Η παρέα ήταν μαζεμένη για καφέ. Περίπου δέκα άτομα αγόρια και κορίτσια.
Γέλια, πειράγματα, αστεία με υπονοούμενα, κρυφές ματιές, τυχαία αλλά με νόημα αγγίγματα, μια πολύ καλή ατμόσφαιρα.
Τ’ αγόρια συναγωνίζονταν ο ένας τον άλλον προσπαθούσαν να εντυπωσιάσουν τα κορίτσια με έξυπνα αστεία και σκέψεις και με το βλέμμα στραμμένο ιδιαίτερα στο κορίτσι του πόθου τους. Να προσπαθούν να καταλάβουν αν τους κοιτάζει, αν τους προσέχει και αν αυτά που λένε της προκαλούν το ενδιαφέρον.
Περιποιημένα και με καθαρά ρούχα τ’ αγόρια, μπανιαρισμένοι, διακριτικά προκλητικές στην εμφάνιση οι κοπέλες, τόσο όσο να κυκλοφορεί γύρω τους η αύρα της ερωτικής επιθυμίας.
Τίποτε δεν προειδοποιούσε την αλλαγή αυτής της ατμόσφαιρας, μέχρι που άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα ο Πάνος.
Οι συζητήσεις σχεδόν σταμάτησαν. Αν μπορούσαν να πουν φωναχτά αυτό που σκέφτονταν τ’ αγόρια θα άκουγε κανείς απ’ όλους το ίδιο:
«Φτου γαμώτο μου!»
Τα κορίτσια σχεδόν ταυτόχρονα πήραν μια κρυφή βαθιά ανάσα.
Ο Πάνος είχε κάτι πολύ δύσκολο για τους άλλους πάνω του.
Ήταν πολύ όμορφος. Πρόσωπο, σώμα, χέρια, πόδια, μέση όλα ήταν σε τέλειες αναλογίες.
Αυτές τις αναλογίες που η φύση μοιράζει απλόχερα σε μερικούς και σε άλλους τσιγκουνεύεται. Είχε αυτήν την αγαλμάτινη αρχαία ομορφιά, όχι την επιτηδευμένη και την ψεύτικη.
Δεν ήταν ψώνιο όμως.
Υπάρχουν δυο κατηγορίες όμορφων ανθρώπων. Εκείνοι που την χρησιμοποιούν για να κερδίσουν κάτι και εκείνοι στους οποίους η σεμνότητα κυριαρχεί πάνω στην ομορφιά.
Ο Πάνος ανήκε στη δεύτερη κατηγορία. Καλό παιδί, εργατικό και σεμνό.
Να τον ερωτευτείς δηλαδή και να μην μπορείς να ξεκολλήσεις.
Σαφώς και οι δεύτεροι είναι πιο αξιαγάπητοι αλλά τι να το κάνεις;
Και στους δυο οι πόρτες ανοίγουν διάπλατα μόλις εμφανιστούν. Όλες οι πόρτες και όλες οι αγκαλιές. Είναι παντού ευπρόσδεκτοι, να μη σου πω πως αισθάνονται και προνομιούχοι όσοι βρίσκονται κοντά τους.
Οι άσεμνοι και τυχοδιώκτες όμορφοι προκαλούν μεγάλο κακό με όσους σχετιστούν. Όλοι αφήνονται στη μοναδική κατά τη γνώμη τους εμπειρία να βρεθούν ερωτικά μαζί τους.
Μπορεί εσύ να χρειάζεσαι χρόνο και κόπο να πείσεις μια κοπέλα να ενδιαφερθεί και να βρεθεί μαζί σου και ο άλλος με το καλημέρα να σου την πάρει πριν καταλάβεις τι έγινε.
Με τον άσεμνο θα πονέσεις μια δυο ή και πολλές φορές, αλλά έστω και αν γίνεις κομμάτια κάποια στιγμή θα φύγεις. Ή ακόμα πιο σίγουρα μόλις ο άσεμνος δει πως δεν έχει να πάρει κάτι άλλο από σένα θα φύγει για άλλα λιμάνια, αδιαφορώντας για το τι αφήνει πίσω του.
Δεν είναι όμως εύκολο πράγμα η ομορφιά. Ειδικά αν είσαι άνθρωπος με αρχές. Είναι μια σκληρή υπόθεση που χρειάζεται κότσια και αντοχές. Πρέπει να μπορέσεις να καταλάβεις το φίλο σου, να κάνεις πίσω αν διεκδικείτε την ίδια κοπέλα, να μπορείς να δεις τον κόπο που έχει καταβάλλει για να την κερδίσει.
Ένας ακόμα λόγος δυσκολίας είναι πως σου δίνουν ρόλους που ίσως δεν τους θέλεις. Σίγουρα το ρόλο του αρχηγού, του μπροστάρη.
Στο μυαλό τους φαντάζεις σαν ημίθεος, σαν κάποιος που μπορεί να έχει ό,τι θελήσει με μια ματιά ή μια λέξη.
