Θέλω να σας πω για κάτι που άλλαξε την οπτική μου για τη ζωή σε πολλά θέματα.
Πριν από ένα δίμηνο περίπου διάβασα ένα βιβλίο που με συντάραξε.
Η ιστορία είχε για ήρωα έναν άντρα, που σύμφωνα με την καταπληκτική του περιγραφή, είχε την τρομερή ικανότητα να προβλέπει πράγματα και καταστάσεις.
Αυτήν την ικανότητά του την χρησιμοποιούσε στην χαρτοπαιξία με πολύ καλά αποτελέσματα. Είχε κερδίσει αρκετά χρήματα για να μην εργάζεται και περνούσε τη ζωή του περιμένοντας πότε θα κανονιστεί κάποιο μεγάλο παιχνίδι όπου πάντα τον καλούσαν.
Ήταν δε τόσο καλός στις προβλέψεις του, που θα μπορούσε να υποθέσει κάποιος πως είχε διαρκείς ενοράσεις για το μέλλον.
Το μεγάλο του πρόβλημα άρχιζε όταν έπρεπε να σχετιστεί με τους ανθρώπους και ειδικά με τις γυναίκες. Επειδή τα πάντα για αυτόν ήταν ήταν τόσο προβλέψιμα, δεν του προκαλούσαν κανένα ενδιαφέρον, δεν τον κινητοποιούσαν ψυχικά ούτε σωματικά, κι ως εκ τούτου ζούσε μια μοναχική ζωή.
Η μόνιμη πρόβλεψη των μελλούμενων ακύρωνε κάθε ερωτικό στοιχείο, κάθε έκπληξη, κάθε προσδοκία και αβεβαιότητα του πρώτου καιρού, κάθε ιδιαιτερότητα που ανακαλύπτει κανείς στους ανθρώπους μέσα στο χρόνο.
Αυτό ήταν που με συντάραξε.
Ίσως λόγω ηλικίας, ή ίσως λόγω εμπειριών και γνώσεων, διέκρινα ότι κι εγώ μπορώ να προβλέψω αρκετά για τους ανθρώπους που συναντώ, με τα αποτελέσματα που είχε και στον ήρωα του βιβλίου.
Τρομοκρατήθηκα.
Το σκεφτόμουν για ένα μήνα και με είχε πιάσει απελπισία, γιατί αν συνέχιζα τη ζωή μου με την ίδια έλλειψη ενδιαφέροντος θα έπεφτα σε αδιέξοδο.
Ήταν κάτι που –αφενός επειδή δεν το είχα αντιληφθεί νωρίτερα, αφετέρου η ξαφνική του ανακάλυψη– με αναστάτωσε.
Λύση δεν έβρισκα για το πώς θα μπορούσε ν’ αλλάξει αυτό. Μέχρι που μου ήρθε η «φώτιση»:
Ν’ αγαπήσω τα προβλέψιμα.
Μάλιστα. Να τ’ αποδεχτώ, γιατί τελικά συμβαίνει σε όλους και σε όλες τις ηλικίες με διαφορετική μορφή.
Εκτός από τα βασικά προβλέψιμα που αντιμετωπίζουμε με τους πιο κοντινούς μας ανθρώπους, συζύγους, παιδιά, ή φίλους, κάτι αντίστοιχο μου συνέβαινε και με ανθρώπους που για πρώτη φορά συναντούσα. Μπορούσα με μια ματιά στην εξωτερική τους εμφάνιση αλλά και με τα λίγα λόγια που πιθανόν ν’ αντάλλασσα μαζί τους, να προβλέψω την πορεία της όποιας σχέσης μου μαζί τους.
Σκεφτείτε πως αυτή η συμπεριφορά μου είχε αρχίσει να επεκτείνεται και στον έρωτα. Μπορούσα να καταλάβω πώς ακριβώς θα συμπεριφερθεί ερωτικά το αντικείμενο του πόθου μου, με αποτέλεσμα ο έρωτας να γίνεται διεκπεραιωτικός αντί να με ξεσηκώνει ψυχικά.
