Όσες έγιναν μητέρες από εξωσωματική γονιμοποίηση είναι το ίδιο υπέροχες

Στις 25 Ιουλίου του 1978 στο νοσοκομείο Όλνταμ της Αγγλίας ήρθε στον κόσμο για πρώτη φορά απ’ την Λέσλι Μπράουν, η μικρή Λουίζα, το λεγόμενο «παιδί του σωλήνα». Στην Ελλάδα η μέθοδος της εξωσωματικής γονιμοποίησης εμφανίστηκε στις 20 Ιανουαρίου του 1982 με μητέρα την Στέλλα Ιορδανίδου και με γιατρό, όπως και στην παραπάνω περίπτωση τον δρ. Στέπτοου, ο οποίος ήταν και ο άνθρωπος που «γέννησε» την παραπάνω μέθοδο.

Διανύοντας τον 21ο αιώνα, σε μία χώρα που για την παραμικρή επιλογή σου, πρέπει να δώσεις αναφορά στον διπλανό σου, υπάρχουν γυναίκες που έχουν το θάρρος, την υπομονή και την επιμονή να πάρουν τέτοιου είδους αποφάσεις και να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί.

Γυναίκες που δε στάθηκαν τόσο τυχερές και διάφορα προβλήματα υγείας εμπόδισαν μια φυσιολογική κύηση ή κι άλλες που για διάφορους λόγους καθυστέρησαν τη διαδικασία της εγκυμοσύνης, οδηγούνται σε αυτή την απόφαση και βρίσκουν ελπίδα εκεί που έμοιαζε να απομακρύνεται.

Ορισμένες περιπτώσεις αφορούν γυναίκες, οι οποίες για χρόνια αφιερώθηκαν στην επαγγελματική τους ανέλιξη και μόρφωση, με αποτέλεσμα να παραμελήσουν τη δημιουργία οικογένειας. Δεν είχαν νιώσει την ανάγκη να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί, μέχρι που συνειδητοποίησαν πως ο καιρός περνά, όταν επισκέφτηκαν τον γυναικολόγο που τους ενημέρωσε ότι τα ωάριά τους όλο κι αδυνατούν κι οι πιθανότητες να κυοφορήσουν λιγοστεύουν. Έτσι, κατέφυγαν στη λύση της τεχνητής γονιμοποίησης, μιας κίνησης που πλέον είναι άκρως διαδεδομένη στις ανεπτυγμένες χώρες, καθώς όλο και μεγαλύτερο ποσοστό γυναικών την επιλέγει ως λύση.

Άλλες περιπτώσεις αφορούν γυναίκες που δε στάθηκαν τυχερές στην αναζήτηση συντρόφου, όμως η επιθυμία να αποκτήσουν παιδί ήταν μεγάλη. Σε κάθε περίπτωση όλες οι γυναίκες έχουν το δικαίωμα να γίνουν μητέρες, είτε έχουν σύντροφο είτε όχι και κανείς δεν μπορεί να τους στερήσει αυτή την ολοκλήρωση κι ευτυχία.

Φυσικά, η δημιουργία μια μονογονεϊκής οικογένειας δεν είναι ό,τι πιο εύκολο, καθώς το παιδί θα μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον με μια μητέρα να παίζει διπλό ρόλο, εκείνον και των δύο φύλων. Κάνοντας όμως μια βόλτα εκεί έξω, ειδικά στα σχολεία, θα συνειδητοποιήσεις πως υπάρχουν εκατοντάδες διαφορετικές οικογένειες, μπαμπάδες να παίζουν τον ρόλο της μητέρας με επιτυχία, γυναίκες που τις εγκατέλειψαν οι σύντροφοί τους να μεγαλώνουν ολομόναχες τα παιδιά, είτε από δότες σπέρματος, είτε από κάποιον πατέρα που την έκανε με ελαφρά.

Όλοι όμως έχουν κάτι κοινό, κι αυτό είναι ότι είναι γονείς. Πολλοί θα κρίνουν αυτή την κίνηση, θεωρώντας το εγωιστικό, μη φυσιολογικό, μιας και δε συνάδει με τα πρότυπα της οικογένειας που μας έχουν προβάλλει ως  «σωστή». Εκείνης που περιλαμβάνει δύο γονείς. Ποιος ορίζει όμως ποια είναι η σωστή; Κανείς άλλος εκτός απ’ τον ίδια τον γονέα που φροντίζει κι αγαπά το παιδί του.

Κι απ’ τη στιγμή που υπάρχει η όρεξη, η θέληση και τα χρήματα, δεν αφορά κανέναν η επιλογή αυτή. Ένα είναι το σίγουρο ότι η παιδεία, οι αξίες κι η ανατροφή θα είναι ίδια για αυτά τα παιδιά, μιας και δεν είναι παιδιά κάποιου άλλου κόσμου.