5 φορές που μας έφαγε η καχυποψία χωρίς λόγο

Είναι φορές που ενώ κάποιος προσπαθεί να μας προσεγγίσει, εμείς στραβώνουμε και πιστεύουμε ότι αυτά που λέει, τα λέει είτε από ευγένεια είτε για να κρατήσει τα προσχήματα. Εκεί μπαίνουμε σε ένα φαύλο κύκλο όπου μειώνουμε τον εαυτό μας και μάς αμφισβητούμε χωρίς να υπάρχει αυτή η πρόθεση από αυτόν που μας απευθύνεται. Οι καλές προθέσεις ενός τρίτου να μας ανεβάσει με μια φιλοφρόνηση, γίνονται αφετηρία προβληματισμού τόσο για τον εαυτό μας, όσο και για το άλλο άτομο. Η υπερβολική καχυποψία, το να βρούμε το κρυφό νόημα πίσω από τις λέξεις, σκοτώνει τη διάθεσή μας και μας κάνει να μη δίνουμε ευκαιρίες. Ας δούμε μερικές απ’ αυτές τις στιγμές, που μας κάνουν έξτρα καχύποπτους ενώ δε θα έπρεπε.

1. Κομπλιμέντο που αφορά κάποια ανασφάλειά μας

Είναι κι αυτά τα κομπλιμέντα που αφορούν τομείς με τους οποίους δεν είμαστε εξοικειωμένοι. Για παράδειγμα κάποιος μπορεί να σχολιάσει το πόσο όμορφοι είμαστε σήμερα ή το πόσο ακτινοβολούμε ως άνθρωποι. Αυτά τα σχόλια μπορούν να κάνουν τρίγκερινγκ μέσα μας τις ανασφάλειες που έχουμε και θέλουμε τόσο καλά να κρύβουμε, λες κι οι άλλοι είναι τέλειοι και αψεγάδιαστοι. Τότε γινόμαστε καχύποπτοι και με τα σχόλια και με τους ανθρώπους που τα κάνουν. Χάνουνε την ουσία και ψάχνουμε να βρούμε αν όντως εννοούν αυτά που λένε. Και τι πειράζει να μην τα εννοούν στην τελική; Ας κρατήσουμε τη φιλοφρόνηση που μας έκαναν ως ένα ωραίο στοιχείο στη μέρα μας κι ας μείνουμε εκεί.

2. Το διφορούμενο φλερτ

Το φλερτ είναι απ’ τα πιο αναζωογονητικά πράγματα που μπορούν να μας συμβούν. Είτε είμαστε σε σχέση είτε ελεύθεροι, ένα χαλαρό φλερτάκι μάς φτιάχνει τη διάθεση. Κι όμως μπορεί να πιάσουμε τον εαυτό μας, όχι μόνο να αμφισβητεί ένα πιθανό φλερτ αλλά να πέφτει και ψυχολογικά απ’ αυτό. Είναι οι στιγμές που βγαίνει στην επιφάνεια μια φωνή που υπαγορεύει πως δε θα βρούμε αυτό που ψάχνουμε, άρα γιατί να μπούμε στη διαδικασία; Ε, με τέτοιο σκεπτικό σίγουρα δε θα βρούμε αυτό που ψάχνουμε. Όταν η αυτοπεποίθησή μας είναι στα τάρταρα και δεν μπορούμε να διακρίνουμε καθαρά τις προθέσεις του προσώπου που έχουμε απέναντί μας τι ακριβώς περιμένουμε;

3. Επιτυχίες που δεν αναγνωρίζουμε στον εαυτό μας

Υπάρχει μια παρανόηση ότι μερικά πράγματα που καταφέρνουμε, μάς συμβαίνουν τελικά χαριστικά. Επιτυχίες μας που θεωρήσαμε ότι συνέβησαν από τύχη, επιτεύγματα που πιστέψαμε ότι δεν ήταν δικά μας, ενώ ήταν. Πάλι έρχεται η αμφισβήτηση προς τον εαυτό μας. Σταματάμε να πιστεύουμε στις δυνάμεις μας, θεωρούμε ότι δεν είμαστε αρκετοί. Χωρίς εξωτερική βοήθεια δε θα μπορέσουμε να πετύχουμε πότε κάτι μόνοι μας. Ακόμα, όμως κι αν πήραμε βοήθεια για να πετύχουμε το στόχο μας, ο δικός μας αγώνας είναι αυτός που αναγνωρίζεται. Όποια συμβολή κι αν είχε η βοήθεια, τελικά τα καταφέραμε εμείς με τις δυνάμεις μας. Δεν είμαστε πιο λίγοι και κυρίως η ζωή δε μας χαρίζεται.