Από την άλλη, σε πολλές περιπτώσεις κάτι τέτοιο είναι «χρήσιμο» για τους ανθρώπους που δεν θέλουν να σχετιστούν. Συνήθως τους έχει κυριαρχήσει ο φόβος, είτε μιας πιθανής απόρριψης, είτε ενός παλιότερου τραύματος όπου και ενδεχομένως να πληγώθηκαν ανεπανόρθωτα.
Μη βιαστείτε να με κρίνετε πως ίσως δεν ξέρω ν’ απολαμβάνω τη ζωή μου. Σας διαβεβαιώνω πως έχω περάσει και εύκολα και δύσκολα αλλά είμαι ευχαριστημένος με όσα έχω ζήσει.
Το νέο, το καινούριο, το άγνωστο δεν υπήρχε μέσα μου με τη δύναμη που θα του έπρεπε – ειδικά στους ανθρώπους.
Άρχισα λοιπόν μετά το βιβλίο να παρατηρώ ξανά ανθρώπους που είχα βάλει στην άκρη του ενδιαφέροντός μου. Ανακάλυψα πως από αυτά που προέβλεπα, πολλά ήταν πολύ όμορφα και μπορούσαν να αποκτήσουν μια νέα δυναμική, μέσω της αποδοχής μου.
Μια ικανότητά μου δηλαδή που θα μπορούσε και να με προστατεύσει ακόμα από κινδύνους και δύσκολες καταστάσεις, εγώ την αντιμετώπιζα σαν κάτι κακό στο χαρακτήρα μου, λες και η επίγνωση μου έδινε ένα επιπλέον βάρος.
Δεν μπορούσα μέχρι τότε να καταλάβω πως αυτά που προέβλεπα ήταν αυτά που βρίσκονταν γύρω μου. Η ίδια η ζωή μου δηλαδή.
Κατάλαβα επίσης πως αυτήν μου την ικανότητα την χρειάζονταν πολλοί αγαπημένοι μου άνθρωποι που δεν την είχαν. Τους βοηθούσε να μπορέσουν να καταλάβουν, να εμπιστευτούν ή όχι, να προστατευτούν από κάτι κακό.
Ανακάλυψα πόσοι από τους προβλέψιμους με χρειάζονταν και τους χρειαζόμουν. Επανασυνδέθηκα δηλαδή με τους ίδιους ανθρώπους που υπήρχαν γύρω μου.
Ενώ στην περίπτωση του ήρωα του βιβλίου την ικανότητά του την χρησιμοποιούσε μόνο για τον εαυτό του, μόνο για να κερδίσει στα χαρτιά, εγώ την χρησιμοποιούσα για όλες τις σχέσεις μου.
Αν ό,τι κερδίσαμε από τις εμπειρίες μας στη ζωή, το οποιοδήποτε προτέρημά μας, δεν το μοιραστούμε με τους ανθρώπους, τότε η μοναξιά είναι δεδομένη. Συνήθως όμως μοιραζόμαστε μόνο τα δύσκολα.
Ακόμα χειρότερα είναι αν αυτό το προτέρημά μας δεν το χρειάζεται κανείς. Τότε είναι που ακυρώνεται εντελώς, ακόμη κι αν πιστεύουμε το αντίθετο.
Στη θέση της λέξης «πρόβλεψη», βάλτε όποια ικανότητα θέλετε.
Άλλος μαγειρεύει καλά, άλλος είναι καλός οικονομολόγος, άλλος είναι καλός γιατρός. Τι νόημα θα είχαν όλες αυτές οι ικανότητες αν τις χρησιμοποιούσε κάποιος μόνο για προσωπικό του όφελος; Την απόλυτη μοναξιά και τίποτε άλλο.
Η αγάπη, ο έρωτας και η συντροφικότητα προϋποθέτει οπωσδήποτε μοίρασμα, αλλιώς «ζωή που δεν μοιράζεται, είναι ζωή κλεμμένη» όπως λέει και το τραγούδι.
Συντάκτης: Γιώργος Γλαύκος
