Αχ και να είχα κοιλιακούς!
Αχ και να ήμουν πιο αδύνατος!
Αχ και να είχα πιο πυκνά μαλλιά!
Μια ατέλειωτη κατάσταση με κάτι που θα θέλαμε να είμαστε και δεν είμαστε.
Λογικό, θα σκεφτεί κανείς, η ζήλια είναι ανθρώπινο συναίσθημα.
Είναι αυτό το συναίσθημα που δημιουργεί την προσπάθεια για βελτίωση, για καλυτέρευση, για υγιή ανταγωνισμό.
Όταν όμως αυτό το συναίσθημα γίνεται μια μόνιμη κατάσταση, τότε αρχίζουν τα προβλήματα.
Αρχίζει ο άνθρωπος να μην αγαπάει τον εαυτό του. να μην τον θέλει όπως είναι, να μην τον φροντίζει ακόμη και να τον μισήσει,
Πόσο άδικο! Το μοναδικό που μας ανήκει απόλυτα, ο εαυτός μας, δεν το θέλουμε.
Θέλουμε να είναι κάτι άλλο. Μα πώς να γίνει αυτό; Είναι μόνο μια φαντασίωση, δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα.
Τότε αρχίζει και σοβαρεύει η κατάσταση.
Αρχίζει η παραίτηση και οι αυτοκαταστροφικές ενέργειες.
Και δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος που τελειωμό δεν έχει.
Όταν δε δεν μπορούμε ν’ αγαπήσουμε τον εαυτό μας, δεν υπάρχει περίπτωση ν’ αγαπήσουμε κανέναν, πόσο μάλλον να ερωτευτούμε.
Μέσα σ’ αυτόν τον φαύλο κύκλο αρχίζουν και οι κωμικοτραγικές καταστάσεις να παίρνουν τη θέση της λογικής.
Αρχίζουμε να υιοθετούμε συμπεριφορές από εκείνους που θα θέλαμε να είμαστε.
Και καλά να το κάνει αυτό ένα ηθοποιός που μπορεί και έχει σπουδάσει να μιμείται και να παίζει ρόλους.
Το να υιοθετεί, κάποιος που δεν γνωρίζει πώς να το κάνει, άλλους χαρακτήρες το μόνο που πετυχαίνει είναι να γελοιοποιείται.
Να μοιάζει με μια καρικατούρα που προκαλεί μόνο σαρκασμό και στην καλύτερη περίπτωση οίκτο.
Όλοι έχουμε συναντήσει ανθρώπους που ενώ είναι πολύ έξω συμβατά κοινωνικά πρότυπα, όπως τουλάχιστον παρουσιάζονται γύρω μας, να έχουν πολλές και μάλιστα σοβαρές ερωτικές επιτυχίες.
Όλοι αναρωτιόμαστε πώς είναι δυνατόν κάποιος ή κάποια που έχει παραπάνω κιλά, ή είναι καραφλός, ή δεν μοιάζει τέλος πάντων μ’ εκείνο που μας παρουσίασαν σαν ωραίο, να έλκει ερωτικά το θαυμασμό, να προκαλεί επιθυμίες και να είναι αξιαγάπητος.
Μα είναι απλό: μπόρεσε ν’ αγαπήσει τον εαυτό του όπως είναι. Δεν είναι καθόλου εύκολο με τον διαρκή και ανελέητο βομβαρδισμό που δεχόμαστε για το πώς θα πρέπει να μοιάζουμε.
Θα συμφωνήσω, εννοείται, πως υπάρχει και η αντικειμενική ομορφιά, η αρμονία στις γραμμές του προσώπου ή το καλλίγραμμο σώμα.
Δυστυχώς για όλους εμάς τους υπόλοιπους, το ποσοστό των ανθρώπων που ανήκουν στην πιο πάνω κατηγορία είναι μικρότερο από τα δάχτυλα του ενός χεριού.