4. «Ζήλια μου, με σένα η καρδιά μου είναι ζωντανή…»

Φυσικά η παράλογη καχυποψία δεν μπορεί να λείπει απ’ τη λίστα μας κι ερχόμαστε στο κεφάλαιο «Σχέσεις». Εδώ η καχυποψία έχει κι όνομα, «ζήλια» τη λένε και μας ταλαιπωρεί μερόνυχτα ολόκληρα. Μας βάζει και κάνουμε σενάρια ολόκληρα τα οποία θα ζήλευε και ο Φώσκολος. Η ζήλια μπορεί να είναι αυτό το κρυφό συστατικό που χρειάζεται μια σχέση για να καταστραφεί. Αποδομώντας τη λέξη που μας φέρνει τόσα πολλά στο μυαλό -τα οποία δεν είναι και πολύ ωραία- μένουμε σε κάποια πολύ βασικά στοιχεία. Είναι ανασφάλεια, δική μας ανασφάλεια που μαζεύεται κι εξωτερικεύεται και μετά όποιον πάρει ο Χάρος. Τώρα γιατί να χαλάμε τις καρδιές μας επειδή είμαστε κτητικοί -άλλο ένα κοινωνικό κατασκεύασμα που θρέφει τις ανασφάλειές μας- δύσκολα θα μπορέσουμε να το απαντήσουμε.

5. Νέες Γνωριμίες

Πολλές φορές γινόμαστε καχύποπτοι με τους νέους ανθρώπους που γνωρίζουμε. Όχι ότι μας έκαναν κάτι ή ότι ξέρουμε κάτι γι’ αυτούς το οποίο μας προβληματίζει, απλώς επικρατεί στο κεφάλι μας φόβος για το καινούριο. Λες και θα πάμε μπροστά μόνο με τις παλιές μας φιλίες ή το να ακούσουμε μια διαφορετική άποψη από τις συνηθισμένες θα μας βλάψει κάπου. Γινόμαστε καχύποπτοι και περίεργοι και ψάχνουμε ένα ψεγάδι για να τους κάνουμε στην άκρη και να πούμε στον εαυτό μας ότι είχαμε απόλυτο δίκιο που είμαστε επιφυλακτικοί. Όλη αυτή η αρνητική ενέργεια ανακλάται πάνω μας και δε μας κάνει και τα πιο ελκυστικά πλάσματα. Κάθε άνθρωπος, κάθε γνωριμία, έχει κάτι να μας δώσει. Δε χρειάζεται να πέσουμε με τα μούτρα, αρκεί να είμαστε ανοιχτεί και μέσα απ’ αυτό εξελισσόμαστε, τόσο κοινωνικά -αφού αναπτύσσουμε τις κοινωνικές δεξιότητες- όσο κι ως οντότητες αφού προσφέρουμε στον εαυτό μας τη δυνατότητα να πάρει κάτι καινούριο.

Όλες αυτές οι φορές που γινόμαστε καχύποπτοι χωρίς κάποιο συγκεκριμένο λόγο μας ρίχνουν ψυχολογικά. Δε φταίει η καχυποψία για την πτώση της ψυχολογίας μας αλλά οι σκέψεις που κάνουμε με αφορμή αυτή. Νιώθουμε λίγοι και γινόμαστε μικροί. Διαιωνίζουμε τις ανασφάλειες μας και τις θρέφουμε τόσο καλά που σε ένα βαθμό ταυτίζονται με την πραγματικότητά μας. Μήπως ήρθε η ώρα να χαλαρώσουμε και να αφήσουμε την υπερβολική καχυποψία σε αυτούς που θέλουν να είναι μίζεροι και είναι εντάξει μ’ αυτό;