Τα παιδιά έχουν ανάγκη από τέχνες

Μεγαλώνοντας σε μία κοινωνία του 21ου αιώνα, παρατηρώ με λύπη ότι όλο και λιγότερος αριθμός παιδιών έρχονται σε επαφή με τις τέχνες. Φταίει το σχολείο και το εκπαιδευτικό σύστημα που αδιαφορεί επιδεικτικά για την καλλιέργεια της παιδικής ψυχής, δίνοντας μεγάλη σημασία στο να γίνει ο άνθρωπος παραγωγικός παρά ευτυχισμένος; Ή μήπως η ευθύνη βρίσκεται στην ίδια την οικογένεια που δεν κάνει την παραμικρή προσπάθεια να ερεθίσει το παιδί σε μία καλλιτεχνική ασχολία και ταυτόχρονα να γεννήσει από μέσα του και κάποιο ταλέντο που πολύ πιθανόν να κρύβει;

Όλοι κρύβουμε μέσα μας έναν καλλιτέχνη. Όλοι έχουμε μία αγάπη σε κάτι, απλά οι περισσότεροι δεν έχουμε την ευκαιρία να την καλλιεργήσουμε και πολλοί περισσότεροι δεν την ανακαλύπτουμε και ποτέ. Μερικοί έχουμε έφεση στη μουσική, άλλοι πάλι στην υποκριτική, κάποιοι μπορεί να ζωγραφίζουμε καλά και κάποιοι άλλοι να γράφουμε καλύτερα. Το θέμα είναι να δοθεί η ευκαιρία στο παιδί, από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής του να ανακαλύψει το μαγικό κόσμο της τέχνης. Όχι με τρόπο παθητικό, να μη γίνει παρατηρητής απλά αριστουργημάτων, αλλά να διεισδύσει βαθύτερα στον πολιτισμό, να γίνει ο ίδιος καλλιτέχνης, να νιώσει, να εξερευνήσει.

Τα παιδιά έχουν μεγάλη ανάγκη από τις τέχνες. Έχουν ανάγκη να δημιουργήσουν και δυστυχώς πολλά μεγαλώνουν σε περιβάλλον που δεν τους παρουσιάζεται η ευκαιρία να ανταποκριθούν, να ξεφύγουν από τα τετριμμένα, από τα δίχως ουσία πράγματα, από εκείνα που βρίσκονται μόνιμα σε μία σειρά, όπως τα βιβλία στα ράφια της βιβλιοθήκης. Μπορεί να ακούγεται για πολλούς μικρής σημασίας πρόβλημα, αλλά η τέχνη καλώς ή κακώς παίζει καθοριστικό ρόλο στην πορεία της ζωής ενός ανθρώπου. Στη μετάβαση από παιδί σε ενήλικο.

Από τη μέρα που ερχόμαστε στον κόσμο, περνάμε ατελείωτες ώρες κάνοντας πράγματα που τα περισσότερα από αυτά όχι απλά δε μας ευχαριστούν αλλά αντιθέτως μας προσφέρουν λύπη παρά χαρά και ευχαρίστηση. Πόσο πιο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν όλα τα παιδιά τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα επισκέπτονταν ένα μουσείο, μία άλλη μέρα παρακολουθούσαν μία θεατρική παράσταση και κάθε βράδυ διάβαζαν και ένα βιβλίο;

Σκεφτείτε κάτι ακόμη καλύτερο. Σε κάθε σχολείο να υπήρχε αναγνωστήριο, αίθουσα ζωγραφικής και οποιασδήποτε άλλης τέχνης. Αυτό που θα γινόταν σίγουρα, θα ήταν το παιδί να ξεφύγει από τα δεσμά του περιορισμού και της καταπίεσης. Θα έβγαινε από το κουτί, θα ταξίδευε σε κάτι αλλιώτικο, σε κάτι που θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες του, στις δυνατότητές του, μα κυρίως στις επιθυμίες του. Το παιδί θα έπαυε να καταπιέζεται, θα ξυπνούσε η φαντασία του και μέσα από αυτή θα γεννιόταν και το χιούμορ. Ποιος είπε ότι το χιούμορ δεν πάει μαζί με την τέχνη;

Εκτός όμως απ’ το χιούμορ η τέχνη γεννά και την κριτική σκέψη, η οποία περιλαμβάνει και τη φαντασία, τη δημιουργικότητα, την αμφισβήτηση. Το παιδί αν μάθει να δημιουργεί, θα μάθει αμέσως και να σκέφτεται, η σκέψη του και οι ορίζοντές του θα ταξιδέψουν σαν πουλιά ελεύθερα, χωρίς καμιά καταπίεση.

Ένας άνθρωπος που δημιουργεί, ένας άνθρωπος που ονομάζεται καλλιτέχνης όχι απαραίτητα επαγγελματίας καλλιτέχνης, αποκτά ευφυΐα κι από αυτή γεννάται και το χιούμορ. Και πιστέψτε με, πλέον έχω συνειδητοποιήσει ότι το χιούμορ παίζει μεγάλο ρόλο στην προσωπικότητα ενός ατόμου. Ένα βλέμμα μόνο στα μάτια των παιδιών φτάνει να καταλάβεις ότι βρίσκονται εκεί για να ακούσουν, να μάθουν, να πράξουν. Το μόνο που χρειάζονται είναι το ερέθισμα.