Τι είναι το «ghosting», λοιπόν;
Μιλάς με τον άλλο, έχετε αναπτύξει επαφή και ξαφνικά χωρίς καμιά εξήγηση, χωρίς κανένα προειδοποιητικό σημάδι, η επικοινωνία παύει να υπάρχει. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος σταματά να δίνει το παρόν στη ζωή σου. Εσύ, μουδιασμένος από το αναπάντεχο γεγονός, δεν κάνεις τίποτα. Προσπαθείς να εξετάσεις τι απ’ όσα προηγήθηκαν πήγε λάθος, όμως δεν μπορείς να το ανακαλύψεις. Αυτό ακριβώς είναι το ghosting. Μια εξαφάνιση που δεν είχες υπολογίσει και δεν περίμενες με βάση τη σχέση που είχατε αναπτύξει και τις κοινωνικές επιταγές αναφορικά με το πώς συνηθίσουν να λήγουν οι ανθρώπινες σχέσεις, δηλαδή με συζήτηση, άντε καμιά φορά και με καβγάδες.
Σαφώς και δεν είναι υγιές το ghosting, όμως είναι ένα φαινόμενο υπαρκτό και πολλοί από εμάς έχουμε βρεθεί ή θα βρεθούμε αντιμέτωποι μαζί του. Άσε που υπάρχει η πιθανότητα να υπήρξαμε κάποια στιγμή και «θύτες» ή να γίνουμε στο μέλλον, ακόμα κι αν τώρα το αποκλείουμε. Το ζητούμε είναι να βλέπουμε κάθε δυσκολία σφαιρικά, όσο δύσκολο κι αν μας είναι. Τι οδήγησε κάποιον να μας φερθεί με αυτό τον τρόπο; Εδώ η απάντηση δεν περιλαμβάνει να αναλογιστούμε τις δικές μας ευθύνες και να τα ρίξουμε στον εαυτό μας. Συνήθως, οι άνθρωποι πράττουμε με συγκεκριμένο τρόπο επειδή απλώς έτσι είμαστε, εξαιτίας των εμπειριών μας και της ιδιοσυγκρασίας μας, χωρίς να μας φταίει κάπου ο απέναντι.
Σίγουρα το ghosting είναι ένας πολύ επίπονος τρόπος να δηλώσει κάποιος την αποχώρησή του από τη ζωή μας. Σίγουρα ο τρόπος αυτός μας γεμίζει ερωτηματικά και θλίψη, τα οποία δε μας βοηθάνε να ξεπεράσουμε το συγκεκριμένο πρόσωπο, διότι έχουμε αφήσει παραθυράκια ανοιχτά. Όμως ο άνθρωπος που φτάνει σε σημείο να πράξει κατ’ αυτόν τον τρόπο, σίγουρα δεν τα έχει καλά με τον εαυτό του. Δεν πρέπει αυτό να είναι καθησυχαστικό ή να αποτελεί δικαιολογία, αλλά είναι έστω μια ανακουφιστική πραγματικότητα για εμάς που ξέραμε τι θέλαμε απ’ την αρχή και το υποστηρίξαμε με τις πράξεις μας.
Σε καμία περίπτωση, δεν πρέπει να φορτωθούμε το «φορτίο» του άλλου, επειδή απλώς εξαφανίστηκε, όμως μπορούμε για λίγες στιγμές να υποθέσουμε τη φάση του. Όχι τόσο για να ηρεμήσουμε το μέσα μας -αυτό συνήθως δε γίνεται-, αλλά για να προσεγγίσουμε το θέμα από μια κάπως πιο κοινωνιολογική σκοπιά.
