Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων που αγαπήσαμε, μια ηρωίδα διαφορετική απ’ όλες τις άλλες. Είναι εκείνη που μας έμαθε πως το να έχει μαγικές δυνάμεις ένας ήρωας δεν είναι και κάτι αναγκαίο. Είναι εκείνη που μας έμαθε πως με τη θέληση μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Είναι εκείνη που κατάφερε να διαψεύσει τους πάντες και ως γυναίκα μπορούσε να καταφέρει ό,τι κι ένας άντρας. Είναι εκείνη που αν και ηρωίδα κανέναν έρωτα δεν είχε ανάγκη για να νιώσει ολοκληρωμένη. Είναι εκείνη που μας έμαθε να πιστεύουμε σε έξι αδύνατα πράγματα πριν το πρωινό.
Τίποτα δεν είναι αδύνατον αν πιστέψεις ότι είναι δυνατόν. Μία απ’ τις φράσεις που πάντα θα μείνει χαραγμένη μέσα μας. Είναι εκείνη η ίδια φράση που όταν άκουσες κάποιον να λέει πως υπάρχουν πράγματα που δεν είναι εφικτά ήθελες να το φωνάξεις, αλλά αρκέστηκες σ’ αυτά τα λίγα λεπτά που σκέφτηκες αυτή τη φράση κι έκανες τα πάντα για τα καταφέρεις. Είναι αυτή η φράση που θα συνοδευόταν με τον εξής διάλογο:
«Ποιο δρόμο πρέπει να πάρω;»
«Πού θέλεις να πας;»
«Δεν ξέρω.»
«Τότε δεν έχει σημασία όποιο δρόμο και να πάρεις θα σε βγάλει εκεί.»
Και κάπως έτσι μας έμαθε ότι το να θέτεις στόχους και να πιστεύεις σ’ αυτούς είναι πάντα ένας τρόπος για να καταφέρεις να τους πετύχεις. Μας δημιούργησε την αίσθηση ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα αρκεί να το πιστέψεις. Μας έμαθε πως το να έχεις μια διαφορετική σκέψη, συμπεριφορά και πραγματικότητα δε σε κάνει τρελό “I’m not crazy my reality is just different than yours”. Άσχετα αν χρησιμοποίησε την παράνοιά της όπως της έλεγαν ως κάτι για να καταφέρει να φύγει.
Επίσης ο χρόνος είναι κάτι που καταφέρνουμε τελικά να αγαπήσουμε.
«Παλιά πίστευα πως ο χρόνος είναι κλέφτης, πως μου έκλεβε όσα αγαπούσα. Αλλά τώρα καταλαβαίνω πως πριν πάρεις πρέπει να δώσεις. Και η κάθε μέρα είναι δώρο, το κάθε λεπτό, το κάθε δευτερόλεπτο». Είναι μια από τις φράσεις που η Αλίκη λέει στο χρόνο συνειδητοποιώντας πως δεν είναι ικανή ν’ αλλάξει το παρελθόν, αλλά μπορεί να μάθει τόσα απ’ αυτό που η σκέψη που είχε για το παρελθόν μπορεί τελικά ν’ αλλάξει. «Λένε πως ο χρόνος δεν είναι φίλος των ανθρώπων, αλλά εσένα θα σε θυμάμαι» της απαντά ο χρόνος. Και κάπως έτσι καταφέρνει να μας κάνει ν’ αρπάζουμε το κάθε λεπτό το κάθε τικ και τακ της μέρας και να θέλουμε να κάνουμε πράγματα.
Το να έχεις φίλους στη χώρα των θαυμάτων της Αλίκης είναι κάτι μεγάλο και κάτι που δε σε εμποδίζει απ’ το να φεύγεις και να έρχεσαι όποτε θέλεις. Γιατί οι πραγματικοί φίλοι πάντα σε νοιάζονται, όπου κι αν βρίσκονται.
«Καπελά φοβάμαι πως μπορεί να μην σε ξαναδώ.»
«Αγαπημένη μου Αλίκη στους κήπους της μνήμης, στο παλάτι των ονείρων εκεί θα βρισκόμαστε.»
«Μα το όνειρο δεν είναι πραγματικότητα.»
«Και ποιος μπορεί να πει τι είναι τι;»
Και κάπως έτσι η Αλίκη αφήνει την χώρα των θαυμάτων της και επιστρέφει στο δικό μας κόσμο. Κι εκεί καταφέρνει να μας υπενθυμίζει πως κάθε άνθρωπος όποιος κι αν είσαι ό,τι κι αν είσαι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα.
“Have I gone mad?”
“You are entirely bonkers. But I ll tell you a secret. All the best people are”.
Σε όσες Αλίκες και Καπελάδες επιθυμούν να ζουν στη χώρα των θαυμάτων.
Συντάκτης: Ιωάννα Μπογιατζή
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου
