Όσο περισσότερο ρεαλιστές τόσο πιο επιεικείς

Πόσες φορές έχεις κοιτάξει το παρελθόν σου κι όχι μόνο γέλασες αλλά ένιωσες ένα αίσθημα ντροπής για επιλογές και τα λεγόμενά σου; Πόσες φορές πάλι αναγνώρισες λάθη σου παλιά σε κοντινούς σου ανθρώπους και χαμογέλασες με μια αίσθηση κατανόησης -κι ίσως και ελαφριάς υπεροχής- απέναντί τους; Η ωριμότητα έχει να κάνει με τη σωστή αντίδραση σε ερεθίσματα αλλά και με τον εντοπισμό και στη συνέχεια τη διόρθωση των σφαλμάτων του χαρακτήρα μας. Η αναγνώρισή τους ποτέ δε γίνεται εκείνη τη στιγμή. Τα λάθη, καθώς και τα τρωτά σημεία του χαρακτήρα μας μόνο μέσα από την καθημερινή τριβή με συνανθρώπους αλλά και με τη δίκη μας προσπάθεια (αυτοκριτική) μπορούμε να τα διορθώσουμε.

Η αυτοκριτική αρχικά είναι το βασικό στοιχείο ωριμότητας με το οποίο φτάνουμε σιγά σιγά στην αυτογνωσία. Μέσα από αυτή τη διαδικασία καταλαβαίνουμε πόσο σεβόμαστε ή αγαπάμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Παίζει ρόλο λοιπόν ο βαθμός και πόσο έντονη και παράλληλα ωφέλιμη είναι η κριτική προς εμάς. Σαφώς πάντα με γνώμονα την αλήθεια.

Μέσα από αυτή τη διαδικασία και φυσικά αναγνωρίζοντας τα δικά μας ελαττώματα καταφέρνουμε να είμαστε πιο επιεικείς και με τους ανθρώπους γύρω μας καθώς γνωρίζουμε ήδη τα δικά μας πάθη και λάθη. Γυρνώντας πίσω και βλέποντας δικές μας αντιδράσεις σε καταστάσεις είτε κάποια λόγια που πόνεσαν, ίσως συμβεί και η μεταμέλεια. Επομένως, είναι σαφώς ευκολότερο να αναγνωρίσεις πως το λάθος είναι ανθρώπινο και παύεις να είσαι τόσο απόλυτος κριτής, καθώς γνωρίζεις πως ρεαλιστικά, είναι αναπόφευκτο. Η αλλαγή πάντα έρχεται μέσω της αναγνώρισης και η τελειοποίηση μέσω της καθημερινής προσπάθειας. Η αλλαγή χαρακτήρα στο 100% δε θα συμβεί ποτέ, έτσι και αλλιώς γι’ αυτό είμαστε μοναδικοί, αλλά όσο μεγαλώνουμε ένα γενικό μοτίβο είναι πως τείνουμε να γινόμαστε πιο ευσυνείδητοι και συναισθηματικά ανθεκτικοί.

Η ωριμότητα και ποσό μάλλον η συναισθηματική ωριμότητα είναι ακόμα ένας σημαντικός στόχος. Συναισθηματική ωριμότητα ώστε να υπάρχει η δυνατότητα ρεαλισμού. Κάθε μάθημα είναι και ένα βήμα πιο κοντά στον ρεαλισμό και στην αγάπη για την πραγματική ζωή. Οι καταστάσεις καθώς και το πώς φιλτράρουμε τα ερεθίσματα και ερμηνεία τους είναι αυτά που μας διδάσκουν.

Το παρελθόν είναι πάντα ο δάσκαλος. Η ψυχή και το μυαλό είναι ο μαθητής. Μέσα από το παρελθόν δημιουργούμε το μέλλον μας. Μέσα από το μέλλον μας γελάμε με το παρελθόν μας. Είναι παρόμοιο με το συναίσθημα που νιώθουμε όταν κοιτάμε παλιές φωτογραφίες. Αντικρίζουμε έναν άλλον εαυτό, μια άλλη προσωπικότητα κάποιες φορές. Δε μας είναι άγνωστος απλά είναι κάτι μακρινό και διαφορετικό.

Η προσπάθεια σίγουρα για την αλλαγή της προσωπικότητας και του τρόπου σκέψεις είναι πολυετής και εννοείται επίπονη κάποιες φορές. Δεν είναι μόνο η αναγνώριση λαθών αλλά και η δύναμη διόρθωσής τους. Η ανθρώπινη φύση έχει κάνει θαύματα όχι μόνο σε υλικό επίπεδο αλλά και σε νοητικό. Έχουν γίνει διάφορες μελέτες για τη λειτουργία του εγκεφάλου και τη διαμόρφωση της προσωπικότητας, αυτό που παραμένει όμως μυστήριο είναι, εκτός της μοναδικότητας του κάθε ανθρώπου, η ικανότητα ανέλιξης. Δε μένει στάσιμος κανείς. Όλοι χτίζουν από την αρχή τον εαυτό τους και για την κοινωνική αποδοχή, που όσο ανοιχτόμυαλοι κι αν είμαστε, πάντα υπάρχει μέσα μας.

Το μόνο που μένει όμως στο τέλος της μέρας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Γι’ αυτό και είναι χρέος μας να τον σεβόμαστε,να τον αγαπάμε και να του δίνουμε τροφή. Άλλωστε στην τελική, όσο πιο ρεαλιστικά κοιτάξουμε τα πράγματα, τόσο πιο ουσιωδώς θα βιώσουμε και ό, τι έρθει στο δρόμο μας.