Σε έναν κόσμο που συχνά μοιάζει σκληρός και αδιάφορος, τα ζώα έρχονται να μας θυμίσουν την αξία της αληθινής, άδολης αγάπης. Η ιστορία της Magda και της Jenny, δύο θηλυκών ελεφάντων, που μοιράστηκαν τη ζωή τους για 25 χρόνια, συγκλονίζει και αγγίζει τις πιο ευαίσθητες χορδές της ψυχής μας. Οι δυο τους πέρασαν τη ζωή τους μαζί, από το τσίρκο όπου μεγάλωσαν, μέχρι το πάρκο σαφάρι Ταϊγκάν στην Κριμαία, όπου τους δόθηκε η ευκαιρία να ζήσουν ελεύθερες, χωρίς περιορισμούς. Εκεί, ανέπτυξαν έναν δεσμό τόσο δυνατό, που ξεπερνούσε τα όρια της ανθρώπινης κατανόησης. Κοιμόντουσαν δίπλα-δίπλα, έπαιζαν, και ακόμη και στις πιο ήσυχες στιγμές τους, η μία αναζητούσε τη συντροφιά της άλλης. Ήταν αχώριστες.
Μέχρι τη μοιραία μέρα που η Jenny έφυγε από τη ζωή. Η Magda, βλέποντας τη φίλη της πεσμένη στο έδαφος, άρχισε να τη σπρώχνει απαλά, προσπαθώντας να την ξυπνήσει. Χρησιμοποιούσε την προβοσκίδα της για να τη σηκώσει, σαν να αρνιόταν να αποδεχτεί την απώλεια. Και όταν κατάλαβε ότι η Jenny δε θα σηκωνόταν ποτέ ξανά, την αγκάλιασε και έμεινε κοντά της, κλαίγοντας με τον τρόπο που μόνο οι ελέφαντες ξέρουν. Τα πρώτα λεπτά μετά την τραγωδία, έσπρωξε ελαφρά τη φίλη της και προσπάθησε να τη σηκώσει και στη συνέχεια άρχισε να την αγκαλιάζει. Η Magda αποχαιρετούσε την Jenny για αρκετές ώρες και δεν επέτρεπε στους κτηνιάτρους να την πλησιάσουν.
Δεν είναι η πρώτη φορά που παρατηρείται μια τόσο έντονη συναισθηματική αντίδραση από ελέφαντα. Οι ελέφαντες είναι γνωστοί στο ζωικό βασίλειο για τα τελετουργικά πένθους που ακολουθούν όταν χάνουν τα μικρά τους– και όχι μόνο. Συχνά συγκεντρώνονται γύρω από το νεκρό μέλος του κοπαδιού, αγγίζοντας το σώμα του με τους χαυλιόδοντες ή τις προβοσκίδες τους και παραμένουν κοντά του για ώρες ή ακόμη και ημέρες. Μάλιστα, πολλές φορές επιστρέφουν στο σημείο όπου πέθανε το μέλος του κοπαδιού τους, σαν να αποτίουν φόρο τιμής. Αυτές οι αντιδράσεις δείχνουν ότι οι ελέφαντες έχουν μια μοναδική ικανότητα να αισθάνονται λύπη, να θρηνούν και να αποδέχονται την απώλεια, ακριβώς όπως εμείς.
Ζούμε σε έναν κόσμο όπου οι ανθρώπινες σχέσεις συχνά δοκιμάζονται. Απομακρυνόμαστε, ξεχνάμε να εκφράζουμε την αγάπη μας, δεν αφιερώνουμε χρόνο στους ανθρώπους που αγαπάμε. Κι όμως, τα ζώα, με την απόλυτη ειλικρίνειά τους, μας θυμίζουν κάτι πολύτιμο: ότι η αληθινή αγάπη είναι ανιδιοτελής, αφοσιωμένη και παντοτινή. Ίσως, λοιπόν, ήρθε η στιγμή να πάρουμε παράδειγμα από τα ζώα. Να αγαπάμε πιο αληθινά, να στεκόμαστε δίπλα σε αυτούς που μας χρειάζονται, να θρηνούμε μαζί, να θυμόμαστε και να εκτιμούμε όσους έχουμε κοντά μας, πριν να είναι αργά.
Συντάκτης: Μιχάλης Δούκας
