Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που ό,τι και να τους πεις η πρώτη τους αντίδραση είναι η άρνηση. Είναι αυτοί του «κατ’ αρχήν όχι» και «μετά θα δούμε».
Το κάνουν πάντα έστω και αν τους πεις κάτι που ισχυρίζονται και οι ίδιοι. Δεν προλαβαίνεις να τελειώσεις τη φράση σου και εισπράττεις την άρνηση. Μετά μπορεί να συμφωνήσουν ή όχι μαζί σου, δεν τους ενδιαφέρει.
Θα πρέπει πρώτα να διαφωνήσουν.
Πιστεύουν ίσως πως μ’ αυτόν τον τρόπο έχουν πάντα δίκιο.
Πως με την άρνηση καταξιώνονται.
Ή φαίνονται πιο έξυπνοι, ή περισσότερο γνώστες.
Θα σε διακόψουν στην μέση της φράσης για να πουν την αντίρρησή τους. Μια αντίρρηση που πολλές φορές είναι συμφωνία.
Είναι αυτοί που ενοχλούνται επειδή δεν το σκέφτηκαν πρώτοι. Εγωισμός.
Είναι ανίκανοι να παρακολουθήσουν το συνομιλητή τους.
Έχουν το φόβο του καινούριου και το «όχι» τους είναι μια ασπίδα προστασίας για να μην αλλάξουν τίποτε.
Πολλές φορές θυμώνω αλλά όταν καταφέρνω να το προσπεράσω τους αντιμετωπίζω σαν παιδιά. Σαν παιδιά που διεκδικούν το μερίδιό τους στη ζωή κι αυτό είναι το όπλο τους.
Όταν το κάνω αυτό ησυχάζουν.
Αρχίζω να μιλάω πιο αργά, να μην χρησιμοποιώ δύσκολες λέξεις και μετά από κάθε φράση μου τους αφήνω να ηρεμούν από το φόβο του άγνωστου.
Τότε ως δια μαγείας γίνονται πιο δεκτικοί, χαλαρώνουν τις άμυνές τους και μπορείς να συνομιλήσεις πιο εύκολα μαζί τους.
Η μέθοδος του «έχω ένα παιδικό μυαλό απέναντί μου» πιάνει σχεδόν πάντα. Για να το αποσπάσεις από τα παιχνίδια του μυαλού του, θα πρέπει να του δώσεις κάποιο που θα πιστέψει πως θα παίξει καλύτερα.
Για να σε ακούσει πρέπει να μη φοβάται.
Ούτε να επιτίθεται ούτε να αμύνεται. Να δοθεί.
Υπάρχουν πολλά παιδικά μυαλά γύρω μας.
Η παιδική τους χαρά είναι η υπεροψία τους μέχρι να καταλάβουν πως αυτό που λες δεν τους αφαιρεί τίποτε από αυτά που έχουν, αλλά προσθέτει.
Μια παιδική χαρά με ψυχικές κούνιες και τσουλήθρες.
Μια παιδική χαρά που στη θέση της θα ‘θελαν να είναι μια αγκαλιά και πολλά χάδια.
Όταν πια θελήσουν να δοθούν γαληνεύουν. Μπορούν ν’ ακούσουν και να συνεννοηθείτε. Γλυκαίνει το μυαλό και οι κινήσεις του σώματος δεν είναι απότομες. Στρογγυλεύουν, γίνονται πιο αργές, μαλακώνουν.
Η θερμοκρασία του σώματος ανεβαίνει διώχνοντας την ψύχρα.
Το πρόσωπο ροδίζει και τα βλέφαρα χαμηλώνουν, όπως όταν φύγει ο κίνδυνος.
Εφαρμόζω την ίδια διαδικασία ειδικά όταν θέλω να φλερτάρω.
Πρέπει το θήραμά μου να βγάλει το τείχος προστασίας που έχει γύρω του για να με αποδεχτεί.
Διαφορετικά το αντιμετωπίζει σαν επίθεση και καταπιέζεται.
Πρέπει να βρεθεί τρόπος να κάνεις τον άλλον να γλυκάνει μαζί σου. Να του διώξεις το φόβο και να έρθει μπροστά η κρυμμένη επιθυμία. Για να μπορέσει να σου εμπιστευτεί το πολυπόθητο σώμα του. Γιατί αν δεν ενδιαφερθεί το μυαλό, ποτέ δε θα γλυκάνει το σώμα.
Και αν γλυκάνει μόνο το σώμα τότε είναι διεκπεραιωτικό σεξ όχι έρωτας.
Πιστεύω απόλυτα πως η συνομιλία είναι έρωτας και όχι ξεπέτα.
Αυτή η άρνηση φέρνει μόνο ξεπέτες στη ζωή και με την ηδονή λειψή.
Αυτό το «όχι», είναι μια εικονική ζώνη αγνότητας που ψάχνει αυτόν που έχει το κλειδί.
Δεν αντιπροσωπεύει γι’ αυτόν που το χρησιμοποιεί κάτι που θέλει, αλλά κάτι που πρέπει.
Πιστεύει ίσως πως διατηρεί την αξιοπρέπειά του, λες και αυτή χάνεται αν εκφραστούν οι πραγματικές επιθυμίες.
Είναι ένα «όχι» που πολλές φορές δεν λέγεται με λέξεις, αλλά με εκφράσεις του προσώπου ή με τις κινήσεις του σώματος. Λες και το «ναι» είναι κάτι κακό.
Λες και το σκέτο και απλό «θέλω» τους θίγει, τους μειώνει, τους κάνει να φαίνονται λίγοι.
Οι περισσότεροι είναι βέβαιοι πως η εξωτερική εμφάνιση ή τα υποτιθέμενα προσόντα θα κάνουν μόνα τους αυτό που πρέπει να προσπαθήσουν.
Θεωρούν πως δικαιούνται τα πάντα χωρίς να δώσουν μάχη.
Πόσο βαρετό. Σα να κάθεσαι στον καναπέ και να σε ταΐζουν με τις επιθυμίες σου. Ακίνητος και να χοντραίνει το μυαλό και το σώμα.
Το κυνήγι προσφέρει την ηδονή όχι το έτοιμο κρέας.
Όσο πιο σκληρές είναι οι συνθήκες που έζησε κάποιος, τόσο πιο πολύ δυσκολεύεται η αντίληψή του να ενηλικιωθεί.
Συνήθως κάποιες βίαιες και απότομες αλλαγές στη ζωή τους δεν άφησαν περιθώριο σκέψης εκτός από αυτό της επιβίωσης.
Από τότε ξέχασαν να συνδέουν τη συνομιλία με την επιθυμία και τη ζωή.
Αγρίεψαν από τη στέρηση, ψυχική και σωματική.
Κυριάρχησε η αίσθηση της φυλακής όπου το μόνο ζητούμενο ήταν η ελευθερία.
Δύσκολα όμως μπορούν να πετύχουν αποφυλάκιση ή δραπέτευση μόνοι τους. Μόνο αν συνομιλήσουν θα μπορέσουν να βρουν σύντροφο.
Γιατί τότε η δύναμη θα είναι διπλάσια για την πολυπόθητη ελευθερία.
Πίσω από τα κάγκελα της κάθε ψυχικής φυλακής μπορεί να βρει κάποιος πολύ αξιόλογες υπάρξεις που περιμένουν.
Αρκεί να βρει το κλειδί που θ’ ανοίξει την πόρτα.
Συντάκτης: Γιώργος Γλαύκος
