Τίποτα δε χάνεται απλώς αλλάζει, η αγαπημένη ατάκα ενός ανθρώπου που μου άλλαξε τη ζωή όσο κι η ατάκα του. Για να γίνει πιο συγκεκριμένο, αυτός ο άνθρωπος έτυχε να είναι η δασκάλα θεάτρου μου. Δε θα μπορούσα να γράψω αυτό το άρθρο και να μην αναφερθώ σ’ εκείνη. Αυτή η φράση μπορεί ν αποτελέσει και τον πρόλογο.
Αν αγαπάς κάτι πολύ δε χάνεται απλώς αλλάζει κι αυτή η αλλαγή προκύπτει απ’ τη θέλησή σου ν’ αναβαθμιστεί και να αποτελέσει τη ζωή σου. Ας αναφερθούμε λίγο σ’ εκείνους τους ανθρώπους που ήξεραν τι ήθελαν να γίνουν, όταν εσύ δεν ήσουν σίγουρος και παθιασμένος με τίποτα κι έψαχνες απλώς κάτι που θα σου προσφέρει λεφτά.
Μιλάω για εκείνους τους ανθρώπους που δε σταματάνε ποτέ. Άφησαν πίσω τους κολλέγια και πανεπιστήμια άλλαξαν πόλη και χώρα, βρήκαν τη δύναμη να παλέψουν με όλους κι όλα, φίλους και γονείς και δεν άφησαν τίποτα να τους σταματήσει απ’ το δρόμο για την τέχνη τους. Αυτή η κινητήριος δύναμη που τους έκανε να λένε θα τα καταφέρω μόνος κι όντως τα κατάφεραν.
Αν αγαπήσεις την τέχνη, πάει την παντρεύτηκες, ζεις αποκλειστικά μαζί της. Έτσι κι αυτοί ζούνε την τέχνη τους. Και κανείς δεν είπε ότι όλα ειναι ρόδινα κι ιδανικά. Ποιος είπε πως το άγνωστο είναι βατό και προσιτό; Αν γεμίσεις αμφιβολίες χάνεται το νόημα. Η αμφιβολία δηλητηριάζει τα πάντα, χωρίς να σκοτώνει τίποτα.
Και κάπως έτσι χάνονται σταδιακά όλα. Τη ζωή μας την ομορφαίνουν οι επιλογές μας. Αν δεν είσαι επιλεκτικός τότε είσαι ένας ακόμη φοβισμένος κι εξαρτώμενος απ’ την τετριμμένη ρουτίνα που πάντα θα αποδέχεσαι. Και θα σου φτάνουν τα λίγα.
Έτσι γνώρισα κι αγάπησα το θέατρο μέσα απ’ τα δικά της μάτια. Εκείνοι οι άνθρωποι που λατρεύουν το θέατρο και το κάνουν ζωή τους, μόνο με δυο λόγια και δυο σπρωξίματα σε βάζουν μέσα σ’ ένα μαγικό κόσμο. Σ’ έναν κόσμο που ζουν τον ίδιο άνθρωπο πολλές φορές, μήνες, ίσως και χρόνια και που όλο εκείνο το διάστημα η προσωπική τους ζωή αλλάζει, μέρα με τη μέρα ωριμάζουν αλλά ο ρόλος είναι ο ίδιος.
Ο άνθρωπος που υποδύονται δεν αλλάζει. Σ’ έναν κόσμο που όλοι προσπαθούν απεγνωσμένα να βρουν, να καταλάβουν και να αποδεχτούν τον εαυτό τους μέσα απ’ τον κάθε ρόλο. Σ’ ένα γαλαξία που οι πλανήτες εκπέμπουν φως (κι όχι τα αστέρια) όχι για τα μάτια του κόσμου, αλλά για τον ίδιο το γαλαξία. Σ’ έναν κόσμο που επιτρέπονται τα πάντα και δεν απαγορεύεται τίποτα.
Εκεί που τα συναισθήματα όλων των ειδών τα εκφράζεις χωρίς φόβο. Σ’ έναν κόσμο που γνωρίζεις ανθρώπους που σε εμπνέουν τόσο πολύ που δε θα μπορούσε η κάθε μέρα σου να μην είναι ξεχωριστή.
Οι μαγεμένοι με την τέχνη του θεάτρου είναι εκείνοι που ασχολούνται μ’ αυτήν και δεν τη φοβήθηκαν στιγμή. Μοιράζονται το πάθος τους με το κοινό και παρασύρουν κι εμάς σ’ αυτή τη ζάλη. Είναι όμορφο μέσα απ’ το θέατρο να γνωρίζεις τον εαυτό σου και τις πτυχές του, να σου ανοίγεται ένας καινούριος κόσμος.
Ένα ευχαριστώ σ’ αυτούς τους ανθρώπους που μας άλλαξαν τη ζωή γνωρίζοντάς μας έναν άλλο κόσμο. Θα είναι πάντα λίγο, αλλά για ‘κείνους θα είναι αρκετό.
Επιμέλεια κειμένου Ιωάννας Μπογιατζή: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Ιωάννα Μπογιατζή
