Επεισόδιο πρώτο.
Η Ειρήνη ήταν γύρω στα δεκαπέντε, συμπαθητική όχι όμορφη σύμφωνα με τα περιοδικά μόδας, με κάπως συντηρητικό ντύσιμο αλλά πάντα προσεγμένο και καλαίσθητο. Ερωτεύτηκε πριν από ένα χρόνο τον Αποστόλη, ένα χρόνο μεγαλύτερό της, ένα αγόρι με ζωντάνια, δυναμισμό και πάντα χαμογελαστό. Ντρεπόταν να του εκμυστηρευτεί τον έρωτά της, το απέφευγε γιατί περιτριγυριζόταν σχεδόν πάντα από τις πιο όμορφες κοπέλες της παρέας, ήταν και από τη φύση της ντροπαλή και δεν το τολμούσε για καιρό. Όταν τελικά πήρε το θάρρος να του το πει, εισέπραξε μια ευγενική άρνηση, μια απόρριψη έτσι όπως ακριβώς την φανταζόταν και την απέφευγε. Με λίγα λόγια της είπε πως δεν ήταν ο τύπος της γυναίκας που τον ελκύει αλλά θα ήθελε να παραμείνουν φίλοι.
Το χτύπημα βαρύ, πόνεσε πολύ η Ειρήνη, έκλαψε και από τότε άλλαξε ο χαρακτήρας και η συμπεριφορά της. Πιο διστακτική σε όλα, πιο φοβισμένη.
Επεισόδιο δεύτερο.
Σχεδόν το ίδιο με το προηγούμενο με πρωταγωνιστή τον Σταύρο, ένα όμορφο αγόρι γύρω στα δεκαέξι που είχε μια ανάλογη εμπειρία με την αδελφή του κολλητού του. Εισέπραξε μια απόρριψη, με το αιτιολογικό πως δεν μπορούσε να κάνει σχέση μ’ έναν τόσο δικό της άνθρωπο και πως τον βλέπει μόνο σαν φίλο.
Όλοι έχουν ζήσει ανάλογα επεισόδια και η συνήθης αντίδραση είναι η δημιουργία ενός συναισθηματικού κάστρου γύρω τους.
Πίσω από τα τείχη αυτού του κάστρου νιώθουν ασφαλείς και προστατευμένοι από μια ενδεχόμενη συναισθηματική απειλή. Από κάτι που θα τους κάνει να ξαναπληγωθούν γίνονται εσωστρεφείς, πολύ ευαίσθητοι και «πετρώνουν».
Σοβαρεύουν, είναι ειλικρινείς και ευαίσθητοι, αλλά άκαμπτοι στις απόψεις τους, λες και με κάθε μετακίνηση θα τραυματιστούν πάλι.
Προς τα έξω δε δείχνουν τα πραγματικά τους συναισθήματα και αντιπαθούν όποιον προσπαθήσει να τους παρηγορήσει. Θέλουν να φαίνονται δυνατοί όποτε ανοίγουν για λίγο τις πόρτες του κάστρου τους για να έρθουν σ’ επαφή με τον έξω κόσμο. Γίνονται συναισθηματικά πολύ ευαίσθητοι και δεν θα μπορούσαν να αντέξουν κανένα είδος απόρριψης, γελοιοποίησης, ταπείνωσης ή λύπης. Και βέβαια ποτέ δεν θα συγχωρήσουν εκείνον που τους προκάλεσε μια τόσο βαθιά πληγή.
Αναπολούν πολύ συχνά το παρελθόν, θέλοντας ίσως να διαγράψουν από τη μνήμη τους το δύσκολο εκείνο επεισόδιο που τους έκανε να συμπεριφέρονται μ’ αυτόν τον τρόπο, αλλά είναι ίσως οι μόνοι που θα δείξουν συμπόνια και κατανόηση σε κάποιον που πληγώθηκε. Επειδή ξέρουν τι σημαίνει ένας τέτοιος πόνος, δεν θα δείτε ποτέ να προκαλέσουν ένα αντίστοιχο συναίσθημα σε κάποιον.
