Το ζευγάρι παντρεύτηκε πέντε χρόνια πριν. Έχουν δυο κοριτσάκια 3 και 5 χρονών.
Η μεγάλη τους κόρη παρουσίασε ένα αυτοάνοσο νόσημα. Νοσηλεύτηκε δυο φορές σε νοσοκομείο αλλά υποτροπίαζε. Συνήθως, όπως ισχυρίζονται οι εναλλακτικοί επιστήμονες, αυτές οι αρρώστιες είναι ψυχοσωματικές. Τα παιδιά δηλαδή για κάποιο λόγο τρομάζουν και προσπαθούν ασυνείδητα να ακινητοποιηθούν και σωματικά.
Το ζευγάρι τον τελευταίο καιρό είχε διαρκώς διαμάχες και η μητέρα είχε σχεδόν αποφασίσει να πάρει τα παιδιά και να φύγει.
Εδώ αρχίζει και ο ρόλος της μάνας του συζύγου. Ανέλαβε –επειδή μόνο εκείνη ήξερε και μπορούσε– όλη τη διαδικασία να λύσει τα προβλήματα του ζευγαριού.
Μου εμπιστεύτηκε το πρόβλημα κι έγινα έξαλλος. Εννοείται πως ο γιος δεν είχε κανένα πρόβλημα και για όλα έφταιγε η γυναίκα του, κάτι που με βρήκε αντίθετο από την πρώτη στιγμή.
Πρότεινα να ζητήσουν βοήθεια από κάποιον ειδικό.
Ανένδοτη η πεθερά. Λίγο ως πολύ, προσπαθούσε να με πείσει πως η νύφη δεν ήταν στα καλά της. Κάτι είχε ισχυριζόταν, αλλιώς γιατί να μη θέλει το γιο της;
Κλασική ιστορία θα μου πείτε, αλλά αυτές οι κλασικές ιστορίες εμένα πια μου θυμίζουν εγκλήματα εξ’ αμελείας. Αν δε είναι ενημερωμένοι, τότε μιλάμε για κανονικό φόνο.
Σας φαίνεται ίσως υπερβολικό, αλλά επειδή ποτέ δεν μπορούσα να διαχωρίσω το ανθρώπινο σώμα από την ψυχή, ένα ψυχικός θάνατος που προσπαθούσε να επιβάλλει η πεθερά, είχε τη μορφή φόνου μέσα μου.
Μου πήρε ένα μήνα να την πείσω να πάνε σε γιατρό. Δε θ’ ασχολούμουν καθόλου, αλλά θύμωσα με το πόσο εγωιστικά φερόταν, αδιαφορώντας σχεδόν για την υγεία του παιδιού.
Έβαλα τις φωνές και τελικά πείστηκε πως αυτό που έκανε ήταν εναλλαγή ρόλων. Χωρίς το ζευγάρι να ζητήσει βοήθεια, προσπαθούσε με κάθε τρόπο να χειριστεί όλη την κατάσταση.
Όταν τα παιδιά μεγαλώνουν και οι γονείς δεν έχουν προσωπική ζωή και ενδιαφέροντα, ζουν μέσα από τις ζωές των παιδιών τους.
Αρχίζει η μάνα να συμπεριφέρεται σα σύζυγος του παιδιού της, χωρίς να μπορεί να το συνειδητοποιήσει. Τον ακυρώνει σαν πατέρα, κάτι που προφανώς δεν μπορεί ν’ αποδεχτεί η γυναίκα του.
Κανείς τους δε σκέφτεται πως όλα αυτά, σαν συνθήκες ζωής μεταφέρονται και στα παιδιά. Αυτός είναι ο τρόμος που τους δημιουργούν.
Τα παιδιά, έστω και αν δεν ακούσουν κάτι, πιάνουν στον αέρα τι συμβαίνει στο σπίτι τους. Αυτός ο τρόμος τα ακινητοποιεί. Κάτι που μπορεί να είναι και σύμπτωμα ενός αυτοάνοσου νοσήματος.
Ο χειρισμός της πεθεράς δε σταμάτησε. Αφού μου ζήτησε να της συστήσω έναν καλό γιατρό, απαιτούσε να τον ενημερώσω, επίσης, για την ασθένεια του παιδιού. Να κάνω διάγνωση.
Αδιανόητο!
Προφανώς και δεν το έκανα, αλλά απαίτησα να παρευρίσκονται και οι δυο γονείς στην εξέταση των παιδιών. Η βλαμμένη λογική της πεθεράς ότι «το παιδί μου δεν έχει τίποτα» κυριάρχησε και πάλι. Ήταν εντυπωσιακό πόσο κανονική σύζυγος του γιου της ένοιωθε.
