Δεν είμαι απ’ τους ανθρώπους που τους αρέσει να βγαίνουν συχνά και να συναντάνε ανθρώπους. Η μοναχικότητα είναι απ’ τις καλύτερές μου φίλες, ωστόσο υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι εκεί έξω που τους αξίζει να αποχωρίζεσαι αυτή τη μανία σου και να τους συναντάς.
Ωδή στην παιδική μου φίλη απόψε.
Σ’ αυτή τη διαφορετική φίλη. Μια φίλη που μου έμαθε πως το να βγαίνει ένας άνθρωπος απ’ τη ζωή σου ξανά και ξανά δεν είναι και τόσο κακό τελικά, αφού επιστρέφει. Κι ίσως τελικά να είναι και πιο υγιές. Μια φίλη που μπορεί να κάνω εβδομάδες να μιλήσω, αλλά ξέρω πως πάντα είναι εκεί. Είναι εκείνη η φίλη που τελικά σου μαθαίνει πως το «για πάντα», μπορεί να μην το ακούσεις ποτέ, αλλά δεν έχει και τόση σημασία τελικά. Είναι εκείνη που σε κάνει να πιστέψεις τη φράση «οι ψυχολόγοι λένε πως αν μια φιλία κρατήσει 7 χρόνια, θα κρατήσει για μια ζωή».
Είναι η στιγμή που ανοίγεις παλιά ημερολόγια και μαζί με τη δική σου ζωή βλέπεις και τη δική της πορεία. Μια αγνότητα που πάντα θα την ακολουθεί, μια αθωότητα που αυτός ο σατανάς δε θα τα ακούει ποτέ γιατί πάντα θα είναι σαν να κοιτάς τα μάτια της όπως παλιά, που τίποτα δεν ήταν τόσο σημαντικό, που τίποτα δεν είχε τη δύναμη να μας κάνει να τσακωθούμε ή ακόμη κι αν την έβρισκε, δε θα κρατούσε περισσότερο από ένα μεσημεριανό γεύμα.
Είναι εκείνη που κάνατε τα πάντα μαζί σαν παιδιά και θα βρίσκατε χίλιους λόγους για να ξεκινήσετε κάτι που εν τέλει θα σας φαινόταν βαρετό, αλλά δεν είχε σημασία γιατί κι οι δύο ξέρατε πόσο επιπόλαια παίρνατε μια απόφαση και που ακόμη το κάνετε.
Είναι εκείνη η φίλη που σε έκανε να αποδεχτείς πρώτη απ’ όλους πως οι άνθρωποι δεν είναι και τόσο κακό να σε θεωρούν δεδομένο κι ας πονάει καμιά φορά. Είναι εκείνη η φίλη που θα της στείλεις εκείνα τα χαζά κομμάτια που ακούγατε μικρές και που ακόμη κρυφά τα ακούτε και θα ενθουσιαστείτε μαζί.
Είναι εκείνη η φίλη που όταν έφυγε μακριά δε σε πείραξε και τόσο πολύ γιατί ήξερες πως όλο αυτό που τόσα χρόνια χτίσατε, δε θα χαθεί γιατί έχει περάσει τόσα πολλά αυτή η φιλία που καμία απόσταση και καμία αλλαγή δεν μπορεί να τη ρίξει. Είναι η στιγμή που χαίρεσαι που προχωράει στη ζωή της και ζεις το όνειρο μαζί της σαν να κάνεις διπλή ζωή.
Είναι εκείνη που περιμένατε με την ίδια αγωνία η μία το αποτέλεσμα της άλλης για το πανεπιστήμιο βλέποντας χαζές ταινίες για να περάσει η ώρα και που όταν βγήκαν, η μία έψαχνε λόγους χαράς για την άλλη κι ας μην υπήρχε ούτε ένας. Εκείνα τα πρώτα λεπτά που κι οι δύο κράζατε το ελληνικό σύστημα, αλλά που ταυτόχρονα προσπαθούσατε να πείσετε την άλλη πως τα όνειρά της πέτυχαν!
Είναι εκείνη που τρελαίνεται με τα ίδια χαζά πράγματα που θα ενθουσιαζόσουν κι εσύ και που κανείς δε θα βρίσκει τους λόγους, αλλά εσείς θα τους ξέρετε κι είναι εκείνη η ίδια φίλη που μια μέρα την κοίταξες στα μάτια κι ήξερες πως θα γεράσετε μαζί.
Η δική μου παιδική φίλη είναι διαφορετική κι ας μοιάζει με τη δική σου.
Συντάκτης: Ιωάννα Μπογιατζή
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
