«Πάτησα play στο επεισόδιό μας κι ας ήξερα πως θα τελειώσει»

Όλοι μας, στον υπέρτατο βαθμό είτε σαν μικρή γεύση, έχουμε ερωτευτεί έστω και μια φορά στη ζωή μας. Έχουμε ζήσει αυτό το συναίσθημα που ομορφαίνει και διαλύει τα πάντα. Ας μετατοπίσουμε αυτή την κατάσταση προς έναν άλλο αποδέκτη, σε κάτι τελείως διαφορετικό, σε κάτι χωρίς υλική παρουσία. Σε μια ταινία ή σε με σειρά που παρακολουθήσαμε. Θα εστιάσω στη σειρά, διότι η διάρκειά της εφάπτεται πιο ομοιόμορφα στο παράδειγμά μου.

Αναλογιζόμουν, λοιπόν, γιατί όταν ολοκληρώνω μια σειρά τα συναισθήματα μου είναι τόσο κατακλυσμιαία που παγώνουν όλες μου τις αισθήσεις. Γιατί είναι τόσο δυνατά κι εξουσιαστικά πάνω μου; Κι αφού δεν μπόρεσα να απαντήσω στο «γιατί», δευτερευόντως αναρωτήθηκα τι μου θυμίζει αυτή η ατέρμονη λύπη; Μα σαφέστατα, τον έρωτα. Αναπάντεχη παρομοίωση, αλλά σαν χρονικό σχεδιάγραμμα φανερώνεται μπροστά μου η εξήγηση.

Ξεκινάμε μια σειρά με επιφύλαξη πάντα. Όταν σιγά σιγά ξεδιπλώνεται μπροστά μας, υπάρχουν δυο τινά. Ο ενθουσιασμός ή η απογοήτευση. Αν απογοητευτούμε, όπως είναι και προβλεπόμενο, αργά ή γρήγορα, την παρατάμε. Στην περίπτωση, όμως, που μας ενθουσιάσει, όταν δούμε ότι αυτό που παρακολουθούμε είναι αυτό που κρατά τον εγκέφαλό μας σε συνεχή εγρήγορση, τότε αδημονούμε για το παραπάνω, για το επιπλέον.

Σαν αχόρταγα εγκεφαλικά κύτταρα ρουφούμε κάθε νέα πληροφορία, παραμελούμε καθημερινές ενασχολήσεις, κοινωνικές συναναστροφές για να ικανοποιήσουμε την περιέργειά μας ή την ανάγκη μας. Δε θέλουμε, ούτε επιλέγουμε συνειδητά να εξωτερικεύσουμε τον αδιάφορο εαυτό μας προς τον περίγυρό μας, όμως το ζωώδες ένστικτό μας για ικανοποίηση μιας συγκεκριμένης ανάγκης, μας οδηγεί σε αυτή τη μονομερή επιλογή. Όσο διαρκεί αυτή η συνθήκη, ανάλογα με το βάρος που της δίνουμε και με τη δική μας ενδεχόμενη εμπειρία ή τωρινή ανάγκη, είμαστε υποχείρια των ίδιων μας των συναισθημάτων. Κι μετέπειτα, έρχεται πάντα το τέλος, σαν αναγκαίο κακό.

Στο σημείο αυτό, η θλίψη και η απογοήτευση κάνει την παρουσία της σε κάθε ίνα του κορμιού μας. Γνωρίζαμε ότι θα έρθει μετά βεβαιότητος, αλλά το ζήσαμε. Κι έτσι εμφανίζεται η πιο τρανταχτή ομοιότητα των δυο αυτών εντελώς ανόμοιων συνθηκών, της ερωτικής απογοήτευσης και της περάτωσης μιας σειράς. Το τέλος τους, η ολοκλήρωση. Θυμήσου πώς ένιωσες όταν τελείωσες την αγαπημένη σου σειρά κι όταν χώρισες με κάποιον που ερωτεύτηκες βαθύτατα. Είτε είσαι σε κλαμπ, είτε σε καφετέρια, είτε στο κρεβάτι σου, το αίσθημα της λήθης είναι αποπνικτικό. Αναπολείς μονίμως εικόνες, στιγμές, αισθήματα, συγκινήσεις. Ανούσιο και ψυχοφθόρο να το ξανά δοκιμάσεις. Αυτό που αποζητάς, εν τέλει, είναι να γυρίσεις το χρόνο πίσω και να νιώσεις, εκ νέου όσα ένιωσες. Από την άλλη, τα κεκτημένα είναι τόσο ανεκτίμητα που αμφιταλαντεύεσαι.

