Να ξέρεις ότι σε κάποιον λείπεις όσο αυτός σε σένα

Το παραδεχόμαστε όλοι. Το «μαζί» είναι απάντηση στο αίσθημα της μοναξιάς. Όμως, στις μέρες μας, είναι συχνό φαινόμενο ο ένας να ζει εδώ κι ο άλλος κάτι μίλια πιο ‘κει. Αν είσαι από τους τυχερούς (ή τους άτυχους) που το «εδώ» είναι μια δεδομένη κατάσταση, το παρόν κείμενο θα σου φανεί μακρινό, έως κι αδιάφορο. Είμαστε άνθρωποι που, συνήθως, ζουν με έναν αεικίνητο τρόπο ζωής, σπουδάζουμε ή εργαζόμαστε αλλού από τον άνθρωπό μας. Ή τον έρωτά μας. Ή έστω το «κάτι» μας.

Περνάμε χρόνο, πολύ, πάνω από κινητά για να καλύψουμε την απόσταση αυτή, για να γεμίσουμε το κενό που μας δημιουργεί αυτή η χιλιομετρική γραμμή. Αγκαλιάζουμε, έπειτα από παραδοχή στη μοίρα, το «μακριά» και παριστάνουμε τους χαλαρούς κι άνετους ρυθμιστές της ζωής μας. Κάνα δυο συζητήσεις με φίλους, μια βραδινή σκέψη πριν τον ύπνο, ή ένα αναπάντητο μήνυμα μάς κάνουν να ανάγουμε όλη αυτήν την αναμονή σε χάσιμο χρόνο.

Όχι, φίλε μου. Αν θες τη γνώμη μου, αυτό είναι που κρατάει στη ζωή το μεταξύ σας. Η απόσταση είναι το συστατικό που σας κρατάει μαζί. Αυτή δίνει ζωή στην επομένη δια ζώσης συζήτησή σας, το αντάμωμα που θα ακολουθήσει μετά από καιρό. Το πιο όμορφο στον έρωτα είναι η αναμονή για το παιχνίδι που θα κάνουν τα χέρια σαν βρεθούν μετά από καιρό. Τα ίδια χέρια που απολαμβάνουν μια στο τόσο να μένουν ανέγγιχτα. Τα μάτια αποκτούν όψη διάφορη του απλού συναισθήματος όταν διψάνε για την ύλη του ανθρώπου τους. Αυτός που έχει περιμένει αξημέρωτα βράδια και τεράστια πρωινά μακριά από τον άνθρωπό του, που έχει νιώθει τη μεγαλύτερη μοναξιά, είναι κι αυτός που φτάνει να ψάχνει πρωτόγνωρα κι ασυνήθιστα.

Δεν είναι θέμα εγωισμού ούτε ναρκισσισμού να θέλουν και οι δύο να νιώσει κι ο άλλος έτσι. Είναι ένα μικρό παρηγορητικό στοιχείο το να ξέρουν πως σε μια άλλη πλευρά της πόλης, της χώρας ή του πλανήτη υπάρχει μια ψυχή που δυσκολεύεται εξίσου. Διότι το έσχατο «μαζί» του έρωτα βιώνεται χώρια. Κι έτσι όταν βρίσκονται, όταν είναι τελικά μαζί, είναι μια περίοδος που περνάει σαν σχολικό διάλειμμα. Κι ας είναι τα σώματα στο ενδιάμεσο μισά. Όχι, παραπάνω από μισά. Σκέτα, που δρουν μηχανικά στης καθημερινότητας το τέμπο. Αυτό το ενδιάμεσο κάνει το διάλειμμα να μετράει επί δυο, επί τρία, επί χίλια.

Η απουσία ενός ανθρώπου μπορεί να μειώνει την ημέρα, την ψυχολογία ή τη διάθεση.  Όμως, υπάρχουν φορές, που το «σε θέλω εδώ» από μακριά γεννάει ανάγκες που δεν είχαν κάνει εμφάνιση πρωτύτερα σε έναν οργανισμό. Η επιρροή που έχει μια τόση δα μικρή φράση όσο το πρόσωπο είναι μακριά, δεν μπορεί ούτε κατά διάνοια να συγκριθεί με εκείνη που κυλάει στην ατμόσφαιρα όταν τα άτομα βρίσκονται σε διπλανές θέσεις στον καναπέ.

Γι’ αυτό, πριν παραπονεθούμε για τη «μοίρα μας», για αυτό το ριζικό που παίρνει μακριά τον δικό μας άνθρωπο, ας το ξανά κοιτάξουμε ερωτηματικά. Μήπως αυτό το «μακριά» μας φέρνει πιο κοντά από όσο πιστεύουμε;  Μήπως τα συναισθήματα που μας δημιουργούν οι άνθρωποι, εν τέλει είναι βαθύτερα όταν δε βρίσκονται μαζί μας;

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!