Ορίζεται η ομορφιά;

Ορίζεται η ομορφιά; Σε μια ουτοπία ή σε έναν κόσμο πέρα από τα δικά μας δεδομένα, βασιζόμενοι μόνο σε ταμπέλες και σε μεγάλες τσέπες ή ονόματα, σε πρότυπα και κανόνες που κάπως θα πρέπει να αποδεχτούμε αμάσητους, ίσως μπορέσει να αποκτήσει ορισμό και όρια διακριτά. Μια ομορφιά καθολική, της σειράς. Μα με την άλλη τι γίνεται; Τη αόριστη;

Αυτή είναι το μεγαλείο του ανθρώπου. Εκεί κάπου μέσα στη νιότη σου και στα σχολικά σου ίσως χρόνια θυμάσαι πως τα μάτια σου έπιαναν και συγκινούνταν από ομορφιά ασάλευτη, αγνή, άσπιλη. Και κάπου εκεί μέσα βρισκόσουν κι εσύ. Ανάμεσα στην πραγματικότητα και στο ψέμα. «Θα έρθει μια εποχή που οι άνθρωποι θα νοιάζονται πολύ λίγο για τις συνθήκες και τις περιστάσεις της ομορφιάς. Θα νοιάζονται για την ίδια την ομορφιά. Ίσως να μη νοιάζονται ούτε για τα ονόματα ή τις βιογραφίες των ποιητών.», είπε κάποτε ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες.

Έτσι λοιπόν, ίσως το μυστικό είναι να αφήνουμε πίσω την ομορφιά του ονόματος, την ομορφιά με υπογραφή και γνήσιο, την ομορφιά που προκύπτει από τα καλούπια και τις περιστάσεις. Κανένας τίτλος, κανένα πτυχίο και καμία ταυτότητα δε θα τη φέρνει στην επιφάνεια, παρά θα αναδύεται μοναχή της. Έτσι απλά.

Γιατί η πραγματική ομορφιά δε χρειάζεται επιβεβαίωση. Αυτό που τη θρέφει και τη συντηρεί είναι η παρατήρηση. Κι όταν παρατηρείς -εκτός των διαφορών- βρίσκεις τις ομοιότητες κι έτσι μαθαίνεις να αγαπάς. Το πώς δεχόμαστε έναν άνθρωπο ή πως θα τον κρίνουμε βασιζόμενοι σε τύπους, κλείνει τις διόδους για να μπορέσεις να δεις την αλήθεια του. Μακριά από στερεότυπα και τάσεις θα φτάσει μια στιγμή που θα εξυψωθεί το πνεύμα.

Κι η απορία που γεννάται είναι πώς μια κοινωνία άφησε τα πάντα στην άκρη για έναν τίτλο, μια ταυτότητα με όνομα κι επίθετο, με ονομασία προέλευσης και ημερομηνία λήξης. Όλα στον βωμό του εύκολου και του βατού. Η πραγματική ομορφιά, όμως, μπορεί να είναι ένα πρωινό δίπλα στον άνθρωπό σου στο δυάρι σας, με τον ανεμιστήρα να κάνει θόρυβο και καθόλου να μη σας δροσίζει. Η πραγματική ομορφιά μπορεί να είναι μια βόλτα στα στενά της άδειας πόλης, κάπου 20 Αυγούστου όταν όλοι θα τρέχουν για το τελευταίο σουκού του καλοκαιριού σε παραλίες.

Η πραγματική ομορφιά ίσως να είναι η απλότητα. Ίσως πάλι, να είναι στιγμές. Η καλημέρα του συντρόφου σου και το χέρι να γέρνει απαλά γύρω σου. Οι σιωπές σας, ακόμα και τα βλέμματά σας να συναντούνται. Χωρίς λόγια να έχετε πια καταλάβει τι θέλει ο άλλος, τι ζητά, τι φοβάται, τι ορέγεται.

Η δημιουργία σου, το πώς και το πόσο προσπαθείς για σένα τον ίδιο να γίνεις καλύτερος είναι πραγματική ομορφιά. Ακόμα κι αν αυτό μπορεί να χαρακτηρίσει ουτοπικό, πάντα θα υπάρχει αυτή η ελπίδα που θα δείχνει τον δρόμο προς την ουσία. Ίσως η ομορφιά, να είναι μία λέξη που φτιάξαμε για να συμπεριλάβουμε όλες τις άλλες με ουσία, κάτω από μια και μόνο ομπρέλα. Μπορείς αντί αυτής να πεις για έρωτα, για παγωτό σοκολάτα, για ελληνικό στη βεράντα, φιλί στον ώμο, λευκά σεντόνια, αγγίγματα, τρεχούμενο νερό. Βρες τις δικές σου λέξεις. Αυτό ναι, είναι ομορφιά. Η μόνη.