Ας κάνουμε μερικές σουρεαλιστικές, αλλά βοηθητικές υποθέσεις. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, πως την ώρα ζούμε τις ερωτικές μας στιγμές μπορούμε να βγούμε από το σώμα μας κι από τη γωνία του κρεβατιού να παρακολουθήσουμε τον εαυτό μας. Να δούμε όλα όσα κάνει και δεν κάνει, τις «επιτυχίες» και τις «αποτυχίες» του. Να δούμε πόσο ανάβει ο ίδιος και το ταίρι.
Πες λοιπόν πως κι εσύ το καταφέρνεις αυτό και σε παρακολουθείς σε κάποια απ’ τις πιο προσωπικές στιγμές σου. Πρώτο πράγμα που κάνεις -χωρίς να το καταλάβεις-, είναι να σε κρίνεις. Από τη στάση του σώματος και την έκφραση του προσώπου μέχρι τα ηχητικά. Εμφανώς όλα μοιάζουν πρωτόγνωρα κι ασυνήθιστα όταν προέρχονται από εσένα τον ίδιο, πόσο μάλλον σε μια τόσο προσωπική στιγμή σου. Όμως προσπάθησε να το δεις σαν κριτικός μιας ταινίας, ακέραια κι εντελώς αποστασιοποιημένα. Προσπάθησε να μην αναγνωρίσεις ότι ένα από τα δύο άτομα μπροστά σου είσαι εσύ.
Στην αρχή, δε μοιάζεις κάπως παραπάνω ερωτικός από το φυσιολογικό; Πριν αρχίσεις την κριτική και τη μιζέρια; Εκείνη την ώρα, πριν την πράξη, νιώθεις λες κι όντως κάποιος σε παρατηρεί, λες και κάποιος σ’ έχει προγραμματίσει να είσαι θελκτικός και κάνεις τα πάντα να «ανάψεις» τον παρτενέρ σου. Και δείχνεις πραγματικά τόσο όμορφος άνθρωπος όταν μοιράζεις απόλαυση. Χρησιμοποιείς όλα σου τα μέσα -όσο ακόμα ελέγχεις τον εαυτό σου-, για να κάνεις τον άλλο να σε θελήσει στον υπέρτατο βαθμό, να ανυπομονεί για τη συνέχεια μαζί σου, το νέκταρ και το χαμόγελό σου. Ως εδώ βλέπεις ένα άκρως γοητευτικό άτομο να κινείται σ’ ένα άλλο σώμα με κάπως δόλιο και φυσικά αχόρταγο τρόπο. Ψάχνει κουμπιά, αγγίζει μαλακά αλλά με μανία, ώστε να βρει τα «σημεία» του άλλου.
Τώρα περνάμε στο κύριο κομμάτι, αυτό που σε παιδεύει, το πώς δείχνεις μετά το αρχικό παιχνίδι. Κάθεσαι σε μια άκρη σαν φάντασμα και στο κρεβάτι πάλι εσύ με τον παρτενέρ σου. Κοιτάς πρώτα την παρουσία σου. Σίγουρα θα έφτιαχνες αυτή την απίστευτα ενοχλητική τούφα σου αν μπορούσες ή θα έβαζες σε άλλο σημείο το χέρι σου για να μη φαίνεται εξαρθρωμένο. Ενδεχομένως, θα χαμήλωνες λίγο τον τόνο των ηχητικών σου γιατί να αποφύγεις να προκαλέσεις διάτρηση τυμπάνου στον άλλο. Ή ίσως να τον δυνάμωνες γιατί έμοιαζες σαν να ξεψυχάς -στα μάτια σου. Από την άλλη, αν προσποιούσουν, ο παρατηρητής εαυτός σου θα γελούσε και μετά θα λυπόταν και θα ήλπιζε για λίγο πως θα έρθει και μια πραγματική μέγιστη απόλαυση. Τη στιγμή που θα ζητούσες ευθέως να πραγματοποιηθεί μια επιθυμία ή μια βαθύτερη σκέψη σου, θα ορθώσει τον κορμό του το φάντασμα από περηφάνια και θα ψιθυρίσει «go for it».
