Οι πιο σπουδαίοι άνθρωποι ήταν ταπεινοί

«Εγώ είμαι για μεγάλα, σημαντικά ή ασήμαντα. Εγώ κάνω τα πάντα σωστά ή λανθασμένα, εγώ είμαι για γεμάτα νοήματα». Η μανία μας να είμαστε κάτι. Η μανία του εγώ μας να υπάρχει κάπου. Γιατί εκείνος κι όχι εγώ; Γιατί όχι εμένα; Χωρίς κάποια απάντηση συγκεκριμένη αρκεί να καταφέρει αυτός που θα απαντήσει ν’ ανεβάσει το εγώ σου ρίχνοντας κάτι άλλο.

Υπάρχει αυτός ο εγωισμός ο ικανός να σε κινητοποιεί στο να κάνεις πράγματα, αυτός που κάποιες φορές μπορεί να σε φροντίσει και λίγο. Ο ίδιος που απάντησε όταν χρειάστηκε για να βάλεις κάποιους στη θέση τους. Εκείνος που αν κι έπρεπε να σπάσεις σ’ έκανε απλώς να λυγίσεις. Αυτός που πάντα θα ευχαριστείς για τις φορές που σε προστάτεψε και σου υπενθύμισε πως αξίζεις, γιατί κι αυτό είναι πολύ σημαντικό.  Εκείνος που σε έκανε να προσπαθήσεις όταν οι δυνάμεις σου σε είχαν παρατήσει και τελικά τα κατάφερες.

Υπάρχει όμως κι εκείνο το κομμάτι του που σε θέλει πάντα λίγο παραπάνω απ’ όσα είσαι. Που δεν του αρκεί αυτό που είσαι. Που πάντα θα σου λείπει κάτι και που θα πρέπει αυτόματα να λείπει και στους άλλους μην τυχόν και υπάρξει κάτι καλύτερο από σένα. Γιατί η δική σου φύση να πρέπει να είναι τέλεια; Όλοι προσπαθούν. Γιατί η δική σου προσπάθεια να έχει το κάτι παραπάνω; Σημασία έχει να προσπαθείς και να δημιουργείς ή απλώς να ξεχωρίζεις; Ξεχάσαμε πόσο σημαντικό είναι το ταξίδι και βλέπουμε μόνο το αποτέλεσμα. Μας φαίνονται όλα απλά παιδικά κι ανιαρά, ενώ είναι ιδέες μας.

Εμείς οι ίδιοι που χθες μιλούσαμε για το πόσο ξεχωριστοί γινόμαστε από τις ατέλειές μας. Ξεχάσαμε πως οι πιο σπουδαίοι άνθρωποι ήταν πάντα ταπεινοί. Χωρίς αυτό να τους περιορίζει, χωρίς αυτό να τους κάνει κάτι λιγότερο ή περισσότερο. Χωρίς αυτό να έχει σταθεί εμπόδιο σε όσα έκαναν αργότερα. Εκείνοι που δεν τους ένοιαζε ν’ ακουστεί το όνομά τους, που προσπαθούσαν γι’ αυτό που ήθελαν να πετύχουν κι όχι για το μετά. Εκείνοι που αγαπούσαν το σύνολο.

Εκείνοι που το σπουδαίο τους ήταν πάντα μικρό. Που κανένα φως δε χρειάζονταν για να λάμψουν. Που καμία ξεχωριστή ιδέα δεν ήταν αυτή που τους έκανε να πάνε μπροστά. Που καμία μειονεξία άλλων δεν ήταν αναγκαία για να λάμψουν. Που ό,τι μικρό και παιδικό θα φάνταζε για εκείνους μεγάλο.

Το να είσαι ταπεινός δε σε κάνει «λιγότερο». Έχει τη δυνατότητα αντίθετα να σου προσφέρει την ηρεμία και τη γαλήνη που θα σε κάνει να δημιουργείς με περισσότερη θέληση. Όχι για σένα ούτε για τους άλλους, αλλά γι’ αυτό που κάνεις.

Μεγάλα «εγώ» που ηχούν στ’ αυτιά μας και ρίχνουν ανθρώπους στα μάτια μας. Μεγάλα «όχι» που ειπώθηκαν για κάτι μεγαλύτερο. Μεγάλα «ναι» που δεν άξιζαν στιγμή.  Άνθρωποι ανίκανοι να πετάξουν χωρίς την επιβεβαίωση κι άνθρωποι ανίκανοι να υπάρξουν χωρίς το εγώ τους. Εγώ ικανά να σε καταστρέψουν.

Μικρές πράξεις ικανές να μας κάνουν να χαμογελάμε, μικρά πράγματα ικανά να μας ικανοποιούν. Μεγάλα χαμόγελα ικανά να μας κάνουν ν’ αγκαλιάζουμε ανθρώπους. Γιατί τι θα μείνει στο τέλος ; Όσο κι αν μεγαλώσει το εγώ σου, όσα κι αν πετύχεις, πάντα θα σε θυμάμαι για όσα με έκανες να αισθανθώ.