Αυτοί οι άνθρωποι στους οποίους θα αναφερθώ εισβάλουν στο μυαλό μας πάντα μ’ έναν πολύ ξεχωριστό τρόπο. Έρχονται, λοιπόν, αλλά σύντομα πρέπει να φύγουν.
Αυτή τη φορά ήρθες με τις νότες μιας μουσικής από ένα αγαπημένο cd σου να ηχούν στ’ αυτιά μου κι έφυγες απατώντας στο μήνυμά μου με τον δικό σου ξεχωριστό τρόπο να απαντάς. Έχεις το ταλέντο σου φεύγοντας να αφήνεις μια γλυκόπικρη γεύση. Γλυκιά γιατί είναι δική σου και δε θα μπορούσε να μην είναι γλυκιά και πικρή γιατί την ακολουθεί πάντα η απόσταση.
Αχ αυτοί οι μπαμπάδες που λείπουν γιατί δουλεύουν μακριά, πάντα θα είναι ένα κομμάτι που κάπως θα μας πονάει. Βέβαια υπάρχουν πολλά είδη μπαμπάδων. Αυτοί που αδιαφορούν πλήρως και που ουσιαστικά δεν υπήρξαν και ποτέ. Υπάρχουν εκείνοι που μόνο αξιολογούν τα παιδιά τους. Ή εκείνοι που είναι παρόντες αλλά δεν ενδιαφέρονται. Υπάρχουν και οι ιδανικοί. Εκείνοι που βρίσκονται, αναγκαστικά, για περιορισμένο χρονικό διάστημα κοντά, αλλά είναι ικανοί να σου δώσουν τα πάντα. Κι αυτό δε θα το άλλαζες με τίποτα.
Άραγε μπορεί κάποιος να διαβάσει την σκέψη σου όταν είναι μακριά; Εσύ που το διαβάζεις αυτό, είσαι μπαμπάς και δουλεύεις μακριά καταφέρνεις να διαβάζεις τις σκέψεις των παιδιών σου ακόμη σε ικανοποιητικό βαθμό; Καμιά φορά οι γονείς ξεχνάνε πόσο σημαντικοί είναι και τείνουν να πιστεύουν ότι είναι απλοί άνθρωποι για το παιδί τους. Όχι, λοιπόν, αγαπημένε γονιέ. Τα παιδιά σου έχουν ανάγκη τόσο την παρουσία σου όσο και το χρόνο σου γιατί είσαι κάτι τελείως ξεχωριστό για εκείνα.
Σωστός πατέρας είναι εκείνος που μηδενίζει αποστάσεις και κάθε χατίρι αποτελεί υποχρέωση. Όχι όμως από ‘κείνες που πρέπει, αλλά από εκείνες που θέλεις. Αλλά ξεχνάει κάτι συχνά. Το πόσο σημαντική είναι η καθημερινότητα. Καμιά φορά αναρωτιέμαι όταν με ρωτάει τα αυτονόητα όνειρά μου πώς γίνεται να μην τα ξέρει. Πού ήταν άραγε τόσο καιρό αυτός ο ασπρομάλλης κύριος γεμάτος όρεξη γι’ αγκαλιά; Δεν προσπαθώ να κατηγορήσω για τις φορές της απουσίας, αλλά να πλησιάσω κατά την παρουσία. Όχι για να μην το μετανιώσουμε αύριο που εκείνος θα είναι μακρια, αλλά για να τον γνωρίσουμε καλύτερα.
Ας μην φτάσουμε να τους αδικούμε όμως. Σ’ έτρεχε παντού, από το να σε πάρει δύο στενά πριν το σπίτι μην και γυρίσεις μόνη, μέχρι το να σε πηγαίνει σε κολυμβητήρια εκτός πόλης. Αυτές οι Τετάρτες και τα Σάββατα ήταν τόσο ξεχωριστές μέρες, το σπίτι μεγάλωνε και οι άνθρωποι πλήθαιναν.
