Θα έχετε ακούσει πολλές φορές να διαμαρτύρονται και να βρίσκονται σε απελπισία ζευγάρια που μόλις χώρισαν.
Απογοήτευση, απόγνωση, αδιέξοδο.
Ο λιγότερο πληγωμένος είναι αυτός που δεν άλλαξε τον τρόπο ζωής του, την πορεία του.
Όταν ερωτεύονται δυο άνθρωποι πιστεύουν πως γίνονται ένα, ιδιαίτερα όταν κάνουν και παιδί. Πόσο μεγάλο λάθος!
Στις σχέσεις δυο ανθρώπων, είτε αυτές είναι φιλικές, είτε ερωτικές, οι δρόμοι είναι πάντα δύο. Ποτέ δεν γίνονται ένας. Είναι δυο δρόμοι παράλληλοι που έχουν έναν κοινό στόχο για όσο διάστημα είναι μαζί.
Δεν είναι ποτέ ίδιοι.
Άλλος δρόμος μπορεί να είναι πιο σύγχρονος, άλλος πιο παλιός με λακκούβες και πέτρες, άλλος τον φροντίζει και άλλος τον έχει παρατημένο.
Αυτό είναι το πιο σημαντικό: σ’ όλη τη διάρκεια του έρωτα να κρατήσει ο καθένας το δικό του δρόμο.
Θα προσπαθήσω να το εξηγήσω. Όταν κάποιος έχει χαραγμένη την πορεία της ζωής του, απλώς θέλει κάποιον δίπλα του. Ούτε πιο πάνω ούτε πιο κάτω. Το πολύ- πολύ σε κάποια σημεία οι δρόμοι αυτοί να τέμνονται, μα μόνο για ν’ αποφύγουν ένα εμπόδιο ή μια δυσκολία.
Ο καθένας έχει τον τρόπο ζωής που έχει επιλέξει πριν τη γνωριμία με τον άλλον. Αν προσπαθήσεις να του τον ανατρέψεις, τότε διαταράσσεις το είναι του ολόκληρο.
Για τους περισσότερους αυτό είναι μια απόδειξη αγάπης.
Μεγάλος λάθος. Απόδειξη τεράστιου εγωισμού είναι. Γιατί έχει κοπιάσει πολύ να φτάσει να γίνει αυτό που βλέπεις.
Αν δεν ερωτευτείς την ιστορία του άλλου είναι σαν να ερωτεύεσαι ένα νεογέννητο μωρό.
Αν δεν μπορέσεις να γοητευτείς με αυτό που κατάφερε να κάνει μέχρι τώρα στη ζωή του, είναι σαν να του λες πως είσαι ένα τίποτα και πάμε να σου δείξω εγώ πώς θα έπρεπε να είσαι.
Εδώ ακριβώς σταματά ο ρόλος του συντρόφου και αρχίζει ο ρόλος του προστάτη (λες και μιλάμε για πορνεία, αν και εγώ ποτέ δεν κατάλαβα τη διαφορά της ψυχικής από την υλική πορνεία).
Αρχίζεις να προσπαθείς να τον κάνεις όπως τον έχεις φανταστεί, όπως θα προτιμούσες να είναι. Και τότε αρχίζουν οι καβγάδες λόγω δυσκολίας συνεννόησης ακόμα και για τα πιο απλά θέματα. Συνήθως ένας από του δυο αναλαμβάνει αυτόν το ρόλο του εκπαιδευτή.
Η εκπαίδευση είναι σκληρή: δεν έκανες αυτό, δεν έκανες το άλλο, δεν καταλαβαίνεις, και τόσα άλλα παραγγέλματα.
Το τεράστιο όπλο του «εκπαιδευτή» είναι οι ενοχές.
«Δεν μ’ αγαπάς γι’ αυτό δεν προσπαθείς», ακόμα κι αν ο άλλος τα έχει δώσει όλα. Όχι. Ποτέ δεν είναι αρκετά, πάντα κάτι θα λείπει, πάντα κάτι ακόμα θα μπορούσε να γίνει και δεν έγινε.
Τότε είναι που αρχίζει ο πνιγμός.
Αυτό το συναίσθημα που δεν είναι πια έρωτας, αλλά μια διαρκής επιθυμία φυγής. Να φύγει ο «εκπαιδευόμενος» να σωθεί, να γλιτώσει από αυτό το μαρτύριο.
