Πάλι δεν μπορούσα να κοιμηθώ χθες. Ήταν από εκείνα τα βράδια που οι σκέψεις σου γίνονται τόσο δυνατές που κάνουν φασαρία μέσα στο κεφάλι σου. Αυτή τη φορά όμως δε χρειάστηκαν πολλές για να κάνουν φασαρία. Μία ήταν αρκετή. Εσύ.
Έχω να σε δω καιρό κι όμως η ανάμνησή σου είναι τόσο ζωντανή, που είναι λες και ποτέ δεν έφυγες από δίπλα μου. Απλά είναι κάποιες στιγμές που η απουσία σου γίνεται ακόμα πιο έντονη. Μου λείπεις.
Μου λείπεις, γιατί μαζί ήμασταν κάτι ξεχωριστό. Μου λείπεις γιατί μου άρεσε ο εαυτός μου όταν ήμουν μαζί σου. Μου λείπεις γιατί μου άρεσε και ο δικός σου όταν ήσουν μαζί μου. Πίστευα πως έκανε καλό ο ένας στον άλλον, πλέον δεν είμαι τόσο σίγουρη.
Υπήρχε αυτό το «κάτι» στην ατμόσφαιρα μεταξύ μας. Αυτό που όλοι παλεύουν να βρουν, εμείς μπορούσαμε να το έχουμε. Αλλά μάλλον δε σου έφτανε. Εμείς οι δύο είχαμε μία παράξενη επικοινωνία. Από αυτές που όταν συμβαίνουν σε κάνουν να αναρωτιέσαι. Θα μπορούσαμε να καταφέρουμε κάτι μεγάλο μαζί. Το ήξερες και εσύ αυτό. Αλλά μάλλον δεν το ήθελες αρκετά.
Δεν ξέρω, μάλλον σε τρόμαξε αυτό που γινόσουν μαζί μου. Μπορεί να μην ήταν το αληθινό «εσύ». Μπορεί ο αληθινός σου εαυτός να είναι αυτός που βλέπει ο κόσμος και όχι αυτός που είδα εγώ. Αληθινός ή όχι εμένα μου άρεσε πάντως. Τελικά δε μου λείπεις εσύ, μου λείπει αυτό που γινόσουν μαζί μου.
Λένε πως οι άνθρωποι αλλάζουν. Στην πραγματικότητα όμως, ο κάθε άνθρωπος γίνεται διαφορετικός ανάλογα με το ποιον έχει απέναντί του. Όσο πιο πολύ αλλάζεις με κάποιον τόσο πιο ξεχωριστός είναι αυτός για σένα. Εσύ με άλλαξες πολύ πάντως.
Μπορεί να είναι εγωιστικό από την πλευρά μου να πιστεύω πως και εγώ ήμουν κάτι ξεχωριστό για σένα, αλλά πιστεύω πως και εσύ άλλαξες εξαιτίας μου. Το έβλεπα. Ήταν στον τρόπο που με κοίταζες, όσο και αν ήθελες να το κρύψεις. Αποκλείεται να έπεσα τόσο έξω.
Και από την πλευρά σου ήταν εγωιστικό. Μόνο και μόνο επειδή δεν μπορούσες να το διαχειριστείς, προτίμησες να το παρατήσεις τελείως. Έτσι απλά. Ήσουν αρκετά καλά βολεμένος στην πραγματικότητά σου για να αφήσεις κάτι να σου την αναστατώσει. Ακόμα και αν αυτό το «κάτι» ήμουν εγώ. Δεν ξέρω ποιος είναι πιο εγωιστής τελικά, μάλλον εσύ.
Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι δεν μπορώ να σου θυμώσω γι’αυτό. Πάντα σε δικαιολογώ. Ακόμα και όταν σκέφτεσαι μόνο τον εαυτό σου. Ακόμα και όταν δεν μπορώ να καταλάβω πώς σκέφτεσαι νιώθω ότι σε καταλαβαίνω.
Αυτό που έγινες μαζί μου σε έκανε να φύγεις και αυτό έγινα εγώ μαζί σου μ’ έκανε να σε περιμένω να γυρίσεις. Δεν ακούγεται και πολύ δίκαιο ε;
Κατά βάθος δεν ξέρω αν περιμένω εσένα. Αν ήσουν αυτό που περιμένω να γυρίσει θα ήσουν εδώ τώρα. Μπορεί να έκανα λάθος. Δεν το ήθελες τόσο πολύ. Δε με ήθελες τόσο πολύ. Βασικά, δε μας ήθελες τόσο πολύ.
Μπορεί η ανάμνηση που έχω από εσένα να μην είναι καν πραγματική. Πώς γίνεται, όμως, μία ψεύτικη ανάμνηση να πονάει τόσο; Λένε πως μετά από λίγο οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν και μας μένουν μόνο οι ευχάριστες. Εγώ ακόμα περιμένω να ξεθωριάσουν πάντως.
Επιμέλεια Κειμένου Δώρας Αναστασίου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Δώρα Αναστασίου
