Η ανατομία του βίτσιου

Βράδυ Παρασκευής και καθώς ανοίγεις ένα υπέροχο μπουκάλι κόκκινο κρασί και μια μουσική υπόκρουση που κάνει το μυαλό σου να ταξιδεύει σε μαύρα σενάρια, βγάζουν στην επιφάνεια τις πιο απόκρυψες σκέψεις σου. Δίπλα στο τραπέζι υπάρχει ένα βιβλίο, ονομάζεται «Ζυστίν ή τα βάσανα της αρετής» και δημιουργός ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ. Ένα όνομα συνυφασμένο με κάθε ερωτική σκέψη, κάθε αμαρτία και πιο συγκεκριμένα με κάθε τι με πρώτο συνθετικό το σαδό-.

Αποφάσισες να μπεις έστω και για λίγο μέσα από την πένα του σε αυτό το, για πολλούς, «άρρωστο» μυαλό. Αρχικά ο Μαρκήσιος ντε Σαντ χαρακτηρίζεται ως ουμανιστής. Η έννοια του ουμανισμού έχει να κάνει με το ότι οι ανάγκες του ανθρώπου είναι πάνω από όλα. Ξεφεύγεις από ένα θεοφοβικό μοντέλο που επικρατούσε εκείνη την εποχή και φτάνεις στο ανώτερο επίπεδο τον άνθρωπο (νοητικά- σαρκικά). Καθώς ξεφυλλίζεις το βιβλίο του, βλέπεις την ανάγκη και τον πόθο που τον διακατέχει να περιγράψει ακριβώς τις ανάγκες του για ολοκλήρωση. Όχι μόνο σωματική αλλά και πνευματική.

Μέσα στο έργο του αρχίζουν να φαίνονται τα πρώτα σημάδια πορνογραφίας  ενώ βλέπεις ξεκάθαρα πως ανά τους αιώνες, μέχρι και σήμερα, το διαφορετικό -σε κάθε μορφή- ήταν και είναι κατακριτέο. Αυτό που του έδινε ευχαρίστηση καθώς και δύναμη στην πένα του ήταν η ατέρμονη ανάγκη του να προκαλέσει πόνο, είτε στον ίδιο είτε στον ερωτικό του σύντροφο και να καλύψει με αυτόν τον τρόπο την οργιάζουσα φαντασία του. Για εκείνη την εποχή αυτός ήταν ο λόγος που έμεινε έγκλειστος σε διάφορα σωφρονίστηκα ιδρύματα με σκοπό να τον «γιατρέψουν». Μέσα από αυτό λοιπόν γεννιέται η απορία γιατί το διαφορετικό είναι τόσο εύκολο να χαρακτηριστεί ανωμαλία; Η εναλλαγή ερωτικών συντρόφων, ο έρωτας και η σχέση με ιερόδουλες (όπως ο Μαρκήσιος), ερωτικές συμπεριφορές υποταγής κι εξουσίας, είναι όλα κόκκινο πανί ακόμα και σήμερα, εν έτη 2020.

Χαρακτηρισμοί διάφοροι θα κοσμήσουν ένα πρόσωπο με αυτά τα γούστα χωρίς ποτέ κανείς να σκεφτεί ότι λόγω των θέλω που έχει και των αναγκών, υφίσταται μια συνεχή καταπίεση και ρατσισμό. Έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας πως όλες οι περιπτώσεις έχουν να κάνουν με τα όρια του κάθε ανθρώπου. Καμία καταπάτηση ορίων δε συζητιέται, διότι με το που ακουστεί η λέξη «δε θέλω» σταματούν όλα εκεί. Άρα λοιπόν το βίτσιο μπορούμε να το ερμηνεύσουμε κι ως τρόπο ζωής που επηρεάζει την καθημερινότητα και τον τρόπο σκέψης, μα και ως δικαίωμα.

Ωστόσο ο «ακόλαστος» είναι αυτός που αδιαφορεί για τους κοινωνικούς νόμους και ο στόχος του είναι η σαρκική απόλαυση. Η αυτοταπείνωση και η τιμωρία που ζητάνε -που μπορείς να διακρίνεις εντός των βιβλίων του ντε Σαντ- ένα τρόπος για να δείξουν τα άτομα αυτά και προς τους ίδιους ή ακόμα και στον περίγυρό τους πως είναι ακέραιοι και δυνατοί χαρακτήρες. Ο μαζοχισμός εκτός από τάση ή τρόπος ζωής ή γούστο στη σεξουαλική ζωή κάποιου μπορεί να πάρει και κοινωνικές διαστάσεις, καθώς πάντα μα πάντα θα υπάρξει κάποιος που θα είναι δέσμιος συνθηκών καθημερινών στη ζωή -από επιλογή του.

Ο κάθε ένας, όμως, είναι ελεύθερος να ζει όπως θέλει και όπως ορίζει το μυαλό του. Είναι ελεύθερος να δώσει ένα άλλο χρώμα στην ερωτική του ζωή και ταυτότητα. Χωρίς τον φόβο του ρατσισμού ή την ανόητη κι απαίδευτη ρετσινιά του ανώμαλου-διαφορετικού. Μέσα σε μια κοινωνία όπου η ερωτική ζωή και τα θέλω δεν είναι κόκκινο πανί για τη δημιουργία της εικόνας του ανθρώπου, μα είναι αυτό που θα έπρεπε ερωτική και προσωπική ζωή δηλαδή, τότε ναι, μπορούμε με σιγουριά να πούμε πως ίσως καταφέρνουμε να ξεφύγουμε από την καταπίεση σε ό, τι ονομάζουμε απόλαυση.