Αποφεύγοντας να πληγωθούν με κάθε τρόπο προσπαθούν πάντα να έχουν τον έλεγχο των καταστάσεων και δεν πλησιάζουν κανέναν, δεν επιτρέπουν σε κανέναν να τους πλησιάσει συναισθηματικά. Δεν είναι η σχέση ή ο έρωτας που φοβούνται, αλλά το αποτέλεσμα, το οποίο αναμένουν με τρόμο: το τέλος της σχέσης, η προδοσία, η απογοήτευση, η τρομερή απώλεια, το πένθος και η ταπείνωση. Ο βαθύτερος φόβος τους είναι η κλοπή των συναισθημάτων τους και της ευτυχίας τους και η παραβίαση της εμπιστοσύνης τους, και τον καθένα που τους πλησιάζει, ή που πιστεύουν πως έρχεται πιο κοντά τους, τον θεωρούν δυνάμει κλέφτη και αμύνονται, κλείνονται όλο και πιο ερμητικά στο κάστρο τους. Πολύ δύσκολα συγχωρούν τον εαυτό τους, θεωρώντας τον υπεύθυνο για ό,τι έπαθαν.
Είναι ακόμα ένας λόγος που ασχολούνται με το παρελθόν, σαν να κοιτάζουν πίσω τους μήπως τους ακολουθεί κάποιος κλέφτης. Είναι ο μεγαλύτερος φόβος τους.
Ένα παλιό ρητό λέει πως «τα κάστρα κατακτώνται από μέσα».
Όποτε συναντήσετε έναν τέτοιο άνθρωπο προσπαθήστε να δείτε τι κρύβει μέσα από τα τείχη του. Προσπαθήστε να καταλάβετε και να νιώσετε τι ήταν αυτό που τον έκανε να κλειστεί τόσο πολύ στον εαυτό του, να φοβηθεί και να χάσει την εμπιστοσύνη τους στους άλλους. Κάντε τον κυρίως να νιώσει πως δε θέλετε να κλέψετε κανένα συναίσθημά του, παρά μόνο ό,τι θέλει να σας δώσει. Και κυρίως κάντε τον να αισθανθεί πως δεν θα τον πληγώσετε, δεν θα τον εξαπατήσετε. Όσο άκαμπτος και δυνατός και αν δείχνει, θα τον καταλάβετε από το πόσο απόλυτος είναι και πόσο δύσπιστος. Είναι πολύ βασανιστικό αυτό που βιώνει, είναι μεγάλη η επιθυμία του για σχέση, για επαφή για αγκαλιά και για έρωτα.
Θα χρειαστεί χρόνος, μην ξεχνάτε πως έχει πετρώσει μέσα του, τα συναισθήματά του όλα είναι σαν να βρίσκονται στην άρμη, αλλά διατηρούν όλα τα καλά στοιχεία όπως κάθε ανθρώπου.
Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο θέλει και ο ίδιος να γκρεμίσει αυτό το κάστρο που ναι μεν τον προστατεύει, αλλά δεν παύει να είναι μια διαρκής συναισθηματική φυλακή.
Κανείς δεν δικαιούται μια τέτοια ζωή, είτε είναι ο άνθρωπος που ερωτευτήκατε, είτε είναι ο καλύτερός σας φίλος ή ο γονιός σας.
Πάρτε τον από το χέρι και βγείτε μαζί από την κύρια πύλη του κάστρου.
Αν δεν κοιτάξει πίσω του, έχετε κερδίσει έναν σημαντικό και πιστό σύντροφο ή τον καλύτερό σας φίλο.
Έναν άνθρωπο που θα σας χρωστάει ευγνωμοσύνη σε όλη του τη ζωή.
Έναν άνθρωπο που επειδή γνωρίζει τι πόνο έχει αυτό το κάστρο, θα προσπαθεί σε όλη του τη ζωή να μην ξαναδεί ποτέ κανέναν μέσα.
Η αγκαλιά του αν είναι εραστής ή η δοτικότητά του αν είναι φίλος θα σας καταπλήξει.
Έναν άνθρωπο τέλος που η λέξη «κλοπή» θα είναι πάντα στο μυαλό του κόκκινο πανί για όποιον και αν το τολμήσει.
Και δεν υπάρχουν πολλοί τέτοιοι γύρω μας.
Αφήστε τον τώρα να ψάξει να δει τις θα κάνει χωρίς τους «βαρβάρους» του, όπως λέει ο ποιητής, είναι δικό του θέμα.
Το κάστρο δεν υπάρχει πια.
Συντάκτης: Γιώργος Γλαύκος