Όμως, υπάρχουν κι εκείνες οι στιγμές, που θα κάνεις μια ατσούμπαλη κίνηση, θα πεις κάτι που δεν είναι απαραίτητα επίκαιρο ή θα φανείς εκτός τόπου και χρόνου. Πολλές στιγμές σαν αυτές, που το μυαλό απουσιάζει και το σώμα όχι, αυτές που είναι σαν να βρίσκεσαι σε οικογενειακή δεξίωση. Εκείνη την ώρα, ο θεατής εαυτός σου θα θέλει μάλλον να σε πιάσει από τον ώμο και να σου πει «ξύπνα, ή αφέσου ή σταμάτα». Αλλά εγκέφαλος είναι αυτός, εργοστασιακά ασυγκράτητος κι ανεξέλεγκτος -πόσα να κάνει ένα φάντασμα; Όμως, τις φορές που επιλέγεις να δοθείς τόσο ολοκληρωτικά, πρέπει να δίνεις το μεγαλύτερο ποσοστό της προσοχής και της απόλαυσής σου, ειδάλλως κάτι θα πάει λάθος.
Πόσο θα ξενέρωνες με τον εαυτό σου αν τον έβλεπες να μην απολαμβάνει στο έπακρον την προσωπική του στιγμή; Να μη γιορτάζει κάθε ευκαιρία που έχει να αγαπήσει το σώμα του κι να το χορτάσει μ’ ένα δεύτερο; Δεν τίθεται θέμα εγωισμού, αλλά ας συνειδητοποιήσουμε πλέον ότι το κρεβάτι είναι μια απαραιτήτως κοινή απόλαυση ειδάλλως είναι απλώς μια συναλλαγή. Ζούμε σ’ ένα κόσμο γεμάτο από συναλλαγές, θα ήταν κρίμα να κάνουμε κι αυτό μια ρομποτική συνήθεια.
Δες τον εαυτό σου την ώρα που ικανοποιείσαι. Εκείνη τη στιγμή, που βρίσκεσαι στην ύψιστη απόλαυση, οι εκφράσεις σου κι οι κινήσεις είναι παντελώς ξένες για σένα. Παραδέξου πως δεν έχεις δει ποτέ τον εαυτό σου να βρίσκεται σε τόσο ανεξέλεγκτο βαθμό. Ούτε καν μπορείς να το φανταστείς. Αυτό είναι μοναδικό προνόμιο του εκάστοτε παρτενέρ σου, του δημιουργού της απόλαυσης αυτής, ακόμη κι αν έχεις προσπαθήσει να σκιαγραφήσεις τον εαυτό σου υπό αυτές τις συνθήκες. Σκέψου το σοκ, λοιπόν, ή την αποκάλυψη που θα βιώσεις αν παρακολουθούσες τον εαυτό σου πάνω σε μια φάση απόλαυσης. Ίσως να γελούσες, ίσως να έμενες απλά άναυδος κι ίσως να καθόσουν ήρεμος. Πάντως σίγουρα θα μούδιαζες από το μεγαλείο της πράξης και της προσφοράς.
Αυτό το τσαλάκωμα της προσωπικότητάς μας τελικά, δεν ελκύει μόνο τον απέναντί μας, αλλά και τον ίδιο μας τον εαυτό. Τον γοητεύει όταν γινόμαστε εύπλαστοι στα χέρια κάποιου άλλου, τόσο που μας θαυμάζει, έστω και για μερικά δεύτερα. Αυτή η ελαστικότητα, του υπενθυμίζει την ανθρώπινη και τρωτή ύπαρξή μας, η οποία είναι πιο όμορφη απ’ ό,τι άσχημη, όχι το αντίθετο.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρία Στειακάκη
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
