Κόντρα σε όλους μείνε ένα πνεύμα ελεύθερο

Ένα κοινό σλόγκαν και όμως τόσο σημαντικό είναι αυτό που λέει «δε χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα σε κανέναν παρά μόνο στον εαυτό σου». Δώδεκα λέξεις με τεράστια σημασία. Από την εφηβεία και μετά που αρχίζουν να αναπτύσσονται καθαρά μπροστά στα μάτια μας όλων των ειδών ανθρώπινες σχέσεις και είναι εκείνο το σημείο που ξεκινούν και τα πρώτα αρνητικά συναισθήματα όπως ανασφάλεια, μιζέρια και το πιο σημαντικό, η σύγκριση. Όλα απόρροια του αισθήματος της κατωτερότητας.

Κανείς δεν είπε πως η ζωή είναι στρωμένη με ροδοπέταλα, καθημερινά μάχεσαι με τους δαίμονές σου αλλά και με τους συναδέλφους σου, φίλους ή τον σύντροφό σου. Φαντάσου πως είσαι ο αθλητής που τρέχει τα 100 μέτρα και πασχίζει να φτάσει στο τέρμα όπου εκεί βρίσκεται ο δικός του, ατόφιος και αληθινός, εαυτός. Κάθε προσπάθεια είναι και ένα βήμα πιο κοντά στην αλήθεια σου.

Ερώτηση λοιπόν. Σε ποιο βαθμό θα μπορούσες να θυσιάσεις τον εαυτό σου για την ολική αποδοχή της προσωπικότητάς σου; Και κατά δεύτερον, με την αποδοχή μήπως τελικά χάθηκες εσύ κάπου στην πορεία; Και τι θα κέρδιζες τελικά, χάνοντας εσένα τον ίδιο για να μπεις σε ένα καλούπι της σειράς, το αποδεκτό από την κοινωνία γενικότερα κι από τον άνθρωπό σου ειδικότερα.

«Όλοι φοράμε μάσκες κι έρχεται η στιγμή που δεν μπορούμε να τις βγάλουμε χωρίς να ξεκολλήσουμε μαζί τους και το δέρμα μας.» (Edith Sitwell)

Ποιος είναι αυτός που δημιουργεί τα καλούπια; Ποιος είναι αυτός που θέτει όρια και κανόνες για την ανάπτυξη της προσωπικότητας και τέλος ποιος είναι αυτός που ορίζει τι είναι σωστό και τι λάθος; Η κοινωνία για να θεωρηθεί «σωστή» λειτουργεί με βάση τον άγραφο νόμο των προσωπικών ορίων. Άρα με αυτό το δεδομένο και με βάση ότι εσύ ο ίδιος είσαι μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα μπορείς να βγεις από εκείνα τα χρυσά καλούπια, να διαφέρεις γιατί ο εσωτερικός κόσμος του κάθε ένα από εμάς είναι μοναδικός (χαρακτήρας-τρόπος σκέψης).

Στην πραγματικότητα πάντα στη ζωή, αυτός που θα μείνει κοντά σου είσαι εσύ. Αγάπησε, σεβάσου εσένα γιατί όταν η ψυχή πονάει, πονάει και το σώμα. Κουράζει ο κόσμος, κουράζει το καλούπι και η μάσκα αρχίζει κάθε μέρα να βαραίνει. Κάπου εκεί μέσα στο χάος των σκέψεων θα ακούσεις ένα «βοήθεια». Είναι το ξέσπασμα και η καταπίεση. Τα άγχη και ο φόβος της απόρριψης. Δέξου αυτό που είσαι και βγες από τη φυλακή. Κινούμενος μέσα στα όρια, αλλά ο αληθινός εαυτός σου.

Κι αν κάτι έφυγε ή στράβωσε, μαθαίνεις να το αποχαιρετάς με ένα χαμόγελο. Κάθε εμπειρία κι ένα μάθημα προς την ολοκλήρωση. Κάθε μέρα στη ζωή σου είναι και μια μοναδική εμπειρία· ζήσε για σένα όχι για τους άλλους. Όλα μπροστά στα πόδια σου βρίσκονται, αρκεί να κάνεις το σωστό βήμα προς την αλήθεια. Πέτα τις μάσκες, σκέψου ελεύθερα. Έχεις τη χρωματική παλέτα στα χέρια σου και μπροστά σου τον καμβά. Φύγε από τα τετράγωνα που σε έβαλαν να ζωγραφίσεις γιατί αυτό είναι το «αποδεκτό» και φτιάξε πολύχρωμους κύκλους. Η αλήθεια είναι ερωτεύσιμη, η διαφορετικότητα και η μοναδικότητα είναι επίσης.

Η θυσία του «εγώ» σου είναι ένας μικρός θάνατος της ψυχής. Εσύ κόντρα, σε όλους, να είσαι πνεύμα ελεύθερο. Εκεί να εστιάζεις και κρατάς σαν γνώμονα 2 πράγματα. Να κρατήσεις φυλαχτό τη μοναδικότητά σου και να φέρεσαι με αγάπη στον εαυτό σου. Άλλωστε θα είναι η παρέα σου όσο αναπνέεις. Αν σε μια σχέση αξίζει να επενδύσεις, τότε σίγουρα είναι αυτή.