Αναπόφευκτα όλοι οι άνθρωποι σηκώνουν τείχη -άλλοι ψηλότερα κι άλλοι χαμηλότερα- στα αισθηματικά τους. Αυτό επηρεάζεται και απ’ τη συναισθητική νοημοσύνη που διαθέτει καθένας μας. Ο συναισθηματικός μας κόσμος αποκαλύπτεται με διαφορετική ευκολία στον εκάστοτε άνθρωπο. Τίποτα δεν είναι απόλυτο ή θέσφατο. Κατά κοινή ομολογία, έχουμε πιάσει τους εαυτούς μας να έλκονται δυσανάλογα πολύ από ανθρώπους που μοιάζουν κάπως πιο απόμακροι, που σηκώνουν άμυνες και δε λένε να τις ρίξουν. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί υποβάλλουμε τον εαυτό μας -συνειδητά ή υποσυνείδητα- σε αυτή την ψυχοφθόρα διαδικασία;
1. Το ακατόρθωτο εξιτάρει
Από τη φύση μας αγαπάμε τα δύσκολα. Σαν παιδιά που πάντα λίγο-πολύ είμαστε πιστεύουμε πως αν κατακτήσουμε κάτι που μοιάζει ανέφικτο, που κάποιος άλλος πριν από εμάς δεν μπόρεσε να πραγματώσει, θα έχουμε καταφέρει κάτι πολύ σημαντικό. Δε μας ενδιαφέρουν οι παράπλευρες απώλειες, όπως το να χάσουμε τον ύπνο μας ή την ηρεμία μας. Ο στόχος είναι ένας και μακρινός, αλλά αρκεί που υπάρχει. Θέλουμε να ανακαλύψουμε έναν κόσμο που ο άλλος σχεδόν ποτέ δε φανερώνει, που μοιάζει ανεξερεύνητος. Αρκεί να γίνουμε οι εκλεκτοί, εκείνοι που θα πετύχουν αυτό που οι προηγούμενοι δεν έφεραν εις πέρας. Σαν παράσημο μάς φαίνεται κάθε καινούρια πληροφορία, κάθε ξεγύμνωμα ψυχής. Υπάρχει κάτι πιο ικανοποιητικό;
2. Σ’ αρέσει η αβεβαιότητα
Έρχονται άνθρωποι, σου μιλούν στο μπαρ ή στην καφετέρια με περίσσια άνεση και νιώθεις πως έχεις όλα τα χαρτιά πάνω στο τραπέζι. Ειλικρινές; Ναι. Σε εξιτάρει; Όχι. Αν είναι συναισθηματικά υγιές, δε γνωρίζω, αλλά πολύ φοβάμαι πως δεν είναι. Είναι όμως πραγματικότητα. Δε γουστάρουμε να κοιμίζουν τον εγωισμό μας. Θέλουμε εκείνη την κίνηση, τη σχεδόν ανεπαίσθητη, που θα υποψιαστούμε αλλά δε θα επιβεβαιωθεί. Μας φτιάχνει να μας γεμίζει απορίες και ανασφάλειες. Εξάλλου είναι ίσως και μια καλή ευκαιρία να επικοινωνήσουμε καλύτερα με τον εαυτό μας και τις επιθυμίες μας.
3. Κάνεις αυτό που ήθελες να σου ‘χαν κάνει
Υπάρχουν φορές που προσπαθούμε να βρισκόμαστε στο επίκεντρο της προσοχής. Θέλουμε να γίνουμε η κατακτητική προσπάθεια κάποιου κι αυτό το ξέρουμε καλά. Όσο έχουμε αυτή τη γνώση στην κατοχή μας συνυπολογίζοντας τον συναισθηματικά απαθή απέναντί μας, τόσο φουντώνει η επιθυμία να παλέψουμε. Όσο στραπάτσο και αν φάμε, ξέρουμε πως κάποτε ήμασταν στη θέση του. Όλοι ξεκινήσαμε δειλά να ανοιγόμαστε και να μιλάμε για τις βαθύτερες ανάγκες μας. Βρέθηκε η στιγμή που κάποιος μας ξεδίπλωσε και αφεθήκαμε. Είναι σαν σκυταλοδρομία. Με συμπόνια και κατανόηση ομοιοπαθούντος οπλιζόμαστε με τη λήθη του παλιού μας εαυτού και παλεύουμε να κατακτήσουμε κάτι που κάποιος κατάφερε να κάνει σε μας.
4. Πιστεύεις πως δεν είσαι για κάτι καλύτερο
Ίσως υπάρχει και σκοτεινότερη εξήγηση αυτής της ροπής. Μια εξήγηση που δε μας χαροποιεί και τόσο αλλά είναι υπαρκτή και μας κοιτάει από μια γωνία δωματίου. Η χαμηλή αυτοεκτίμηση μάς οδηγεί να επιλέγουμε ανθρώπους που δε μας προσφέρουν αυτά που θεωρούμε ιδανικά, όπως η αγάπη, η ειλικρίνεια, η δοτικότητα. Θεωρούμε τους εαυτούς μας ανίκανους να εισπράξουν την προσοχή που έχουμε ανάγκη. Γι’ αυτό, όχι μόνο έλκουμε τους ανθρώπους με συναισθηματικά τείχη, άλλα τους επιλέγουμε με μοιρολατρία όταν τους συναντάμε, διότι πιστεύουμε πως ένας άνθρωπος με ολοκληρωμένη συναισθηματική νοημοσύνη δε θα επιλέξει εμάς.
5. Όλα για τους άλλους
Έχουμε την ανάγκη να χαρίσουμε τον αλτρουιστικό εαυτό μας. Όλοι περνάμε διάφορες φάσεις και πολλές φορές καθορίζουν την ερωτική μας ζωή. Υπάρχουν φάσεις που νιώθουμε Μεσσίες, που σχεδόν καθόμαστε σε έναν καναπέ, παίρνουμε τετράδιο και στιλό και σημειώνουμε. Έχουμε την αίσθηση πως όλος ο κόσμος είναι στα χέρια μας και μπορούμε να τον κάνουμε καλύτερο. Η αστείρευτη ανθρώπινη θέληση να επιφέρει την αλλαγή ξεκινά από τον διπλανό μας. Νομίζουμε πως μπορούμε να βοηθήσουμε τους άλλους να ξεπεράσουν όλα τους τα τραύματα. Με δυο λόγια, ένα χάδι, ένα φιλί, θεωρούμε πως θα μοιάζουν κακό παρελθόν. Η αλαζονεία που μας διακατέχει την ώρα που το τραύμα του άλλου είναι ανοιχτό είναι ατέρμονη. Νιώθουμε σαν να περνάνε όλα απ’ το χέρι μας. Υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση απ’ το να βλέπεις τον άλλο να ανοίγεται σιγά σιγά κι εσύ να αγκαλιάζεις μ’ ευλάβεια τις ανασφάλειες ή τις αμφιβολίες του; Μη συγκρίσιμη ευχαρίστηση.
Όπως και να ‘χει, ο έρωτας είναι ένα πάρε-δώσε που χτυπάει κάτω απ’ τη μέση. Ο πόνος ή ο φόβος του άλλου γεννά ερωτηματικά που θέλουμε να απαντηθούν πάση θυσία. Το μυστήριο μάς κάνει να νιώθουμε ζωντανοί. Μήπως έχω ζήσει κάτι παρόμοιο και σαν τρίτος μπορώ να απαντήσω μέσω του άλλου δικά μου αναπάντητα ερωτήματα;
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρία Στειακάκη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