Δηλαδή τι σημαίνει αυτό; Πως εμείς οι υπόλοιποι δεν έχουμε δικαίωμα στην απόλαυση, πως δεν θα είμαστε επιθυμητοί, πως δεν θα μας ερωτευτούν ή δεν θα ερωτευτούμε;
Λάθος και μάλιστα μεγάλο!
Κάνετε το εξής απλό πείραμα: αν πιστεύετε πως δεν αρέσετε εμφανιστείτε όπου θέλετε με τον αέρα του ανθρώπου που ενοχλείται από τον πολύ θαυμασμό. Όχι άσεμνα και επιδεικτικά, αυτό θα φέρει αντίθετα αποτελέσματα, αλλά διακριτικά και μιλήστε με αγάπη ίσως και αυτοσαρκασμό γι’ αυτά που θεωρείτε ατέλειες πάνω σας.
Δείξτε στους άλλους πως όχι μόνο δεν σας ενοχλούν, αλλά αντίθετα είστε τόσο εξοικειωμένοι που το θεωρείτε μέρος του είναι σας. Μην προσπαθήσετε δηλαδή να το καλύψετε, θα το δουν όλοι. Γελάστε πρώτος εσείς με τη μεγάλη σας μύτη, χαϊδέψτε εσείς με τρυφερότητα και ερωτισμό τις ενδεχόμενες δίπλες στην κοιλιά σας.
Θα μείνετε άφωνοι με το αποτέλεσμα. Σχεδόν αυτόματα εξαφανίζεται η προσοχή του περιβάλλοντος από τις «ατέλειες» και επικεντρώνεται στα θετικά σας.
Όπως δηλαδή συμβαίνει σε κάθε σχέση, για να περάσει όμορα κάποιος μαζί σας εξαρτάται από το πού θα επικεντρωθεί.
Αν λοιπόν εσείς είστε επικεντρωμένοι στα «αρνητικά» το ίδιο θα κάνουν και οι υπόλοιποι. Και μάλιστα με περισσότερη έμφαση γιατί σκέφτονται πως αν εσείς δεν μπορείτε να δείτε κάτι καλό πάνω σας και προσπαθείτε να το καλύψετε, σημαίνει πως είναι πολύ μεγαλύτερο.
Όλα τα παραπάνω αφορούν την εξωτερική εμφάνιση. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και στη συμπεριφορά. Όταν υιοθετούμε χαρακτήρες επειδή τους θαυμάζουμε, πάλι δεν είμαστε ο εαυτός μας. καταλαβαίνω και το θεωρώ θεμιτό να αντιγράψει κανείς κάτι που άκουσε ή είδε και του άρεσε, αλλά μέχρι εκεί.
Σκεφτείτε δηλαδή πόσο αστείοι ήταν όλοι εκείνοι που προσπαθώντας να μιμηθούν τον καβαλάρη του Marlboro φορούσαν μυτερά παπούτσια και τελείως στενά τζιν.
Ή εκείνους που όταν έπιναν δυο ποτήρια παραπάνω προσπαθούσαν να μιμηθούν κάποιον διάσημο τραγουδιστή. Πόσο γέλιο έχει πέσει κρυφά στις βραδιές karaoke με τους άφωνους και τους άτεχνους.
Πόσο γλυκά όμως έχουν τραγουδήσει αυτοί που αγαπούν τη φωνή τους, στην παρέα τους και ας είναι και φάλτσοι. Και η ενδεχόμενη ειρωνεία της παρέας περιέχει αγάπη γιατί είναι ο άνθρωπός τους, όχι μια κακή απομίμηση.
Όσο και να προσπαθήσει κανείς, όσο και να κοπιάσει ψυχικά και σωματικά, ποτέ δεν θα γίνει κάποιος άλλος.
Θα είναι μόνο ο εαυτός του. Ευτυχώς δηλαδή.
Συντάκτης: Γιώργος Γλαύκος