Περίεργο πράγμα ο ενθουσιασμός. Παρομοιάζεται κι εξομοιώνονται με τόσες και τόσες καταστάσεις. Βασική προϋπόθεσή του να καταλήγει σε μια τεράστια απογοήτευση εξαιτίας της έλλειψής του. Απογοήτευση που μας οδηγεί στην ακινησία, στην άρνηση να δεχτούμε το επόμενο, εξυψωμένα στάνταρ με μια δόση προκατάληψης, όμως, πάντα με μια δόση ελπίδας κι ένα προαπαιτούμενο κουράγιο για συνέχεια. Προαπαιτούμενο γιατί η ανθρώπινη φύση μας μάς έχει προικίσει να το διαθέτουμε ως εξελισσόμενο όντα. Οι συγκρίσεις και τα flashbacks είναι μέρος του παιχνιδιού, αλλά λειτουργούν πάντα ευεργετικά για την περαιτέρω εξέλιξή μας, όπως και για την εξύψωση των στάνταρ μας.

Εννοείται πως θα βρούμε μια καλύτερη σειρά, όπως κι έναν καλύτερο έρωτα. Τα καλύτερα δεν τα έχουμε συναντήσει ακόμη. Βεβαιωμένο. Απλώς, είναι εκείνη η χρονική κουκκίδα, μετά από κάθε τέλος μιας όμορφης περιόδου, που όσο ζούσαμε δεν αντιλαμβανόμασταν το μέγεθος της ευεργετικής προσφοράς της, που μας αφήνει μια τεράστια πικρία στα χείλη και σαν αυτομαστίγωση, πλησιάζουμε με τη γλώσσα μας. Όλα με το χρόνο, όμως, μοιάζουν μακρινό παρελθόν. Παρελθόν που μας γέμισε, μας άδειασε, αλλά μας δίδαξε. Ναι, μας δίδαξε. Γιατί τίποτα που αφήσαμε να εισχωρήσει στη ζωή μας δεν ήταν ανούσιο ή δε μας άγγιξε στο σημείο της αυτοβελτίωσης.

Περίεργη κι εκτός των λογικών ορίων μας η σύγκριση αυτή, αλλά όταν την κάνουμε στο μυαλό μας οι ομοιότητες είναι αναπάντεχα πολλές. Ίσως, έτσι, μπορέσουμε να λύσουμε άλλα αιώνια εσωτερικά διλήμματα. Ίσως, γεννηθούν νέα. Ίσως, αποδεχτούμε το «τέλος» σαν ένα γλυκόπικρο κομμάτι παζλ. Πριν δούμε, όμως, μια νέα σειρά ας μη την αντιμετωπίσουμε αψήφιστα. Πριν συνάψουμε μια νέα σχέση, ας κάνουμε δεύτερες σκέψεις. Είμαστε έτοιμοι να πατήσουμε το «play» για όσα θ’ ακολουθήσουν;

Είμαστε όταν νιώσουμε έτοιμοι. Αρκεί να θέλουμε να γεμίσουμε τον εαυτό μας με μια τεράστια δόση από το νέο, κι ας γνωρίζουμε πως το τέλος είναι αναπόφευκτο, το οποίο έχει τη δική του ομορφιά. Είδατε πόσα κοινά έχει ο έρωτας με μια τηλεοπτική σειρά;

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!