Δεν έχουν καταφέρει πολλές ελληνικές σειρές να με συγκινήσουν κι αυτό γιατί συνήθως το σενάριο είναι ανύπαρκτο κι η πιθανότητα να βγει σωστή συγκίνηση μικρότερη απ’ της Ελλάδας να βγει από την Ευρώπη.
Είσαι το ταίρι μου, εκεί που ο Λάζαρος αποχαιρετά τον Γρηγόρη. Σε κάποια φάση, όταν λένε τα τελευταία τους, ο Λάζαρος του πετάει «Όλοι έτσι λένε, μη χαθούμε και μετά από χρόνια, ειδοποιούν τον ένα για την κηδεία του άλλου.». Όλοι έχουμε στη ζωή μας τέτοιους ανθρώπους που δε θέλουμε να χάσουμε στην πορεία του χρόνου, με άλλους μοιάζουμε πολύ, με άλλους όχι τόσο, αλλά έχει σημασία τελικά;
Οι άνθρωποι τείνουν να κάνουν παρέα με ομοίους τους, με όσους έχουν κοινά και ταιριάζουν πολύ. Μ’ αυτούς που θα λατρεύουν δυο-τρία συγκεκριμένα μαγαζιά, θα πηγαίνουν μόνο εκεί και θα νιώθουν πλήρεις και χαρούμενοι. Μ’ αυτούς που οι απόψεις κι οι ιδεολογίες ταιριάζουν απόλυτα.
Με εκείνους που δε χρειάζεται να εξηγούν και πολλά, καθώς τα μάτια αρκούν για να συνεννοηθούν. Με εκείνους που η μουσική που ακούν ταιριάζει απόλυτα, τα ενδιαφέροντα είναι ίδια, όσο και τα όνειρά τους για το μέλλον. Που θα τους ενθουσιάσει το ίδιο πράγμα και θα τους δυσαρεστήσει επίσης το ίδιο και τους δυο.
Υπάρχουν όμως κι εκείνοι, που γοητεύονται απ’ το διαφορετικό και τους αρέσει να συναναστρέφονται με τελείως διαφορετικούς χαρακτήρες από εκείνους. Κι αυτό είναι το πιο όμορφο. Να γνωρίζεις έναν άνθρωπο τελείως διαφορετικό από εσένα και να μαθαίνεις πράγματα, τα οποία δε γνώριζες ποτέ ως τώρα.
Να τον ανακαλύπτεις κάθε μέρα και να θαυμάζεις το χαρακτήρα του. Να ξέρεις πως αύριο θα έχει να σου πει κάτι που εσύ δεν είχες σκεφτεί ποτέ κι αυτό να σε κάνει να θέλεις κάθε μέρα να μοιράζεσαι τις σκέψεις και τους προβληματισμούς σου, για να σου πει εκείνη τη σκέψη απ’ τη δική του οπτική, που δεν είχες σκεφτεί εσύ και που τελικά είναι εκείνη που θα σε συμπληρώσει.
Είναι εκείνος ο φίλος που θα είναι δίπλα σου στα στραβά σου, ακόμη κι αν δεν μπορεί να τα καταλάβει. Είναι εκείνος που μπορεί να μη βρίσκει λόγο στα περισσότερα απ’ τα πράγματα που κάνεις, αλλά θα σε θαυμάζει γι’ αυτά και που θα θελήσει να κάνεις και μαζί του πράγματα, που αγαπάς και που εκείνος δε δοκίμασε ποτέ και θέλει να έχει άποψη.
Είναι εκείνος που όταν κάνεις λάθος θα σου πει ότι δεν έχει καμία σημασία, αλλά επειδή έχει θα σε πάρει απ’ το χέρι και θα σου δείξει έναν άλλο τρόπο. Είναι εκείνος που τελικά θα πάρεις τηλέφωνο, γιατί ούτε ντρέπεσαι ούτε φοβάσαι τι θα πεις, πώς και γιατί. Στα αυτιά θα είναι απλώς διαφορετικό.
Είναι εκείνος, που ενώ εσύ θες να πίνεις μ’ ένα συγκεκριμένο καλαμάκι τον καφέ σου θα σου φέρει ένα άλλο καλαμάκι διαφορετικό που θα σ’ ενθουσιάσει. Είναι εκείνος που θα σε πάει σε μαγαζιά που δεν είχες πάει ποτέ. Είναι εκείνος που τελικά του αρκεί να γελάτε δυνατά, να μην μπορείτε ν’ αναπνεύσετε απ’ το γέλιο κι απ’ τη στενοχώρια, να γίνεστε ρεζίλι και που οι φοβίες σου δεν τον τρομάζουν.
«Δείξε μου το φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι». Και ποιος δεν έχει ακούσει την παλιά λαϊκή παροιμία που οι μαμάδες κι οι μπαμπάδες αναφέρουν για να μας κάνουν υποδείξεις με ποιον θα κάνουμε παρέα. Αυτή η κλισεδιάρικη φράση που οι περισσότεροι την υποστηρίζουν, για μένα δεν εμπεριέχει καμία δόση αλήθειας.
Πόσες φορές έχουμε απομακρύνει ανθρώπους, απλώς και μόνο επειδή δε συνάδουν τα «πιστεύω», οι αντιλήψεις ή ακόμη κι ολόκληρος ο τρόπος ζωής μας; Λάθος. Μάλλον είμαστε απλώς απόλυτοι κι εγωπαθείς και δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι υπάρχει κι η άλλη πλευρά του νομίσματος. Ότι δε γίνεται όλοι οι φίλοι μας να συμφωνούν με τις δικές μας αντιλήψεις και ν’ ακολουθούν παρόμοιο τρόπο ζωής. Τότε μάλλον δεν ξέρουμε τι ακριβώς είναι η φιλία.
Όμως αυτό που καθορίζει μια σχέση κάθε είδους είναι να μπορείς να επιλέγεις τον ίδιο άνθρωπο κάθε μέρα, ξανά και ξανά με συνέπεια κι αγάπη. Κι αυτό απαιτεί χρόνο, συναίσθημα, διαλλακτικότητα και πίστη.
Υ.γ. Σ’ αυτά τα τέλεια πλάσματα που αγαπάνε τον ατελή χαρακτήρα μας και που θα μας επέλεγαν για τον ίδιο λόγο.
Επιμέλεια κειμένου Ιωάννας Μπογιατζή: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Ιωάννα Μπογιατζή
