Αν η ζωή ήταν παραμύθι, θα ήταν όλα πολύ απλά. Οι άνθρωποι θα ερωτεύονταν με την πρώτη ματιά. Πάντα αμοιβαία και συγχρονισμένα. Δυσκολίες δε θα υπήρχαν πουθενά, όλα θα έρχονταν όπως τα ήθελαν πάντα και το σύμπαν θα συνομωτούσε μόνο για να τους φέρει κοντά.
Μόνο που η ζωή δεν είναι παραμύθι κι ένα τέτοιο ζευγάρι δε θα μπορούσε να ζήσει ποτέ ευτυχισμένο ούτε για ένα μήνα, πόσο μάλλον για πάντα. Στον πραγματικό κόσμο δεν υπάρχει κεραυνοβόλος έρωτας, τουλάχιστον όχι μ’ αυτήν τη μορφή. Οι άνθρωποι κρατάνε μέσα τους όσα νιώθουν, δεν τα εκφράζουν, τα πνίγουν. Τα κρατάνε εγωιστικά και λόγια που θα ‘πρεπε να ειπώνονται παραμένουν σκέψεις.
Μπορεί οι αγάπες και τα λουλούδια να θεωρηθούν ρομαντικά στην αρχή, αλλά ακόμα και εκεί υπάρχει ένα όριο. Ενθουσιάζεσαι με χαμόγελα, ερωτεύεσαι με γέλια κι αγαπάς με δάκρυα.
Κρατάμε κοντά μας αυτούς που έχουν την ικανότητα να αναστατώσουν τη ζωή μας και παλεύουν για να μας κρατήσουν στη δική τους. Δε θέλουμε πάντα κάποιον να μας χαϊδεύει τα αυτιά, ας μας στέλνει και στο διάολο όταν μας χρειάζεται. Αρκεί όμως, να είναι πρόθυμος να προσπαθήσει για εμάς.
Δυνατή δεν είναι η σχέση που από την αρχή δεν αντιμετώπισε δυσκολίες. Δυνατή είναι η σχέση που δοκιμάστηκε και ξεπέρασε προβήματα και ζόρικες καταστάσεις. Τα ζευγάρια διαφωνούν, τσακώνονται, βρίζονται, κλαίνε. Όσοι αντέχουν βγαίνουν πιο δυνατοί και δεμένοι. Μόνο στα ζόρια γνωρίζεις τον άλλον, στα εύκολα όλοι καλοί είναι.
Όταν μάθεις ν’ αντιμετωπίζεις τα δύσκολα, είσαι έτοιμος να εκτιμήσεις τα εύκολα. Αν δεν κοιμηθείς ένα βράδυ μόνος δε θα εκτιμήσεις την παρουσία κάποιου στο κρεβάτι. Όσο πιο πολύ θυμώσεις και φωνάξεις σε κάποιον, τόσο πιο γλυκά θα του πεις «σ’ αγαπώ» μετά. Η πικρή αλήθεια είναι ότι πρέπει να αμφισβητηθούν τα δεδομένα για να γίνουν ζητούμενα, αλλιώς βαριόμαστε.
Αν θέλαμε να έχουμε την ηρεμία μας θα καθόμασταν σπίτι μόνοι μας και θα βλέπαμε ταινίες. Το κάνεις; Δικαίωμά σου. Από τη στιγμή όμως που θα αποφασίσεις να είσαι με κάποιον άλλον δεν μπορείς να περιμένεις να έχεις για πάντα την ηρεμία σου. Πρέπει να είσαι έτοιμος να νευριάσεις, να πονέσεις, να κλάψεις και ίσως να πληγωθείς. Αν είσαι με κάποιον που δεν καταφέρνει να σε φέρει στα όριά σου, σημαίνει πως κάτι κάνετε λάθος.
Χρειάζεσαι κάποιον να μπορεί να ελέγχει τα συναισθήματα και την ψυχολογία σου. Αυτός που θα σε κάνει να κλάψεις πολύ, μπορεί να σε κάνει να γελάσεις πιο δυνατά. Αν μπορεί να σε κάνει να θυμώσεις μέχρι να «εκραγείς», μπορεί να σου δώσει τόση ευτυχία που να μη μπορείς να τη διαχειριστείς.
Κανείς δε θέλει τα εύκολα. Ό,τι και να λέει. Οι άνθρωποι που μας κάνουν κακό είναι αυτοί που θα μας κάνουν το μεγαλύτερο καλό απ’όλους. Αρκεί να καταφέρουμε να τους αντέξουμε.
Επιμέλεια Κειμένου Δώρας Αναστασίου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Δώρα Αναστασίου
