Μία, δύο, εκατό, 12394 σελίδες γεμάτες με λέξεις που δε βγάζουν πάντα νόημα, που όμως έχουν για σένα. Ημερομηνίες που δεν ξεχνιούνται κι ονόματα που δεν ξεθωριάζουν απ’ τη μνήμη. «Γιατί» χιλιοειπωμένα κι απαντήσεις μονάχα δικές σου. Μια ερώτηση που απαντήθηκε 26 σελίδες μετά κι ένα «αυτό ήταν» που αρκούσε να γραφτεί για να το αισθανθείς κι ας ήρθαν νέες σελίδες αργότερα να το γεννήσουν ξανά απ’ την αρχή.
Ιστορίες δικές σου που δε θα διαβαστούν ποτέ κι από κανέναν, προτάσεις που δε θα είχαν και τόσο ενδιαφέρον αν δεν τις είχες ζήσει πρώτα με την ψυχή σου. Γράμματα που αλλάζουν, εικόνες διαμορφωμένες από λέξεις και ένα άρωμα στις σελίδες που αλλάζει με τον χρόνο.
Κι εκείνο το πρώτο ημερολόγιο που ανοίγεις συχνά και διαβάζεις και γελάς με την ψυχή σου. Που περιγράφεις παιχνίδια και φαγητά, μια συνήθεια που έχεις ξεχάσει και μια καληνύχτα στο τέλος κάθε σελίδας που ως μικρό παιδί πίστευες πως αυτό το τετράδιο έχει ψυχή και του φερόσουν με αγάπη. Τα ατελείωτα ορθογραφικά που αγαπάς να βλέπεις, τσακωμοί με τα αδέρφια σου για ένα παιχνίδι κι ένα παράπονο για τη μαμά και τον μπαμπά για τη φορά που δε σου έδωσε σημασία.
Και μετά το δεύτερο και το τρίτο ημερολόγιο με τις πρώτες σου συναυλίες, τις πρώτες φορές που πήγες θέατρο και τους πρώτους τσακωμούς με τις παρέες σου. Λέξεις με ενθουσιασμό για καινούργια πράγματα και λέξεις μεγάλες για καινούργιους ανθρώπους. Προσδοκίες υψηλές κι όνειρα γεμάτα αισιοδοξία.
Τα ημερολόγια όλο κι αυξάνονται κι οι άνθρωποι μέσα τους όλο και λιγοστεύουν, οι προσδοκίες μειώνονται και μέσα στις σελίδες αρχίζεις να εκτιμάς τα μικρά και τα απλά. Φίλοι που έφυγαν -με ή χωρίς εξήγηση- γιατί εν τέλει δεν έχει και σημασία. Έρωτες με ημερομηνία λήξης. Άνθρωποι της οικογένειας που φεύγουν και πράγματα που ποτέ δεν είπες κι όμως γράφτηκαν σε αυτές τις σελίδες. Όνειρα αλλαγμένα απ’ το πλήθος.
Λεξιλόγιο πλούσιο. Τρόπος έκφρασης, σαν σχολικές εκθέσεις. Λέξεις με νοήματα, αλλά ύφος κενό. Τι συμβαίνει; Άνθρωποι καινούργιοι με κοινούς δρόμους. Η πρώτη σου παράσταση με κάθε λεπτομέρεια. Κι εκείνο το αντίο που το έχεις γράψει πολλές φορές που πια γράφεται μηχανικά.
Και τα ημερολόγια τώρα, πια πιο πολύ έχουν σκέψεις παρά καθημερινότητα, πιο πολύ έχει εκείνους που έφυγαν παρά αυτούς που καθημερινά μπαίνουν. Μέχρι εκείνη τη μέρα που ξαναδιάβασες τα πρώτα ημερολόγιά σου που μπορεί το λεξιλόγιό τους να ήταν απλό και το ύφος παιδικό, αλλά οι σελίδες έσταζαν από ζωή.
Και ξεκινάς να γράφεις όπως τότε χωρίς τα πρέπει που σου επιβάλλουν που εν τέλει πέρασαν και στο ημερολόγιό σου. Και ξεκινάς να γράφεις γι’ αυτά που ελπίζεις πως θα έρθουν και για εκείνα που τελικά πραγματοποίησες και δεν τους έδωσες τη σημασία που έπρεπε και ξεκινάς να συγχωρείς όσους έφυγαν και να προγραμματίζεις εκείνα που θέλεις να πετύχεις.
Για όλες εκείνες τις φορές που η μυστικοπάθειά μας, μας έκανε να γεμίζουμε τετράδια. Για όσες φορές ακόμη και τώρα δυσκολευόμαστε να εμπιστευτούμε ανθρώπους. Για όταν θέλουμε να δώσουμε τη δική μας εξήγηση. Για όσες φορές η ευαισθησία μας δε χωράει στον κόσμο σας.
Αγαπητό μου ημερολόγιο ούτε σήμερα βρήκα το νόημα.
Επιμέλεια Κειμένου Ιωάννας Μπογιατζή: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ιωάννα Μπογιατζή
