπολογίζεις τα λόγια σου κι όσους ήρθαν για να σε αγαπήσουν, με μία ακατανίκητη ικανοποίηση πλήγωσες. Εκείνη τη στιγμή, ένιωσες καλύτερα. Ένιωσες ισχυρός μπροστά στη λύπη τους ακριβώς επειδή εσύ κάποτε βρέθηκες ανίσχυρος μπροστά στην απογοήτευση που υποτίθεται σου προκάλεσαν.

Μα όλα βρίσκονταν μέσα στο κεφάλι σου αφού εσύ άφησες τις άσχημες σκέψεις που το χαζό μυαλό σου δημιούργησε να σου προκαλέσουν αυταπάτες και ψευδαισθήσεις οι οποίες είχαν αντίκτυπο στην πραγματικότητα. Κανένας δε σε απογοήτευσε και κανένας δεν έκανε τίποτα λιγότερο από αυτό που πάντα έκανε. Απλά, εσύ επιθύμησες περισσότερα.

Κι έτσι απλά, έφυγες.

Τους άφησες πίσω να αναρωτιούνται τι έφταιξε, πού έκαναν λάθος, σε τι δε φέρθηκαν σωστά.  Βασανίστηκαν κι οι ίδιοι μα ήταν αδυνατούν να καταλάβουν αφού αυτό το υποτιθέμενο λάθος βρισκόταν μονάχα μέσα στο μυαλό σου.