Στο φύσημα κάθε τούρτας αυτοί οι μπαμπάδες είναι ωστόσο πάντα παρόντες, άσχετα με το αν είναι Τρίτη, Πέμπτη ή Δευτέρα. Το δικό τους μπαλόνι είναι πάντα πιο φουσκωμένο από των άλλων. Η δική τους ευχή στο σβήσιμο της τούρτας πάντα πιο μεγάλη. Η δική τους ανάσα για να σβήσουν τα κεράκια, σε περίπτωση που η δική σου ανάσα δεν φτάνει, πάντα πιο δυνατή. Κι αυτή η φωνή πίσω από την κάμερα, η οποία τραβάει κάθε δευτερόλεπτο και κάθε ανάσα, πιο ξεχωριστή απ’ όλες τις υπόλοιπες φωνές. Κι εκείνο το «χρόνια πολλά» τόσο διαφορετικό που τελικά δε σε νοιάζει αν θα είναι πολλές ή λίγες οι παρουσίες. Ίσως όλα αυτά μας μαθαίνουν και να εκτιμάμε περισσότερο τις στιγμές μαζί τους.
Αυτοί οι μπαμπάδες δε θα γκρινιάξουν ούτε για το μάθημα της εξεταστικής που δεν πέρασες, ούτε για τη ζακέτα που δεν πήρες φεύγοντας. Θα σου χαρίσουν απλόχερα μια βόλτα με εφόδια να κατακτήσεις τον κόσμο χωρίς όμως να πατήσεις κανέναν. Είναι εκείνοι που δεν είναι στην καθημερινότητά σου για να σου απαγορεύσουν τίποτα και ξέρεις ότι είσαι ελεύθερη να κάνεις ό,τι θέλεις. Ωστόσο υπάρχει αυτό το «δε θα ήθελα να το κάνεις» που ήταν αρκετό όταν στο είπε μια φορά. Και ξέρεις ότι θα στο έλεγε και τώρα, χωρίς όμως κάποιον έμμεσο εκβιασμό. Κι αυτό είναι που τελικά σε πείθει.
Οι μαμάδες δε φτάνουν πάντα στο να καλύπτουν το κενό τους. Και κάποιες φορές το να έρχονται και να φεύγουν είναι πιο βασανιστικό κι από το να είχαν φύγει για πάντα. Εκεί θα τους κατηγορούσες και θα τα είχες καλά με τον εαυτό σου. Τώρα πρέπει τις ελάχιστες ώρες να ρουφήξεις ό,τι έχεις ανάγκη για να καλύψεις τα αποθέματα της απουσίας. Κανένα τηλεφώνημα από μακριά δε θα καλύψει το κενό του. Καμιά φορά λες πως χαίρεσαι γιατί έτσι συνηθίζεις την απώλεια κι έτσι οποιαδήποτε άλλη απώλεια θα μοιάζει μικρή. Ακόμα και τώρα ψάχνεις λόγους να τον δικαιολογήσεις. Το αξίζει όμως.
Έρχεται και η στιγμή που κάνεις μούτρα που δε μάντεψε την σκέψη σου, λες και οι άλλοι άνθρωποι που είναι καθημερινά δίπλα σου τις μαντεύουν. Κι εκείνος μένει μ’ ένα παράπονο που έχει κάνει τόσα και δεν τα εκτιμάς.
Μπαμπάδες που λείπετε γιατί δουλεύετε μακριά κι έρχεστε συγκεκριμένες μέρες και ώρες, σας θαυμάζουμε κι ας σας ξέρουμε λίγο. Λυπούμαστε για όσα δε γνωρίζουμε για σάς και ελπίζουμε σ’ ένα αύριο πιο κοντινό. Χωρίς αποστάσεις. Ενήλικη πια, σου λέω πως σ’ ευχαριστώ για όσα μου προσέφερες μέχρι τώρα και για όσα πρόκειται να μου προσφέρεις.
Επιμέλεια κειμένου Ιωάννας Μπογιατζή: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Ιωάννα Μπογιατζή