Σπάνια συνδέει κανείς το πρόβλημα υγείας με την ψυχική του διάσταση. Λες και είμαστε μόνο κρέας. Λες και η ψυχή και το μυαλό είναι σ’ ένα κουτάκι στο σπίτι καλά φυλαγμένα.
Είναι τόσος ο φόβος για την κοινωνική κατακραυγή, που ούτε όταν είμαστε απλώς αγχωμένοι δεν το συζητάμε. Πόσο μάλλον αν το ψυχολογικό πρόβλημα είναι πιο σοβαρό. Ούτε καν αναφέρεται.
Μπήκα μπροστά μόνο για το παιδάκι. Κατάφερα να πάνε και οι δυο γονείς με τα παιδιά τους στο γιατρό.
Αξιόλογος και πολύ διορατικός ο γιατρός εντόπισε αμέσως το πρόβλημα. Τους είπε πως αν δε θεραπευτούν οι ίδιοι, το παιδί θα χειροτερεύει. Τους έπεισε. Δέχτηκαν να κάνουν εκείνοι πρώτα θεραπεία.
Η καλή σχέση των γονιών και η ηρεμία μέσα στο σπίτι λειτουργεί σαν φάρμακο στην ψυχή των παιδιών. Η ασθένεια του παιδιού μέσα σε λίγο καιρό άρχισε να βελτιώνεται και σε λίγο διάστημα δεν είχε τίποτα.
Κάτι ακόμα εξίσου σημαντικό, είναι πως τα παιδιά αναπτύσσουν παραβατική συμπεριφορά γιατί πιστεύουν πως όταν κάνουν κάτι κακό θα έχουν τους γονείς κοντά τους και τους δυο μονοιασμένους απέναντι στο πρόβλημα. Η εικόνα αυτή είναι τεράστιας σημασίας μέσα τους.
Μπορεί για τον ίδιο λόγο ν’ αναπτύξουν και μια ασθένεια. Για να δουν μονοιασμένους τους γονείς. Τους τρομάζει πολύ ο καυγάς της μαμάς με τον μπαμπά.
Αυτό έγινε και όταν βρέθηκαν απέναντι στο γιατρό. Ξαφνιασμένο ευχάριστα το παιδί είδε τους γονείς του να ησυχάζουν, επειδή βρέθηκε μια διέξοδος στην ασθένεια, ενώ πριν η αγωνία τους για το παιδί, τους έκανε να καυγαδίζουν με το παραμικρό.
Ειδικά μετά τις δυο φορές που νοσηλεύτηκε το παιδί, κατηγορούσαν τον εαυτό τους ασυνείδητα πιστεύοντας πως δεν ήταν ικανοί να το βοηθήσουν.
Ό,τι χειρότερο. Αυτός είναι και ένας από τους πιο σημαντικούς λόγους που τα παιδιά των χωρισμένων γονιών γίνονται παραβατικά. Για να μπορέσουν να δουν πάλι τους γονείς μαζί.
Τα παιδιά που κάνουν ό,τι μπορούν για να στεναχωρήσουν τους γονείς, το κάνουν για να δουν πόση αντοχή έχουν. Θέλουν να βεβαιωθούν πως μπορούν να στηριχτούν πάνω τους. Αν από τις «σκανταλιές» οι γονείς λυγίσουν, καταρρακώνονται και αυτά.
Υπάρχει μια αντίληψη σ’ αυτούς που έχουν περάσει τα πενήντα πως τώρα πια δεν μπορούν ν’ αλλάξουν χαρακτήρα.
Σωστά. Μέχρι να έρθει η ζωή να τους δώσει ένα χαστούκι για να τους πείσει πως οι αλλαγές στον άνθρωπο γίνονται ακόμα και λίγο πριν την τελευταία τους πνοή.
Έπρεπε να κινδυνέψει το μικρό παιδί για να καταλάβει η πεθερά πως το ζευγάρι με τα παιδιά είναι μια ανεξάρτητη οικογένεια.
Έπρεπε να γίνουν τόσο επικίνδυνα πράγματα για ν’ αντιληφθεί η πεθερά πως ο ρόλος της είναι επικουρικός προς το ζευγάρι και μόνο αν της το ζητήσουν. Άλλωστε σαν «σύζυγος» του γιου της, δεν είχε δώσει τόσο μεγάλη σημασία στον υπέροχο ρόλο της γιαγιάς που της αντιστοιχούσε.
Ίσως να την τρόμαζαν τα γηρατειά, η μοναξιά ακόμα και ο θάνατος, αλλά αυτό ήταν δικό της θέμα. Δεν ήταν δυνατόν να κινδυνεύει ένα παιδί για τις δικές της ανασφάλειες.
Και επιτέλους έφυγε η συνεχής αδιόρατη θλίψη από τα προσωπάκια των παιδιών.
Συντάκτης: Γιώργος Γλαύκος
