Αγαπητέ Άγιε Βασίλη,
Μπορεί να έχω μεγαλώσει αρκετά κι αυτή τη στιγμή που διαβάζεις το γράμμα μου να γελάς, αλλά δεν ήξερα πού αλλού να απευθυνθώ. Το ξέρω πως έχω χάσει το δικαίωμα να σου στείλω γράμμα, επειδή κατά βάθος ποτέ δεν πίστεψα σε ‘σένα. Από τότε που πήγαινα σχολείο πίστευα πως δεν υπήρχες και φρόντιζα να το μάθουν κι οι άλλοι. Έκανα πολλά παιδάκια να κλαίνε, να ξέρεις. Τότε πίστευα πως τους έκανα καλό, ήθελα να ξέρουν όλοι την αλήθεια για ‘σένα. Ζητώ συγγνώμη.
Αφού ποτέ δε σου ζήτησα αυτό το καινούριο ποδήλατο, ούτε κάποιο άλλο παιχνίδι, εν μέρει μου χρωστάς δώρα από πολλά χρόνια. Πλέον δεν έχω ανάγκη από καινούριο ποδήλατο. Έχω μεγαλώσει αρκετά και μπορώ να αγοράζω ό,τι χρειάζομαι. Αυτή τη φορά όμως θέλω κάτι που δεν αγοράζεται. Φέτος τα Χριστούγεννα, μπορώ να ζητήσω έρωτα;
Μπορεί να είναι πέρα απ’ τις δυνάμεις σου, αλλά θέλω να μου υποσχεθείς ότι τουλάχιστον θα προσπαθήσεις. Το ξέρω πως δεν έχω τζάκι στο σπίτι για να κατέβεις από την καμινάδα. Το δέντρο δεν είναι αρκετά μεγάλο. Δεν ξέρω να φτιάχνω κουλουράκια για να σου αφήσω στο τραπέζι. Ούτε καν θα έχει χιόνι. Μούφα Χριστούγεννα.
Το μόνο που μπορώ να σου υποσχεθώ, όμως, είναι πως αν αποφασίσεις να μου φέρεις το δώρο μου, εγώ θα το ανοίξω με την ίδια χαρά με ένα δεκάχρονο παιδάκι που παίρνει το καινούριο του ποδήλατο. Αυτό το συναίσθημα θα είναι το μόνο αυθεντικό απ’ το κλίμα των Χριστουγέννων. Ναι, γι’ αυτό να είσαι σίγουρος.
Θα είναι το καλύτερο δώρο που έχω πάρει ποτέ! Από αυτά που χρειάζεσαι λίγο χρόνο μέχρι να δεχτείς ότι είναι πλέον δικά σου. Θα το προσέχω να μη μου το πάρει κανείς. Θα του δίνω ό,τι χρειάζεται. Θέλω να αισθάνεται το πιο τυχερό δώρο στον κόσμο.
Είναι πιο ωραία τα Χριστούγεννα όταν έχεις κάποιον να τα μοιράζεσαι. Η πόλη είναι πολύ όμορφη για να περπατάς μόνος σου. Τα χέρια σου κρυώνουν εύκολα όταν δεν έχεις κάποιον να σου τα ζεσταίνει. Η ζέστη κάτω από το πάπλωμα είναι πολύ ωραία για να μη τη μοιράζεσαι. Τα Χριστούγεννα γινόμαστε όλοι καλύτεροι, είναι κρίμα να τα περνάμε μόνοι.
Όσο ζεστό κι αν είναι το πάπλωμα πάντα θέλεις κάποιον για να ζεσταίνει τα πόδια σου που κρυώνουν. Που μπορεί να μην κρυώνουν καν στην πραγματικότητα αλλά να νομίζεις ότι κρυώνουν γιατί απλά ψάχνεις μια αφορμή να αγκαλιάσεις αυτόν που είναι δίπλα σου πιο σφιχτά.
Μήπως αυτό είναι τα Χριστούγεννα τελικά; Μια αφορμή; Η αφορμή που θέλουμε για να γίνουμε πιο χαρούμενοι; Πιο ρομαντικοί; Ή απλά μια αφορμή να γίνουμε πιο κιτς, να βάλουμε πολύχρωμα στολίδια σε όλο μας το σπίτι και να τραγουδήσουμε παράφωνα χριστουγεννιάτικα τραγούδια; Μήπως απλά καταπιεζόμασταν τόσο καιρό;
Δεν ξέρω ποιο είναι το πραγματικό νόημα των Χριστουγέννων. Μπορεί να είναι διαφορετικό για τον καθένα. Χωρίς ακόμα να ξέρω γιατί, πάντως εμένα μ’ αρέσουν τα Χριστούγεννα.
Άγιε Βασίλη, αυτό είναι το πρώτο γράμμα που σου γράφω ποτέ. Συγνώμη αν σε κούρασα αλλά δεν ήξερα τι έπρεπε να σου γράψω. Ίσως του χρόνου να τα πάω καλύτερα.
Σε ευχαριστώ πολύ,
Καλά Χριστούγεννα!
Επιμέλεια Κειμένου Δώρας Αναστασίου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Δώρα Αναστασίου
