Αγαπημένα «όχι» που δεν τολμήσαμε να πούμε

Αγαπημένα  «όχι» που δεν τολμούν να βγουν απ’ το στόμα μας. Αυτά τα ίδια που δεν είπαμε χθες και σήμερα μας έκαναν μίζερους. Μία απ’ τις φορές που είπαμε αυτό το συγκαταβατικό «ναι», αλλά δεν το θέλαμε και πολύ ή μία από εκείνες που το θέλαμε, αλλά στην πορεία όχι και τόσο τελικά, αλλά δεν τολμήσαμε να το πούμε. Ή τότε που θα είχαμε τύψεις αν δεν λέγαμε «ναι» ή εκείνη τη φορά που υποβιβάσαμε τα θέλω μας επειδή αγαπούσαμε πολύ.  Τη μέρα που μας μάθαιναν  το  «να είσαι ευγενικός και να λες πάντα ναι». Τότε που το να σέβεσαι τους άλλους ήταν κάτι πιο μεγάλο.

Δε χρειάζεται να είμαστε  πάντα καλοί. Πρέπει να γίνουμε  αληθινοί  κι ας το μεταφράσουν κάποιοι ως κάτι πιο σκληρό. Πρώτα με εμάς αυτή τη φορά. Κάθε απόφαση να είναι κάτι που να γεμίζει με νόημα την όποια επιλογή. Να μην υποβιβάζουμε καμία σκέψη μας, καμία στιγμή και κανένα λόγο. Να μάθουμε να ζυγίζουμε τις αποφάσεις μας σαν να είναι ο θησαυρός μας.  Σαν να μην έχουμε πολύ χρόνο, σαν οι μέρες μας πάνω σ’αυτό τον πλανήτη να είναι ελάχιστες.  Κάθε ναι ή όχι να μας προετοιμάζει γι’αυτό που έχουμε ως σκοπό.

Να λέμε πολλά και μεγάλα «όχι» αν δε νιώθουμε το «ναι» τους. «Όχι»μεγάλα ή μικρά, ανώδυνα ή επώδυνα.  Να μάθουμε να μη μετράμε τελικά και πολύ τη γνώμη των άλλων. Γιατί κι εκείνοι οι άλλοι δε σκέφτηκαν και πολύ την όποια απόφασή τους.  Να κάνουμε όσα μας ευχαριστούν κι όσα μας γεμίζουν, δε χρειάζεται να προσπαθούμε πάντα να ταιριάξουμε επειδή αγαπάμε.

Γιατί η αγάπη να μπλέκεται με τις επιλογές μας; Τι είδους αγάπη είναι αυτή που ζητάς απ’ τον άλλο να ταιριάξει με τις επιλογές σου και να κάνει υποχωρήσεις; Τι «ναι» μεγάλα υψώνονται μπροστά από μεγάλα «δεν είμαι και τόσο σίγουρος» με μικρά και πολλά «όχι» να το κυνηγάνε;  Και τι είδους έρωτας απέναντι στη ζωή είναι αυτός που ο χρόνος του περνάει κάνοντας αυτό το «ναι» που δεν το ήθελες και ποτέ πραγματικά;

Αγαπημένα «όχι» που δεν τα τολμήσαμε τελικά και που σήμερα τα νιώθουμε να μας πιέζουν. Που φοβόμαστε ακόμη και τώρα να παραδεχτούμε ότι το να δοκιμάζεις κάτι, δε σημαίνει πως πάντα πρέπει να πετύχει. Που η ευγένεια κι ο σεβασμός είναι κάτι τελείως διαφορετικό απ’ αυτά. Αυτά τα όχι που θέλουμε τόσο να πούμε.

Να φωνάζουμε μεγάλα και πολλά «όχι», τόσο μεγάλα που εκείνο το αυριανό «ναι»να είναι πολύ σημαντικό. Δε χρειάζεται να προσπαθούμε για τα ναι και τα όχι μας αν όντως τα αισθανόμαστε. Θα είναι τόσο αυθόρμητα που θα τα αγαπάμε ακόμη κι αν διώξουν πολλούς.

Κανένα «ναι»  δεν είναι πιο σημαντικό ή περισσότερο όμορφο από ένα «όχι». Και κανένα «όχι» δεν περιέχει λιγότερη αγάπη και λιγότερο σεβασμό από ένα «ναι». Πόσο πιο αληθινό και πόσο πιο μεγάλο θα μπορούσε να είναι ένα απ’ τα «όχι» μας που θα μπορούσαμε να πούμε όλες εκείνες τις φορές που το να ικανοποιήσουμε το «ναι» του άλλου ήταν η τελική επιλογή μας;

Δημιουργούμε τη ζωή μας κάθε μέρα με κάθε λέξη κι απόφασή μας κι αυτό είναι ό,τι πιο μαγικό. Γιατί να λέμε λέξεις που ποτέ δε νιώσαμε απλά και μόνο για να είμαστε καλοί;