Έκανα μια απλή περιήγηση στο TikTok όταν, εντελώς τυχαία, το τραγούδι “Labour” της Paris Paloma ήρθε στα αυτιά μου. Και όπως συμβαίνει με τα πιο συγκλονιστικά κομμάτια, αυτό που ξεκίνησε ως απλή περιέργεια, εξελίχθηκε σε κάτι πολύ πιο βαθύ. Δεν ήξερα τότε ότι το τραγούδι αυτό θα ήταν η σπίθα που θα με έκανε να αναθεωρήσω, να αναρωτηθώ, να κατανοήσω—και, το πιο σημαντικό, να νιώσω…
Οι πρώτες νότες του “Labour” μπορεί να φαίνονται ήρεμες, ίσως ακόμα και μελαγχολικές, αλλά καθώς οι στίχοι ξεδιπλώνονται, κάτι μέσα σου αρχίζει να ανησυχεί. Εντελώς ξαφνικά, το τραγούδι μετατρέπεται σε κάτι περισσότερο από μια απλή αναφορά στην αγάπη ή τη δυσκολία μιας καταπιεστικής σχέσης, που ίσως στην αρχή να νομίζεις ότι αναφέρεται το συγκεκριμένο τραγούδι. Μιλάει για τη συναισθηματική, αλλά και φυσική «βία» που οι γυναίκες βιώνουν καθημερινά και που, κατά σύστημα, κανείς δεν αναγνωρίζει ποτέ. Η αγάπη, η φροντίδα, η προσφορά—όλα θεωρούνται αυτονόητα, χωρίς κανένας να σταματήσει για να αναρωτηθεί πόσο εξουθενωτικό είναι να είσαι πάντα το στήριγμα της κοινωνίας, χωρίς να δέχεσαι καμία αναγνώριση.
Αυτό που με έκανε να αναρωτηθώ, είναι το γεγονός ότι ποτέ δεν είχα σκεφτεί πόσο φυσικά μου φαίνονταν όλα αυτά τα «καθήκοντα» που οι γυναίκες αναλαμβάνουν αδιάκοπα. Όταν ο κόσμος γύρω καταναλώνει απλά, την ενέργειά αυτών των γυναικών, και τις αφήνει αόρατες, το να συνειδητοποιείς πόσο υποτιμούνται είναι κάτι που σε προκαλεί και σε χτυπάει στον τοίχο, σε κολλάει εκεί, και σου δίνει μια γροθιά στο στομάχι που τελικά είναι κάτι που χρειαζόσουν. Στο “Labour”, η Paris Paloma καταφέρνει να μεταφέρει αυτή την εξάντληση με μια τόσο μοναδική και αληθινή φωνή, που είναι αδύνατο να μην αναρωτηθείς: Πόσο αληθινά καταλαβαίνουμε οι άντρες τι πραγματικά βιώνουν οι γυναίκες καθημερινά; Πώς μπορεί κάποιος, σαν άντρας, να κατανοήσει πραγματικά αυτή την καταπίεση; Πόσο πρέπει να αλλάξουμε οι ίδιοι, ώστε να δημιουργήσουμε έναν κόσμο όπου όλοι οι ρόλοι, και ειδικά οι γυναικείοι, θα αναγνωρίζονται και θα εκτιμούνται όπως τους αξίζει;
Κι εδώ έρχεται η δύναμη του τραγουδιού: Όχι μόνο καταγράφει την οργή και την απογοήτευση, αλλά τη μετουσιώνει σε κάτι μεγαλύτερο, σε κάτι που σε αναγκάζει να συνειδητοποιήσεις, το αυτονόητο. Πώς είναι να ζεις σε έναν κόσμο όπου η αδιάκοπη προσφορά και ο πόνος δεν αναγνωρίζονται ποτέ; Όσο το άκουγα, κατάλαβα πόσο, αυτή η αόρατη, ατελείωτη εργασία των γυναικών δεν έχει θέση στο «ισχυρό οικοδόμημα» που θεωρούμε κοινωνία. Και το πιο σημαντικό: Ότι είναι καθήκον να αναγνωρίσουμε το βάρος που φέρουν οι γυναίκες, ένα βάρος που το «καταπίνουν» για χρόνια, σιωπηλά.
Το τραγούδι αυτό τελικά, δεν είναι απλώς μια κραυγή. Είναι μια φωνή για την αλλαγή. Ένα κάλεσμα για αναγνώριση κι επαναστατική δικαιοσύνη. Και σαφέστατα, το μήνυμα του “Labour” δεν αφορά μόνο τις γυναίκες, αλλά όλους μας. Όταν λέμε «ισότητα», το εννοούμε ή είναι απλά μια λέξη για να ξεχνάμε τη φωνή αυτών που τολμούν να κάνουν τα αδύνατα δυνατά κάθε μέρα για να κρατήσουν τη ζωή μας σε ισορροπία;
Η μουσική της Paris Paloma φέρνει στο φως αυτό που τόσα χρόνια παρέμενε κρυφό και σιωπηλό. Ακούγοντάς τη, βρέθηκα σε έναν δρόμο αναγνώρισης που δεν ήξερα καν ότι χρειαζόμουν. Και μπορεί να θεωρούμαι κατά την πατριαρχία το «δυνατό αρσενικό», αλλά αυτό το τραγούδι με έκανε να νιώσω ότι, όσο κι αν προσπαθήσω, πάντα θα υπάρχουν πράγματα που δεν μπορώ να κατανοήσω πλήρως στο μεγαλείο της γυναικείας δύναμης. Μπορεί αυτή ακριβώς η προσπάθεια για κατανόηση, να είναι το πρώτο βήμα προς μια κοινωνία που σέβεται και εκτιμά τη δουλειά, τον πόνο και τις θυσίες όλων των ανθρώπων, ανεξαρτήτως φύλου. Και κατέληξα ότι αυτό που μπορώ εγώ να κάνω, είναι να ακούσω, να μάθω και να αγωνιστώ για την αλλαγή.
Συντάκτης: Μιχάλης Δούκας
