Προτιμότερα τα λάθη απ' την αδράνεια

Καθ’ όλη τη διάρκεια του σύντομου βίου μας παλεύουμε με το μέσα μας και προσπαθούμε να ανακαλύψουμε ποιοι πραγματικά είμαστε. Βλέπουμε τις προτιμήσεις μας να αλλάζουν, τις σκέψεις μας να ωριμάζουν και την καρδιά μας άλλοτε να την δέρνει τρικυμία για όσα θέλησε κι όσα ακόμη επιθυμεί κι άλλοτε να αράζει σε λιμάνια απάνεμα δίνοντας την εντύπωση πως έχει πια ξεχάσει.

Δίνουμε μάχες με τους δαίμονές μας κάθε φορά που αναρωτιόμαστε ποιο μονοπάτι θα θέλαμε, εντέλει, να χαράξουμε και να ακολουθήσουμε. Παλεύουμε με το «είναι» μας κι οι πιο κρυφές μας σκέψεις, αυτές που και στον ίδιο μας τον εαυτό δειλιάζουμε να εκφράσουμε, έρχονται να παίξουν ρόλο καθοριστικό και να κάνουν την πορεία της λήψης αποφάσεων δυσκολότερη απ’ όσο φαίνεται να είναι.

Ίσως, μέχρι και σήμερα, οι δαίμονες αυτοί να έχουν, ακόμη, το πάνω χέρι. Ο φόβος της απώλειας δικών μας ανθρώπων και το αίσθημα μιας πιθανής μοναχικής ζωής μας καταβάλει και μας προτρέπει να συνεχίσουμε να ακολουθούμε ένα δρόμο που πριν από εμάς είχε ήδη χαραχτεί, από κάποιους άλλους, για εμάς. Κυριαρχούν στην ύπαρξή μας, οι άτιμοι κι αυτό που ίσως κάποτε υπήρξαμε ή ίσως να θελήσαμε να υπάρξουμε φαίνεται να έχει ολότελα εξαφανιστεί.

Ένα ψεύτικο είδωλο βλέπουμε να φιγουράρει στον καθρέπτη μας, μα το συνηθίσαμε. Εκτός κι αν μείνουμε λίγο παραπάνω μπροστά του και τολμήσουμε να το κοιτάξουμε κατάματα. Άλλες φορές αντέχουμε κι άλλες, σαν κυνηγημένοι φεύγουμε από μπροστά του, μη θέλοντας να του επιτρέψουμε να βγάλει στην επιφάνεια όλα όσα καταφέραμε με κόπο να κρύψουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας κι ας έχουν, με μανία, εξαπλωθεί σε κάθε κύτταρο του κορμιού μας. Ανίκανοι να αποφασίσουμε, εμμένουμε στο τίποτα.

Μα το ποιοι πραγματικά είμαστε κρίθηκε όταν πήραμε τις πιο σημαντικές και καθοριστικές, για εμάς τους ίδιους, αποφάσεις. Κυρίως, όμως, κρίθηκε όταν οι αποφάσεις αυτές δεν αφορούσαν μονάχα εμάς τους ίδιους, αλλά και τους ανθρώπους που βρίσκονταν γύρω μας. Όταν, ουσιαστικά, αντίκτυπο είχαν σε εκείνους κι όχι σε μας. Τότε ήταν που κριθήκαμε ως άνθρωποι. Μα, δυστυχώς, όχι την κατάλληλη στιγμή.

Βλέπεις, η κρίση έρχεται με τα χρόνια, όταν πια η δράση έχει κατασταλάξει και τα αποτελέσματα είναι ορατά. Το χειρότερο όλων είναι ότι έρχεται από εμάς τους ίδιους, εφόσον μονάχα εμείς γνωρίζουμε τα πιο κρυφά μας μυστικά, αυτά που ποτέ δεν τολμήσαμε να αποκαλύψουμε σε κανέναν.

Κι έτσι, μεγαλώνοντας, συνειδητοποιείς τι πήγε στραβά στη ζωή σου, τα λάθη που έκανες και τα λόγια που δεν έπρεπε να εκφράσεις. Μα, αργά δεν είναι ποτέ. Ίσως να μην μπορέσεις εύκολα να διορθώσεις λάθη παλιά, αλλά μπορείς πάντα να μάθεις από αυτά. Αν όταν κοιτάς πίσω κάτι μοιάζει να αφήνει το αίσθημα της μη πληρότητας και του ανικανοποίητου, τότε μπορείς πάντα να φροντίσεις για την υπόλοιπη πορεία σου.

Λάθη θα υπάρξουν ξανά, οι διδαχές θα είναι ατελείωτες κι ο εαυτός σου κάποια στιγμή θα μπορέσει σαν λουλούδι να ανθίσει, αρκεί του το επιτρέψεις. Αρκεί να του δώσεις την ελευθερία και τη δύναμη που χρειάζεται για να το καταφέρει.

Το να ακολουθείς το μονοπάτι των επιθυμιών σου δεν είναι εγωιστικό. Εγωιστικό είναι να μη σου επιτρέπεις να το ακολουθήσεις φοβούμενος μια επικείμενη απώλεια ή πιθανή αποτυχία. Κι αν χρειαστεί να περιφρονήσεις τον εαυτό σου, κάνε το, αρκεί να τον ωθήσεις την ίδια στιγμή να σου αποδείξει πόσο άδικο έχεις.

Εξάλλου, όπως είπε κι ο Νίτσε: «Η μόνη γόνιμη περιφρόνηση είναι εκείνη που αφορά τον εαυτό μας, γιατί έτσι μπορούμε να τον υπερβούμε και να τον ξαναπλάσουμε».