Δεν έχεις δικαίωμα στην ανασφάλεια, στο φόβο της απόρριψης, στην αγωνία για να κερδίσεις κάτι. Δε θα σε πιστέψει κανείς όσο και να προσπαθείς να τους πείσεις.
Δεν είσαι ίσος προς ίσο ποτέ στη ζωή. Τις έννοιες παιχνίδι, διεκδίκηση, μάχη στις αφαιρούν όλοι.
Δεν έχουν άδικο. Ο όμορφος προκαλεί θυμό, αγωνία και ανασφάλεια στους συμπαίκτες του έρωτα. Όσο φίλος και αν νιώθεις μ’ έναν όμορφο, πάντα θα υπάρχει η αβεβαιότητα μέσα σου πως δεν θα έχεις ποτέ με τόση ευκολία όση ο φίλος σου. Αυτό προκαλεί μια φυσιολογική ανισότητα και έναν διαρκή, αλλά με το αποτέλεσμα δεδομένο, ανταγωνισμό.
Η περίπτωση του ανήθικου όμορφου είναι ακόμα πιο τραγική.
Απομονωμένος πάνω στο θρόνο του απολαμβάνει τους υπόλοιπους σαν υπηκόους. Δεν μπορεί να συνδεθεί συναισθηματικά με καμιά κοπέλα από τον διαρκή του αυτοθαυμασμό. Στο σεξ είναι πάντα αυτός που περιμένει να τα κάνουν όλα οι άλλοι. Το θεωρεί υποχρέωσή τους μιας και τους προφέρει κάτι τόσο πολύτιμο.
Το αποτέλεσμα αυτής της συμπεριφοράς τον ακρωτηριάζει συναισθηματικά, τον κάνει ανίκανο να κάνει μια μακροχρόνια σχέση.
Πληγώνει χωρίς πολλούς ενδοιασμούς όσες περάσει ένα διάστημα μαζί τους, αποχωρώντας με μεγάλη ευκολία προς άλλες αγκαλιές.
Έχει πάντα το φόβο πως θα τον καταλάβουν και πριν συμβεί κάτι τέτοιο θα πάρει όσα μπορεί και θα φύγει.
Είναι η πιο επικίνδυνη ράτσα ανθρώπου γιατί αν λίγο τον εμπιστευτείς ή σαν φίλο ή σαν εραστή θα «κλέψει» σου ψυχικά και υλικά ό,τι μπορεί. Ο ίδιος το θεωρεί προσφορά και υποχρέωση των άλλων. Είναι απόλυτα βέβαιος πως όλοι του το οφείλουν.
Αυτός ο χαρακτήρας, ο νάρκισσος, έχει ένα μεγάλο πρόβλημα που είναι και η αχίλλειος πτέρνα του. Χρειάζεται διαρκώς επιβεβαίωση. Μόλις την πάρει φεύγει αναζητώντας την αλλού. Ποτέ δεν του είναι αρκετή. Η οποιαδήποτε ατέλεια, έστω και ένα μικρό σημαδάκι στο σώμα του, τον κάνει να καταρρεύσει.
Τραγικές και τελικά μοναχικές φυσιογνωμίες που συνήθως όταν περάσουν λίγο τα χρόνια είναι ανίκανοι να το αντιμετωπίσουν.
Είναι τότε που γίνονται επιθετικοί σαν παιδιά που τους πήραν το παιχνίδι. Δεν ωριμάζουν ποτέ.
Δεν έμαθαν ποτέ ν’ αγαπούν αληθινά και να μοιράζονται. Με την μέχρι τώρα συμπεριφορά τους όλοι όσοι πλήγωσαν είναι τώρα απέναντί τους. Μπορεί παλιότερα ν’ αδιαφορούσαν αλλά τώρα που το συνειδητοποιούν τους είναι αβάσταχτο.
Εκείνοι που θα σωθούν αν βρεθούν δίπλα τους, αν μπορέσουν να διαθέσουν λίγη λογική, θα βάλουν στον εαυτό τους όρια και δεν θα κάνουν σχέσεις ζωής μαζί τους. Είναι εκείνοι που θα προσπεράσουν την εξωτερική εμφάνιση και θ’ αναζητήσουν και την ψυχή του.
Τέλος, εκεί που διαλύονται οι νάρκισσοι, είναι όταν ποθήσουν κάποια που τους αμφισβητεί.
Θεωρώντας τα όλα δεδομένα επειδή θα είναι ίσως η πρώτη φορά που θα χρειαστεί να προσπαθήσουν, χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους και αποκαλύπτεται ένας συνήθως γλοιώδης χαρακτήρας.
Λένε πως η ζωή ξέρει τι κάνει, εγώ πιστεύω πως σου επιστρέφει ό,τι της δίνεις, δεν σου χρωστάει τίποτα.
Συντάκτης: Γιώργος Γλαύκος