Ας υποθέσουμε πως νιώθουμε την ανάγκη να λήξουμε μια ερωτική σχέση. Είτε γιατί ήρθε κάποιος άλλος αναπάντεχα στη ζωή μας, είτε γιατί απλώς έσβησε η φλόγα. Έχουμε δύο επιλογές: να το δηλώσουμε ευθέως στον άλλο ή απλώς να κόψουμε επαφές. Αν κάνεις το πρώτο σημαίνει ότι είσαι αρκετά θαρραλέος. Αντιμετωπίζεις κάθε δύσκολη κατάσταση με πυγμή και με σεβασμό προς τον χρόνο που πέρασες με τον άλλο. Ενδεχομένως, να είναι στοιχείο του χαρακτήρα σου να είσαι ευθύς και να μη θες να αφήνεις μισοτελειωμένες καταστάσεις. Θες να είσαι ξεκάθαρος, γιατί αυτό σου ταιριάζει και φέρνει και σε σένα ικανοποίηση.
Από την άλλη, στη δεύτερη περίπτωση -σε αυτή που κάποιος απλώς εξαφανίζεται χωρίς εξηγήσεις-, μάλλον έχουμε να κάνουμε με μια προσωπικότητα που «εκ φύσεως» αποφεύγει την επίπονη διαδικασία του «ξεκαθαρίσματος». Συνήθως, πρόκειται για άτομα που έχουν βιώσει δραματικές σκηνές χωρισμού και ως τραυματική εμπειρία τις αποφεύγουν. Ίσως όμως και να μην αντέχουν το βάρος που συνοδεύει έναν αποχωρισμό. Η αδυναμία να μιλήσουν ανοιχτά είναι ιδιοσυγκρασιακό χαρακτηριστικό τους που πηγάζει καθαρά απ’ τους ίδιους. Μπορεί το φορτίο να το σηκώνουμε μόνοι αν είμαστε αποδέκτες του ghosting -και μάλιστα να είναι πολύ πιο βαρύ από μια απλή εξήγηση χωρισμού-, όμως υπαίτιος είναι μονάχα αυτός που εξαφανίζεται. Από τη μια λυτρωτικό, από την άλλη δύσπεπτο.
Ποιος μπορεί με λογική να αποδεχτεί την αδικαιολόγητη απουσία κάποιου που ήθελε πολύ; Και μάλιστα χωρίς καν εξηγήσεις; Χωρίς ένα απλό «φεύγω»; Κανείς, ειδικά όσο είναι νωπό. Όταν όμως φτάσουμε στο σημείο να έχουμε αποδεχτεί την απουσία -μετά από κάποιο χρονικό διάστημα- πρέπει να τα βάλουμε και να δούμε τα πράγματα πιο ψύχραιμα. Πρέπει να μοιράσουμε την ευθύνη για να μπει το «τέλος» μέσα μας και να προχωρήσουμε, αφού δεν μπόρεσε να το κάνει ο άλλος.
Αν δε δεχτούμε τη ζωή και τους ανθρώπους όπως είναι, θα παλεύουμε με τους ασυμφιλίωτους «δαίμονές» μας. Δεν περνάνε όλα από το χέρι μας, ούτε θα πάρουμε όση αγάπη και καλοσύνη δίνουμε. Γιατί δεν είναι όλοι έτοιμοι να λάβουν ή να ανταποδώσουν. Δεν είμαστε οι άνθρωποι ρυθμισμένα ρολόγια. Ο έρωτας και η αγάπη είναι μπαλάκια που τα πετάμε στον άλλο και μπορεί να επιστραφούν αλλά μπορεί και όχι.
Μπορεί να είμαστε άκρως ευαισθητοποιημένοι κοινωνικά άνθρωποι αλλά στην προσωπική μας ζωή να λειτουργούμε παρορμητικά και με φοβίες, να τα κάνουμε όλα άνω κάτω και να φέρνουμε στεναχώρια στους άλλους. Μια φράση που θεωρώ αρκετά σοφή αναφέρει πως είμαστε οι κακοί στις ιστορίες κάποιων και οι καλοί στις ιστορίες κάποιων άλλων. Για δική μας λύτρωση και μόνο οφείλουμε να συγχωρούμε και να κατανοούμε. Όσο χρόνο κι αν μας πάρει. Ειδάλλως, δε θα προχωρήσουμε και θα κουβαλάμε απωθημένα μια ζωή.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρία Στειακάκη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
