Συνήθεια, μια λέξη τόσο σταθερή όσο και το νόημά της. Οι περισσότεροι άνθρωποι, αν και μισούν την έννοια της, ωστόσο την επιδιώκουν άθελά τους. Το διαφορετικό και το μη συνηθισμένο πάντα μας τρομάζει. Αλίμονο, αν ο κόσμος μας ήταν έτοιμος για κάτι διαφορετικό. Αρκετά απαισιόδοξο για να συνεχίσεις να διαβάζεις ε;
Ας επιλέξουμε μια λέξη που πάει κόντρα στη συνήθεια. Δυσλεξία λοιπόν, μια λέξη που όπου κι αν ψάξεις θα σου βγάλει ότι είναι ειδική μαθησιακή δυσκολία στα γραπτά. Δηλαδή, οι δυσλεξικοί παρουσιάζουν μεγάλη δυσκολία στην ανάγνωση, στην ορθογραφία και δυσκολεύονται να μεταφέρουν τον προφορικό τους λόγο στο γραπτό.
Ωστόσο, οι λέξεις που τους αποδίδονται καθημερινά σε μία προσπάθεια να τους χαρακτηρίσουν είναι: Άνθρωποι με κέντρα του εγκεφάλου λιγότερο ανεπτυγμένα, ιδιαιτερότητα, πρόβλημα, ειδική μεταχείριση, εκμετάλλευση και αδιαβασιά. Όροι, που μετατρέπονται ανάλογα με το αν αυτή η διαφορετικότητα έρχεται σε άμεση επαφή μαζί σου.
Συνήθεια κάτι που τείνει να μετατρέπει οτιδήποτε πάει ν’ αλλάξει απ’ την αρχική του κατάσταση. Κι εγώ μη νομίζεις δεν είμαι συνηθισμένη γι’αυτό κι όλες αυτές οι μπηχτές για τη συνήθεια. Ζητούσα να είμαι συνηθισμένη, όσο κι αν δεν ήμουν. Είχα κι έχω ακόμη αυτό το μικρόβιο, γνωστό ως δυσλεξία μόνο που τώρα πια έπαψε ν’ αποτελεί για εμένα μικρόβιο, όσο κι αν είναι για τους άλλους.
Αν με ρωτούσες, λίγα χρόνια πριν, τι είναι δυσλεξία θα σου απαντούσα κάτι που επιθυμώ απεγνωσμένα ν’ αλλάξω. Πίστευα κι εγώ, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, δυστυχώς και οι καθηγητές, ότι πρέπει να καταφέρω να το ξεπεράσω το συντομότερο δυνατό, σαν να αποτελεί ασθένεια που οδηγεί στο θάνατο.
Πόσο τρομαχτικά, καταστροφικά όντα είναι οι καθηγητές για το μέλλον; Η μόνη ασθένεια που θα μπορούσε να με οδηγήσει στο θάνατο ήταν τα λόγια τους.
Κανένα παιδί δεν έχει τη δύναμη ν’ αντιμετωπίσει αυτά τα όντα και δε μιλάω για εξουσία, αλλά για δύναμη ψυχής. Και κανένας άνθρωπος, όποιου επαγγέλματος, δε θα έπρεπε να έχει την ικανότητα να αρρωσταίνει τα παιδιά.
Αυτή η αρρώστια, όταν παύεις να τη φοβάσαι και να την κρύβεις, σιγά-σιγά την αγαπάς τόσο, που νιώθεις ξεχωριστός και είναι ό,τι πιο όμορφο θα μπορούσε να μας συμβεί. Σήμερα θα χαρακτήριζα τη δυσλεξία, τόσο μοναδικά ξεχωριστή, όσο το δαχτυλικό αποτύπωμα κάθε ανθρώπου.
Ποιος άνθρωπος δε θα ήθελε να έχει έναν τόσο ξεχωριστό εγκέφαλο; Αν μπορούσα να πάρω ένα χάπι, το οποίο να με έκανε να μην είμαι δυσλεξική, θα το κατέστρεφα.
Κάθε δυσλεξικός άνθρωπος θα πρέπει να είναι περήφανος για τη μοναδική φύση του. Ξέρουμε, άλλωστε, να νιώθουμε τις λέξεις, ακόμη κι αν η γραφή μας, δεν το επιτρέπει. Ξέρουμε να νιώθουμε τους ήρωες κάθε παραμυθιού περισσότερο από κάποιον που μπορεί και να τους γράψει. Ξέρουμε ακόμη να συγχωρούμε τους ανθρώπους περισσότερο απ’ αυτούς που πήραν τα μπράβο τους. Και επιτέλους, σταματήστε να λειτουργείτε με τα κέντρα του εγκεφάλου που λατρεύουν το συνηθισμένο.
Το σκοτάδι είναι η απώλεια του φωτός, ένα λευκό χαρτί είναι η απώλεια των λέξεων κι ένας δυσλεξικός είναι η απώλεια της συνήθειας. Πράγμα άκρως γοητευτικό!
Η δυσλεξία πρέπει να πάψει να τρομάζει τους ανθρώπους και πρέπει να γίνει όσο όμορφη είναι. Αν αγαπούσαμε τη διαφορετικότητά μας, όλα θα ήταν πιο μαγικά. Κι όπως λέει ένα αγαπημένο τραγούδι: “it’ s ok not to be ok”. Μπορεί στην αρχή το να μην ταιριάζουμε με το σύστημα να μας τρομάζει, αλλά στη συνέχεια θα καταλάβουμε, ότι πρέπει να σεβόμαστε τον εαυτό μας, όσο και τη συνήθεια των άλλων.
Και κάτι τελευταίο σε σένα που το διαβάζεις και είσαι δυσλεξικός. Ξεκίνα να γράφεις κι ίσως μια μέρα οι άνθρωποι ν’ επιθυμούν να σε διαβάζουν.
Επιμέλεια κειμένου Ιωάννας Μπογιατζή: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Ιωάννα Μπογιατζή