Ο «εκπαιδευτής» είναι τις περισσότερες φορές ένα άτομο που δεν ικανοποιείται με τίποτα. Ανασφαλές και συναισθηματικά πεινασμένο πάντα. Όσα και αν του δώσουν, πάντα κάτι θα του λείπει, πάντα κάτι θα μπορούσε να προσφέρει επιπλέον ο «εκπαιδευόμενος» και δεν το κάνει.
Στην ευθεία τους λοιπόν αυτοί οι παράλληλοι δρόμοι όλα είναι όλα μια χαρά. Εκεί που αρχίζουν οι δυσκολίες είναι στις στροφές. Στις στροφές είναι που χάνεται από τον ορίζοντα το κοινό όραμα. Στις στροφές η συναισθηματική ορατότητα ελαττώνεται και ο κίνδυνος ανατροπής- χωρισμού είναι πια εμφανής. Η ψυχική ομίχλη γίνεται τότε τόσο επικίνδυνη που υπάρχει ακόμα και ο κίνδυνος θανάτου.
Η οδήγηση σ’ αυτήν την συγκυρία απαιτεί ιδιαίτερες ικανότητες. Αρκετές για να αποφευχθεί το ατύχημα.
Όλα αυτά θα μπορούσε να τ’ αποφύγει κανείς αν από την πρώτη στιγμή έδειχνε με αποφασιστικότητα τα όριά του και τις κόκκινες γραμμές που είναι απαραβίαστες. Όλα αυτά που αντιπροσωπεύουν τη δική του προσωπικότητα, τις δικές του επιθυμίες και ανάγκες. Πέρα από εκεί δεν μπορεί να περάσει κανείς.
Όσο και να προσπαθήσεις να τον παρασύρεις, το μόνο που θα καταφέρεις θα είναι να τον παραπλανήσεις για λίγο διάστημα. Τόσο όσο που να μπορεί ν’ ανεχτεί και ν’ αποδεχτεί την «εισβολή».
Αυτό που ερωτευόμαστε είναι ο δρόμος, η πορεία της ζωής του άλλου και η ιστορία του. Δεν σβήνει αυτό ποτέ. Ο καθένας είναι μοναδικός, δεν είναι απόλυτα ίδιος με κανέναν άλλον.
Το να προσπαθήσεις ν’ αλλάξεις τον άλλον είναι σαν να προσπαθείς να του δώσεις να παίξει έναν ρόλο που δεν τον έμαθε, που δεν του ταιριάζει και που είναι μόνο μέσα στη φαντασία σου.
Οι περισσότεροι θεωρούν πως οι παράλληλοι δρόμοι δημιουργούν μοναξιά.
Μα έτσι κι αλλιώς μόνοι μας είμαστε και απλά κάποια πράγματα τ’ αντιμετωπίζουμε ή τ’ απολαμβάνουμε μαζί με κάποιον άλλον.
Δεν είναι εύκολο, το καταλαβαίνω, να ξεπεραστεί αυτή η τεράστια παρανόηση του «είμαστε ένα». Δυο θα είστε πάντα και προσπαθήστε να βρείτε τρόπους συνύπαρξης και ταύτισης ορισμένων κοινών πόθων και επιθυμιών.
Και να σας πω: καμαρώστε για την ελευθερία του άλλου αν θέλετε να σας ερωτευτεί και όχι να βρίσκεται κοντά σας από ανάγκη ή οποιαδήποτε πίεση.
Είναι απόλυτα βέβαιο πως κάποια στιγμή θα φύγει.
Οι μόνοι άνθρωποι που ερωτεύτηκαν βαθιά, ήταν εκείνοι που στήριξαν, βοήθησαν και συμπαραστάθηκαν στην προσπάθεια της ανεξαρτησίας μας. Που μας έδειξαν εμπιστοσύνη και αγάπη, έστω και αν δεν συμφωνούσαν με αυτό που κάναμε.
Μόνο στις αρρωστημένες περιόδους της ζωής μας «ερωτευτήκαμε», στην ουσία αγκιστρωθήκαμε, κρεμαστήκαμε σε κάποιον ή κάποια που μας πίεζε.
Η ψυχική δύναμη και η ανωτερότητα του άλλου έχει τόση λαγνεία γιατί την εκδηλώνει από επιθυμία και όχι από υποχρέωση.
Συντάκτης: Γιώργος Γλαύκος
