Να δίνεσαι αλλά να μη σκορπίζεσαι

Νιώθεις και το δείχνεις. Δίνεις, χωρίς να περιμένεις ανταπόκριση, χωρίς να απαιτείς απ’ τον άνθρωπο που έχει εισβάλλει στην καρδιά σου, να τρέφει συναισθήματα στον ίδιο βαθμό με σένα και να εκδηλώνεται όπως εσύ. Έχεις αναρωτηθεί, όμως, έστω και μία φορά πως ίσως προσφέρεις πολλά παραπάνω απ’ ό,τι θα έπρεπε, πως πολλές φορές έχεις πιάσει τον εαυτό σου να γίνεται κομμάτια, να σκορπίζεται, να μην τον αναγνωρίζεις, να χάνεται απ’ όλους κι απ’ όλα, να δίνεται ατόφια και χωρίς μέτρο. Να αφήνει πίσω τις δικές του ανάγκες, τα δικά του θέλω, να ξεχνά ποιος είναι πραγματικά, για να παραδοθεί ολοκληρωτικά στο έτερον του ήμισυ.

Τώρα θα μου πεις τι είναι ο έρωτας για να του θέτεις όρια και πρέπει, ο έρωτας δεν μπαίνει σε καλούπια, δεν ελέγχεται, ούτε έχει πρόγραμμα. Υποτίθεται όταν ποθείς κάποιον, ξεχνάς τα πάντα, ζεις τη στιγμή, το τώρα και δε σε νοιάζει τίποτε άλλο παρά μόνο αυτό που έχετε και προσπαθείς να το κρατήσεις με νύχια και με δόντια.

Όλα ωραία κι όλα καλά μέχρι εδώ, αλλά τι γίνεται όταν παραδοθείς ψυχή και σώμα και μία ημέρα των ημερών όλο αυτό τελειώσει; Για όλα καλώς ή κακώς κάποια στιγμή μπορεί να μπει ένα τέλος, η πραγματικότητα αυτή είναι, όσο και να μη θέλουμε να το παραδεχτούμε και να ζούμε γύρω από ροζ συννεφάκια.

Και τότε εσύ δε θα είσαι σε θέση να σταθείς στα πόδια σου. Γιατί; Γιατί δεν κράτησες και κάτι για σένα, ξέχασες το σημαντικότερο που είχες, κι αυτό ήταν ο εαυτός σου. Δε λέω να είσαι των δύο άκρων, ή τα δίνεις όλα, ή τίποτα, απλά να δίνεις μέχρι ενός βαθμού, μέχρι εκεί που αντέχεις κι αντέχει κι ο άλλος. Όπως λέει κι η Αλκυόνη Παπαδάκη «Να δίνεσαι, αλλά να μη σκορπίζεσαι».

Φυσικά και να μη ζεις με αναστολές, μετρώντας τις λέξεις που θα πεις, την έντασή τους, το πώς θα τις εκφράσεις…Τα χλιαρά είναι για τους χλιαρούς ανθρώπους κι ο έρωτας δεν αξίζει τίποτε το μέτριο. Φύλαξε όμως το πιο κρυφό σου κομμάτι για σένα, εκείνο που δε γνωρίζει κανένας άλλος, παρά μόνο ο εαυτός σου.

Εσύ είσαι ο άνθρωπος που σε ξέρει καλύτερα απ’ τον οποιοδήποτε. Όσο και να σε παρηγορούν οι φίλοι, εσύ είσαι αυτός που θα μαζεύει τα κομμάτια. Κάποιοι θα το θεωρήσουν εγωιστικό. Καθόλου εγωιστικό να κρατάς μία άμυνα. Μία άμυνα για σένα και μόνο, για να είσαι σε θέση να χειριστείς τις καταστάσεις, να μπορείς να στέκεσαι δυνατός, να μην μπορεί κανείς να σε διαλύσει. Να σηκώνεσαι και να συνεχίζεις την πορεία της ζωής σου…

Κι αν κάποια στιγμή αισθανθείς έναν ασυγχρόνιστο ρυθμό στην αναπνοή σου και κάτι να σπάει μέσα σου, τότε ίσως πρέπει να αναρωτηθείς τι πήγε λάθος. Ποια όρια δεν έθεσες, πόσο τελικά λησμόνησες αυτό που είσαι, με σκοπό να αφεθείς ολοκληρωτικά σε μια κατάσταση.

Μήπως εμείς οι ίδιοι γουστάρουμε μόνο και στην ιδέα του πόνου, του περίπλοκου, κυνηγάμε τα δύσκολα, εκεί που τρέμουν τα πόδια μας και νιώθουμε τη γη να χάνεται; Τα παίζουμε και τα δίνουμε όλα για όλα, ξεχνώντας τις συνέπειες κι ό,τι θα ακολουθήσει. Και θυμήσου το μία ακόμη φορά, να δίνεσαι, αλλά να μη σκορπίζεσαι!