Γνωρίζουμε καθημερινά αμέτρητους ανθρώπους. Ορισμένους τους επιλέγουμε για να πορευτούμε στη ζωή, τους κάνουμε δικούς μας, τους ανακαλύπτουμε και μας ανακαλύπτουν. Μπορεί να είναι η αύρα που βγάζει στην ατμόσφαιρα αυτός ο άνθρωπος, οι συζητήσεις που έχετε όταν βρίσκεστε, τα συναισθήματα που κάνουν πάρτι μέσα σου όταν είσαι μαζί του ή τέλος πάντων όλα εκείνα που σας έδεσαν, σας ταίριαξαν και δημιούργησαν αυτό το δέσιμο μεταξύ σας.
Με άλλους πάλι χωρίζουμε στα μισά του δρόμου, για χίλιους και δύο λόγους. Είναι εξάλλου αδύνατο να ταιριάξουμε με όλους. Κάποιοι ιδίως είμαστε πιο επιλεκτικοί και δημιουργούμε ανθρώπινες σχέσεις δυσκολότερα. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι οι λίγοι, οι πολύ λίγοι με τους οποίους θα νιώσουμε κάτι σπάνιο, κάτι αλλιώτικο. Στο άκουσμά τους μέχρι και σήμερα θα νιώσουμε ένα ρίγος. Δεν ανήκουν στην πρώτη κατηγορία, όχι. Αυτοί οι άνθρωποι είναι μία κατηγορία μόνοι τους, δεν υπάρχουν πολλοί σαν κι αυτούς στο σύμπαν μας και δεν έχω καταλήξει ακόμη στο αν θα ήθελα να είναι περισσότεροι ή λιγότεροι.
Θα αισθανθούμε από την πρώτη κιόλας στιγμή ότι μας καταλαβαίνουν, προσπαθούν να μας μάθουν, αλλά το κυριότερο προσπαθούν να εισβάλουν στα άδυτα της ψυχής μας. Σε εκείνο το μέρος που κατοικούν όλων των ειδών τα συναισθήματα, μυστικά, βιώματα, ελαττώματα, οι πιο κρυφές μας σκέψεις. Μα κυρίως κρύβεται ο αληθινός μας χαρακτήρας, αυτός που δεν προσπαθούμε στιγμή να έχουμε για να γίνουμε αρεστοί. Εκεί μέσα είμαστε ολόκληροι εμείς, με τις αδυναμίες μας και τις ανασφάλειές μας.
Αυτοί λοιπόν, έχουν τη μαγική ικανότητα να ξεγυμνώσουν τον ψυχικό μας κόσμο μέσα σε μία στιγμή. Θα δούνε πέρα από εκεί που έχουμε συνηθίσει να επιτρέπουμε στον άλλον να παρατηρεί. Θα μας κάνουν να αφεθούμε, να εκμυστηρευτούμε όσα σε φοβίζουν, για όσα πράγματα δεν έχουμε μιλήσει ποτέ σε κανέναν, για εκείνα τα όνειρα που έχουμε αλλά ξέρουμε μονάχα εμείς και κανείς άλλος. Αυτός ο άνθρωπος φοβίζει, γιατί απλούστατα δεν έχουμε συνηθίσει από κάποιον που βγάζει στην επιφάνεια όλες τις πτυχές του εαυτού μας.
Φωτίζει και την τελευταία σκοτεινή πλευρά μας, κερδίζει την ψυχή μας, χωρίς να κρίνει και να αναλύει το παραμικρό που συμβαίνει εκεί μέσα. Πόσο όμορφο ακούγεται στα λόγια και πόσο επιθυμητό; Όλοι θεωρητικά θα θέλαμε να έχουμε έναν τέτοιο άνθρωπο κατά δικό μας. Να μη χρειάζεται να του λέμε τις σκέψεις μας, να τις ξέρει πριν από εμάς, να έχει τη δυνατότητα να γνωρίζει κάθε τι που συμβαίνει όχι στο μυαλό μας, μα στην ψυχή μας. Πότε είμαστε λυπημένοι, πότε νιώθουμε την ανάγκη να εξωτερικεύσουμε κάτι που θα θέλαμε να τους πούμε ή νιώθουμε, αλλά δειλιάζουμε και έτσι το πνίγουμε και δεν το βγάζουμε από μέσα μας ποτέ.
Εισχωρεί αυτός ο άνθρωπος με τρόπο απλοϊκό σε εκείνο το μέρος που δεν ανήκει στην κατηγορία των οργάνων, αλλά αποτελεί την ύστατη ένδειξη της ζωής στο σώμα μας. Αποτελεί δηλαδή κάτι το ακαθόριστο για τη φύση, που όμως συμβάλει στον τρόπο που συμπεριφερόμαστε, στις αντιδράσεις μας. Είναι με λίγα λόγια η αντανάκλαση όσων διαδραματίζονται μέσα μας, η απόδειξη της ανθρώπινής μας ύπαρξης.
Αν γνωρίσεις ποτέ έναν τέτοιο άνθρωπο, μη τον αφήσεις να φύγει. Κράτα τον σαν φυλαχτό, γιατί είναι σπάνιο να βρεις κάποιον που σε καταλαβαίνει καλύτερα από τον καθένα. Που προσπαθεί να μπει στον πιο βαθύ σου τόπο κι ας μάθει τα πάντα για σένα κι ας μην έχεις πλέον μυστικά, σκοτεινές πλευρές. Ας γίνεις ανοιχτό χαρτί για εκείνον τον άνθρωπο. Μην ξεχνάς πως θα είναι ο άνθρωπός σου, αυτός που θα μοιράζεσαι τα πάντα.
Συντάκτης: Κατερίνα Νικολακοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Καλή
Επιμέλεια κειμένου: Κατερίνα Καλή
