Καμία φορά ο παιδικός τρόπος σκέψης είναι και πιο αποτελεσματικός. Όντας παιδιά όλοι μας, δε φιλτράραμε δυο και τρεις φορές πριν πούμε κάτι, ή αν το κάναμε ήταν απλώς μια δεύτερη σκέψη και καταλήγαμε πάντα σ’ αυτό που εξ αρχής θέλαμε να εκφράσουμε. Διότι ενστικτωδώς «μας έτρωγε». Δεν είχαμε όλα αυτά τα συμπλέγματα να μπλέκονται με τη γλώσσα μας. Σαφώς, δε γίνεται να συμπεριφερόμαστε σαν παιδιά, ούτε να σκεφτόμαστε σαν αυτά, μοιραία ευτυχώς εξελισσόμαστε.
Όσο, λοιπόν, μεγαλώνουμε, τόσο εκλογικεύεται κι επεκτείνεται η σκέψη μας. Ο εγκέφαλός μας παίρνει δεκαπλάσιες στροφές κι αναλύει τα πάντα σε τέτοια κλίμακα, που ο παιδικός εαυτός μας δεν μπορούσε καν να φανταστεί. Παρατηρούμε, όμως, πως παρά την εγκεφαλική ωρίμανση, οι ανθρώπινες σχέσεις κι επαφές φτάνουν μονίμως σε τέλμα. Συνέχεια ακούμε για έλλειψη επικοινωνίας, πως άλλα σκεφτόμαστε, άλλα λέμε, επομένως κι άλλα καταλαβαίνει ο απέναντί μας. Κι εμείς θυμώνουμε, εξαγριωνόμαστε που δεν αντιλαμβάνονται μέσα από σπόντες, αλλαγμένα νοήματα, βλέμματα ή υπαινιγμούς τι πραγματικά σκεφτόμαστε. Φτάνουμε ν’ αλλάζουμε το νόημα της αρχικής μας σκέψης στην προσπάθεια να γίνουμε αρεστοί.
Φοβίες παντού, μην πούμε ευθέως αυτό που θέλουμε να επικοινωνήσουμε γιατί ελλοχεύει ο φόβος της απόρριψης, ο φόβος μήπως φανούμε αδύναμοι, ο φόβος μήπως μας περιγελάσουν, ο φόβος μήπως δε μας καταλάβουν. Αλλά ο μεγαλύτερος φόβος, που κρύβεται πίσω από τη μη ειλικρινή κοινοποίηση των σκέψεών μας, είναι μην ακούσουμε με τα ίδια μας τα αυτιά εμείς, παρέα με κάποιον άλλο, όλα όσα θέλουμε, όσα θεωρούμε πως μας αξίζουν ή μας ενοχλούν.
Μεγαλώνουμε με τόσες φοβίες, που πια μάθαμε να μην είμαστε εξοικειωμένοι με την αλήθεια μας. Μας τρομάζει κι εμάς τους ίδιους η ωμότητα και η καθαρότητα της σκέψης μας. Έστω πως θέλουμε να προσεγγίσουμε ξανά έναν πρώην σύντροφο. Έχουμε ως επιθυμία την επανασύνδεση μαζί του. Εφόσον δεν αφορά τη θεματική αν είναι σωστή ή όχι η δοθείσα επιλογή, όντας για τον καθένα προσωπική απόφαση, φτάνουμε κατευθείαν στην απόφαση και μετέπειτα στην ενέργεια. Θέλω έναν πρώην μου, θέλω να επανέλθει στη ζωή μου, μου έλειψε, θεώρησα λάθος που βγήκε εξ αρχής από αυτή.
Κι εκεί «ξεκινάει» το μεγαλύτερο και πιο κακοστημένο θέατρο, στο οποίο είμαστε πρωταγωνιστές και σκηνοθέτες. Υποδουλώνουμε τα «θέλω» μας στο βωμό του εγωισμού και των προαναφερθέντων φοβιών. Κατά βάση όμως, μας κυριεύει ο φόβος της απόρριψης. Ο φόβος μήπως ακούσουμε αυτό που δε θα είναι συμβατό με τη δική μας επιθυμία. Επομένως, επιλέγουμε να πνιγόμαστε στις υποθέσεις και να εφευρίσκουμε υποδόριους τρόπους να επικοινωνήσουμε τη θέλησή μας για επανασύνδεση.
