Όσο ωριμάζουμε, το πώς δεχόμαστε καταστάσεις στη ζωή μας και πώς τις ερμηνεύουμε αλλάζει. Η παθητικότητα γίνεται διάθεση για διεκδίκηση. Με άλλα λόγια κυνηγάμε τις επιθυμίες μας και υπερασπιζόμαστε στο έπακρο το δικαιώματά μας.
Στη νιότη, στα νεανικά χρόνια, όταν ακόμα πλάθεις τον χαρακτήρα σου, ο οποίος δοκιμάζεται από κάθε λογής σχέσεις, κάνεις όχι μόνο ένα βήμα πίσω, αλλά δέκα. Είναι οι στιγμές που θα γυρίσεις σπίτι, θα κοιταχτείς στον καθρέφτη και θα αναρωτηθείς αν σήμερα κατάφερες να πάρεις ένα μάθημα και κατά πόσο μπόρεσες να φιλτράρεις σωστά τις πληροφορίες που έλαβες. Η ζωή σύμφωνα με τη γνώμη πολλών είναι ένα παιχνίδι πόκερ. Μπλοφάρεις στα αδύναμα χαρτιά και ποντάρεις στους άσσους.
Παρ’ όλα αυτά θα πρέπει να μπορείς να θέτεις όρια, τα οποία κάποιοι θεωρούν πως τίθενται με βάση τι είναι κοινωνικά αποδεκτό. Κι όμως τα όρια που θέτει καθένας σχετίζονται με την προσωπικότητά του, είναι με αλλά λόγια η σφραγίδα του. Έτσι κερδίζεις κανείς τον σεβασμό τον υπολοίπων. Προσδιορίζοντας τι ανέχεσαι και τι όχι, αποφεύγεις μια και καλή ανάρμοστες προς εσένα συμπεριφορές, αλλά κερδίζεις και συναισθηματικά και πνευματικά τον συνομιλητή σου. Η ευθύνη για το πώς συμπεριφέρονται οι άλλοι σε σένα είναι κατά μεγάλο βαθμό δική σου. Εδώ λοιπόν φτάνουμε στην παθητικότητα της νιότης και τη διεκδικητικότητα της ωριμότητας!
Η παθητικότητα σε νεαρή ηλικία συχνά δεν αφορά μόνο στο να ανεχτούμε μια άσχημη συμπεριφορά σε ερωτική σχέση, αλλά επεκτείνεται και σε φιλικό ή και σε επαγγελματικό επίπεδο. Ίσως στα 18 μας να πούμε και ένα «εντάξει, νερό και αλάτι, ας το ξεχάσουμε», ακόμα και αν συνεχίζει τριβελίζει το μυαλό μας πριν κοιμηθούμε. Όσο μεγαλώνουμε όμως, δεν αφήνουμε τα πράγματα να περνάνε, ενώ εμείς απλώς τα κοιτάμε, με την ίδια ευκολία.
Στην ίδια κατάσταση που δεν αντέδρασες, μετά μπορεί να καταλήξεις να κάνεις υποθετικούς διαλόγους όπου το νεύρο και ο θυμός παίζουν ρόλο πρωταγωνιστικό. Στο υποθετικό αυτό σενάριο οι λέξεις βγαίνουν σαν νερό και απευθύνεσαι σε αυτό το πρόσωπο με τόνο αυστηρό και κοφτές κουβέντες βρίσκοντας ξανά το χαμένο σου δίκιο. Όλα αυτά όμως γίνονται μπροστά στον καθρέφτη και απορείς πώς δεν κατάφερες εκείνη τη στιγμή να υψώσεις το ανάστημά σου. Καθώς λοιπόν μεγαλώνεις και μετά από τα άπειρα καθημερινά μαθήματα το γνωστό ρητό «βάλε και λίγο νερό στο κρασί σου» κάνει το ποτήρι να ξεχειλίζει. Και εκεί, κάπου μέσα στο νεύρο και την αδικία, βρίσκεις τα όριά σου και λες ως εδώ. Δημιουργείς την εικόνα σου και κερδίζεις όχι μόνο τον σεβασμό, αλλά και την ηρεμία που κάθε άνθρωπος χρειάζεται στη ζωή του. Οι άνθρωποι και οι καταστάσεις που δε σου έκαναν καλό γίνονται μακρινή ανάμνηση και ξεχνάς ακόμα και την πικρή γεύση που σου άφηναν. Αναπνέεις καθαρό αέρα και αυτός είναι ο αέρας της ελευθερίας. Η σιωπή παύει να κινητήριος δύναμη όπως συνήθιζες να πιστεύεις και τη θέση της παίρνει ο διάλογος. Η εξωτερίκευση και η σωστή έκφραση συναισθημάτων είναι προσόν των ανθρώπων που ζυμώνουν τον χαρακτήρα τους καθημερινά! Βρίσκουν τα τρωτά σημεία και τα διορθώνουν.
Τα όρια είναι η εικόνα σου, ο χαρακτήρας σου. Όταν κοιτάς το παρελθόν βλέπεις τα λάθη σου σε αποφάσεις και ανθρώπους. Σε εργασιακό σου περιβάλλον τα πρώτα μαθήματα τα πήρες σε μια δουλειά που χρειαζόσουν απλώς χαρτζιλίκι και τελικά βρέθηκες να δουλεύεις 20 ώρες την ημέρα χωρίς κάποιο ευχαριστώ ή κάποια υποτυπώδη επιβράβευση. Χρόνια μετά το χωρισμό κατάλαβες ότι ο σύντροφός σου σε καταπίεζε ή εκμεταλλευόταν κάποιες καταστάσεις.
Όλα αυτά και αλλά πολλά είναι μαθήματα ζωής, τα οποία θέλοντας και μη παίρνουμε, ώστε στο σκαλί της ωριμότητας να δημιουργηθεί ο χαρακτήρας μας, ο πιο δυνατός και δυναμικός. Κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε λοιπόν οφείλουμε ένα ευχαριστώ σε κάθε πρόσωπο ή κατάσταση που μας δυσκόλεψε. Ήταν ένα ακόμα μάθημα ώστε να βάλουμε όρια σε καταστάσεις και να μην ανεχόμαστε παραπάνω απ’ όσα θα ‘πρεπε.
Συντάκτης: Ανδρομάχη Κόκλα
