Έχετε ακούσει πως οι έρωτες που έρχονται με δύναμη και φόρα φεύγουν ακριβώς με τον ίδιο τρόπο; Ότι εκείνοι που εμφανίζονται σαν θύελλα εξαφανίζονται συντομότερα απ’ ότι υποσχέθηκαν;
Χωρίς να θέλω να μιλήσω για θέσφατα, κι εγώ και κάποιοι γνωστοί μου, έχουμε βιώσει έναν έρωτα-τυφώνα. Από εκείνους που έρχονται να «καταστρέψουν» τα πάντα στο πέρασμά τους και το κάνουν, ταράζοντας την ηρεμία σου. Ο έρωτας αυτός έφερε το απόλυτο χάος, το οποίο είχαμε τόση ανάγκη, ώστε να δώσει χρώμα στην καθημερινότητά μας. Ήταν σαν να τον ψάχναμε και να μας βρήκε.
Όσο κι αν μας πανικοβάλει η ιδέα ενός τέτοιου έρωτα, συνειδητοποιούμε πόσο τον χρειαζόμασταν στη ζωή μας μόνο όταν εισβάλει σ’ αυτή. Είναι κάτι σαν ένεση αδρεναλίνης. Ο όλος πανικός, η ένταση και η ταχύτητά του μας κάνουν να πιστεύουμε στην αιωνιότητα που υπόσχεται. Θεωρούμε πως εφόσον ήταν απίθανο να εισέλθει κατ’ αυτόν τον τρόπο στην καθημερινότητά μας, η πιθανότητα αποχώρησης ενδέχεται εξαφανιστεί. Πόσο παραπλανητικό όλο αυτό…
Πολύ, διότι σε όλους τους έρωτες ευελπιστούμε να βρούμε μυστικό αθανασίας, όμως αυτό σε έναν παράφορο έρωτα που φτάνει απ’ το πουθενά μοιάζει σχεδόν ακατόρθωτο. Πατάμε σε χαλίκια και πάνω σε αυτά προσπαθούμε να «χτίσουμε» μια αυτοκρατορία. Όμως οι σχέσεις θέλουν χρόνο και κοινές εμπειρίες για να αποκτήσουν γερές βάσεις και πάλι δεν παύουν να χαρακτηρίζονται από τρωτή θνητότητα.
Το συναίσθημα του έρωτα πολλές φορές είναι τόσο έντονο, τόσο καταστροφικό (με θετική και αρνητική χροιά) και κατασταλτικό που η λογική έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Πράττουμε μόνο με τις αισθήσεις, δίνουμε το εκατό τοις εκατό μας, αφήνουμε τους εαυτούς μας να ζήσουν τα δρώμενα χωρίς δεύτερες σκέψεις. Και αν με ρωτάτε, πολύ καλά κάνουμε. Εκείνο όμως που δεν κάνουμε καλά είναι ότι δεν παίρνουμε καν σαν ενδεχόμενο τη διάλυση του όλου «αφηγήματος».
Σαφώς δεν πρέπει να ζούμε μονίμως με το άγχος ή την ανησυχία, όμως με λίγη λογική όλα βγάζουν νόημα. Όταν κάτι χτίζεται αργά, μεθοδικά -με «baby steps» θα πω εγώ-, θεμελιώνεται. Η σχέση δυναμώνει και το συναίσθημα κορυφώνεται σταδιακά. Από την άλλη, όταν κάτι ξεκινάει απ’ το 100, με μέγιστη ένταση, παραλείποντας πρωταρχικά στάδια, ίσως το μέλλον να μοιάζει εύθραυστο. Τα έντονα συναισθήματα είναι ευάλωτα εκ φύσεως κι οι άνθρωποι ψάχνουμε απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα που φοβόμαστε πως δε θα απαντηθούν.
Εξάλλου, μπορείς να ζεις κάθε μέρα με πυρετό; Εδώ λίγα δέκατα κάνεις κι έρχεται η συντέλεια του κόσμου. Κάποια στιγμή η τόσο υψηλή θερμοκρασία θα σε εξαντλήσει κι αν όχι εσένα τους γύρω σου που το ζουν όλο αυτό μαζί σου. Η όλη ένταση θα σε καταρρακώσει και η απόλυτη κυριαρχία θα μοιάζει μετά από λίγο καιρό με θηλιά γύρω απ’ τον λαιμό. Κι όταν γεννηθούν ερωτήματα, όταν θα ψάξεις το «γιατί είσαι στη ζωή μου», οι απαντήσεις δε θα βρεθούν ή δε θα μοιάζουν αρκετά πειστικές.
Ο έρωτας από μόνος του είναι κατάσταση αβέβαια, μια συνθήκη στην οποία δεν έχουμε τον πλήρη έλεγχο του εαυτού μας και αυτό μας αγχώνει όσο κι αν μας χαρίζει χαρά για μερικές στιγμές. Φαντάσου τα όλα αυτά επί δυο. Διπλασίασε τα θετικά και τα αρνητικά του έρωτα και βαλ’ τα στο μικροσκόπιο. Εν μέρει υπέροχο και ηδονικό, αλλά παράλληλα τόσο τρομακτικό.
Όσο ξαφνικά μπήκε στην ήρεμη ζωή μας κάποιος έρωτας εξίσου ξαφνικά μπορεί να βγει, διότι αυτό που τον χαρακτηρίζει είναι η ολιγοζωία. Τρέφεται με λίγα λόγια και στιγμές. Όσο αυτά πληθαίνουν τόσο η γραμμή της ζωής του μικραίνει. Χαλάει ο ρομαντισμός που χτίστηκε στα «ελάχιστα» που είχε στα χέρια του. Τα πολλά τον «μπουκώνουν», τον τρομάζουν, τον πνίγουν, του δείχνουν πράγματα που δεν επέλεξε. Έρχεται σιγά σιγά αντιμέτωπος με την απομυθοποίηση. Σίγουρα θα υπάρχουν και περιπτώσεις που θα «αγκαλιάσουν» τις νέες πληροφορίες και θα εξελιχθούν σε κάτι πιο σταθερό, όμως εικάζω πως είναι λίγες, διότι ο νους μας δημιουργεί τόσο μεγάλες και ιδεατές προσδοκίες που είναι δύσκολο να τις καλύψει η πραγματικότητα. Γι’ αυτό μας κατακλύζει ο φόβος και η καχυποψία όταν έρχεται ένας δυνατός έρωτας στη ζωή μας από το πουθενά. Γνωρίζουμε από μόνοι μας, σαν να ξυπνά το ένστικτο επιβίωσης, πως ό,τι πρόκειται να συμβεί μπορεί να ‘ναι προσωρινό.
Δε γνωρίζουμε πόσο θα κρατήσει, το μόνο που ξέρουμε είναι ότι θα διαρκέσει λίγο. Δε γνωρίζουμε ποιος θα το λήξει, μα νιώθουμε πως η ημερομηνία λήξης πλησιάζει. Άκρως πεσιμιστικό και παράδοξο για τον έρωτα, όμως αυτή είναι και η ομορφιά του. Ο έρωτας είναι «ακριβοθώρητος» κι έχει μικρό προσδόκιμο επιβίωσης.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρία Στειακάκη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