Κοιτάμε έντονα όταν τους συναντάμε, λέμε κουβέντες σε τρίτους με σκοπό να φτάσουν στα αυτιά τους, πατάμε λαικ (πόσο αστείο), τους χαιρετάμε πιο θερμά με σκοπό ν’ αντιληφθούν ότι θέλουμε επανασύνδεση μ’ αυτή την αλλαγή συμπεριφοράς. Εκτός από χρόνο, χάνουμε και το νόημα των ανθρωπίνων σχέσεων. Ποιος μας έμαθε να είμαστε τόσο εγωκεντρικοί ώστε να θεωρούμε πως ο απέναντί μας θα οδηγηθεί σε μια τόσο συνθέτη σκέψη από απλές, φυσιολογικές, καθημερινές πράξεις μας; Είμαστε, άραγε, τόσο εγωκεντρικά κατασκευάσματα που έχουμε πεισθεί ότι αναλύονται, από τους άλλους, όλες μας οι μικρές ανεπαίσθητες κινήσεις; Πώς είναι δυνατόν μια πολλαπλά αποτυχημένη συνταγή να πετύχει;
«Σε θέλω πίσω, θέλω να είμαστε πάλι μαζί». Είτε αφορά πρώην, είτε κάποιον που απλώς θέλουμε να μπει στη ζωή μας, μοιάζει στα μάτια μας αδυναμία να δηλώσουμε ευθέως τα ειλικρινή συναισθήματά μας. Αδιαφορούμε για την προσωπική ψυχική ταλαιπωρία, για τον χαμένο χρόνο που ξοδεύουμε με υποθετικά σενάρια και σκέψεις, για το πόσο παραπάνω αξίζουν τα δικά μας θέλω από τον εγωισμό μας. Πόσο εύκολη θα ήταν η ζωή μας αν απλώς φερόμασταν κάποιες φορές σαν παιδιά;
«Θέλω να παίξω». «Θέλω να έρθεις πίσω στη ζωή μου, μου έλειψες, θέλω να ξανά προσπαθήσουμε». Όλα είναι θέμα συνήθειας. Μάθαμε να μην εκφραζόμαστε μέσα στην πάροδο του χρόνου, της ωρίμανσής μας. Λιθαράκι- λιθαράκι εξυψώναμε τον εαυτό μας εις βάρος της «καλοπέρασής μας». Αυτό που, βασικά, μας ενδιέφερε ως παιδιά. Θέλουμε να είμαστε political correct για έναν κώδικα που έχουμε μόνοι μας επινοήσει για τους εαυτούς μας επειδή φοβόμαστε να διεκδικήσουμε τις πραγματικές μας ανάγκες, επειδή θεωρούμε πως δεν το αξίζουμε. Ας πιστέψουμε για μια φορά ότι ό,τι σχεδιάζουμε στο μυαλό μας, μας αξίζει κιόλας. Ακόμη και να μην πάρουμε αυτό που θέτουμε στο τραπέζι ως ζητούμενο, τουλάχιστον βάζουμε τον εαυτό μας στον ρόλο το διεκδικητή. Μπαίνουμε στο παιχνίδι, ζούμε τη ζωή μας με κάθε δυνατό τρόπο, παίζουμε όλα μας τα χαρτιά. Κι αυτή είναι η υπέρμετρη ικανοποίηση, όχι μόνο η ικανοποίηση των επιθυμιών.
Ίσως ήρθε η ώρα να αρχίσουμε να ζούμε τη ζωή που φανταζόμαστε, με όσες θυσίες προϋποθέτει αυτό, από το «ταΐζουμε» τον εγωισμό μας με μια αβάσταχτη μοναξιά επειδή απλά δεν είχαμε το απαραίτητο θάρρος. Αφού το είχαμε παιδιά, το έχουμε και τώρα. Είναι ακόμη μέσα μας.
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρία Στειακάκη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
