Τι ωραίο να είσαι queer! Ξέρεις, εμείς ζούμε σε έναν κόσμο με ουράνια τόξα, κάνουμε συνέχεια σεξ και φυσικά καβαλάμε μονόκερους κάθε δεύτερη Παρασκευή! Αν και θα είχε το ενδιαφέρον του αυτό με τους μονόκερους, μας βάλανε να ζούμε ανάμεσα στους “κανονικούς” που φτύνουν στερεότυπα και ζουν τη μίζερη ζωούλα τους με προσβολές. Κι αφού αυτός ο κόσμος επιλέχθηκε για μας -τους άλλους, τους περίεργους- αναγκαστήκαμε να σκύβουμε το κεφάλι και να προσπαθούμε να ανήκουμε κι εμείς σε μια κανονικότητα. Γιατί δεν έχει σημασία να είσαι, αλλά έστω να φαίνεσαι έτερο-κανονικός για να επιβιώσεις, με λιγότερα περιστατικά ρατσισμού στην πλάτη, τουλάχιστον.
Και κάπως έτσι κλεινόμαστε στην ντουλάπα. Δεν ξέρεις για την ντουλάπα; Όχι αυτή που πάει Νάρνια, την άλλη, την πιο σκοτεινή. Αυτή η ντουλάπα θυμίζει περισσότερο το walk of shame της Σερσει Λάνιστερ από το Game of Thrones. Στα αγγλικά υπάρχει ένας όρος, το “coming out of the closet” που ουσιαστικά σημαίνει ότι ένα queer άτομο γνωστοποιεί στο περιβάλλον του τον σεξουαλικό του προσανατολισμό. Ουσιαστικά όπου “closet” σημαίνει “ντουλάπα” και κάπως έτσι γίνονται οι παραπάνω συσχετισμοί.
Για το queer άτομο αυτή η διαδικασία είναι αρκετά ψυχοφθόρα. Είναι η φάση που λέει στους γύρω του “Αυτ@ είμαι κι άμα σας αρέσει!”, όμως το κομμάτι του “άμα σας αρέσει” αργεί λίγο. Έχουμε ένα άτομο να ζητάει την αποδοχή επειδή γουστάρει κάτι που ακόμα στη νοοτροπία μας δεν έχει περάσει ως φυσιολογικό. Είναι και λίγο κουραστικό να περιτριγυρίζεσαι από ένα μάτσο στενόμυαλους που δεν καταλαβαίνουν ότι το ετεροκανονικό μοντέλο δεν είναι για όλους.
Και να σου πω και κάτι, ούτε θέλω να μοιάζω ετεροκανονικός, ούτε περιμένω την αποδοχή του ετεροκανονικού. Από ένα σημείο και μετά, μετά δηλαδή από πολλά επαναλαμβανόμενα “coming out” κουράζεσαι να αποζητάς την αποδοχή. Σπας την ντουλάπα και προχωράς τη ζωή σου χωρίς να σε πολύ νοιάζει. Αυτό όμως αργεί. Πάντα αργεί η λύτρωση.
Θυμάμαι πώς ήμουν στο πρώτο μου coming out, που ίδρωνα και ξεφυσούσα και δεν ήξερα πώς θα το έπαιρνε το άτομο που προσπαθούσα να του πω για μένα. Με βλέπω και τώρα που δεν περνάει από φίλτρο το να το κάνω. Γιατί αν είσαι queer, αυτή είναι μια συνεχής διαδικασία. Δε σταματάει κάπου, ακόμη κι αν το έχεις κάνει σε όλον τον περίγυρό σου, πάντα θα γνωρίζεις νέα άτομα, εκτός αν ζεις σε σπηλιά αποκομμένος από το ίντερνετ και την κοινωνική ζωή. Σε αυτή την περίπτωση είσαι και πιο ξεκούραστος.
Γι’ αυτό και να με συμπαθάς dear straight, αλλά δεν έχεις ιδέα τι σημαίνει να πρέπει να κάνεις δήλωση για το ποιος είσαι. Κάθε φορά που λες πως εσύ δε βγαίνεις με ντουντούκα να πεις με ποιον τα ‘χεις και με ποια πηγαίνεις, δε φοβάσαι ότι ένα φιλί μπορεί να σημαίνει μέχρι και πως θα χάσεις τη ζωή σου. Πως δεν έχεις νόμιμο δικαίωμα στο παιδί σου, πως δεν αναγνωρίζει το κράτος τη σχέση σου. Πως αν είναι βράδυ κι είσαι με γκομενάκι, είσαι τυχερός αν δε σου την πέσουν για να τις φας ή να σε βρίσουν. Τυχερός. Γι’ αυτό και να με συμπαθάς, ιδέα δεν έχεις, σ’ ευχαριστώ για την υποστήριξη, πήγαινε τώρα.
Το coming out είναι μια διαδικασία που δε θα καταλάβει ποτέ ένα straight άτομο. Το άτομο αυτό δε θα πάει στη μαμάκα του και στον μπαμπάκα του να τους πει ότι πηγαίνει με άτομα του αντίθετου φύλου. Ακόμη κι αν το κάνει όμως, ούτε από το σπίτι παίζει να το διώξουν, ούτε να το σαπίσουν στο ξύλο, ούτε να μην το αποδεχτούν. Και ξέρεις γιατί; Γιατί η ετεροκανονικότητα είναι τόσο ισχυρή στην κοινωνία που θεωρείται αυτονόητη. Εκεί είναι και το μείζον πρόβλημα.
Κι όσο τα queer άτομα μένουμε να κρυβόμαστε στην ντουλάπα ζούμε τον δικό μας Γολγοθά. Ποιος θα μας καταλάβει και τι να καταλάβει όταν δεν μπορούμε να επικοινωνήσουμε τα θέλω μας μαζί του; Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί με φυλακή η ντουλάπα, μια προσωπική φυλακή που λίγο-λίγο σε τρώει. Κι όσο μένουμε σε αυτή, από τη συνειδητοποίηση ουσιαστικά και μετά, χάνουμε και τον εαυτό μας. Τον αμφισβητούμε, το μειώνουμε και πολλές φορές μάς εκμηδενίζουμε γιατί είναι πιο εύκολο να κρίνουμε το φρικιό, αυτό που μας μάθανε ότι είναι φρικιό βασικά, παρά να το αποδεχτούμε.
Για να βάζουμε και τα πράγματα στη θέση τους, το coming out είναι αποδοχή του εαυτού μας και ταυτόχρονα γνωστοποίηση στους γύρω μας. Γιατί αν δεν έχεις αποδεχτεί αυτό που νιώθεις πώς θα κάνεις αποκάλυψη βουτηγμένη στην αβεβαιότητα; Κι ακριβώς όπως τα μεγάλα πράγματα γιορτάζονται, έτσι συμβαίνει και με το coming out, το οποίο γιορτάζεται στις 11 Οκτωβρίου. Μα μέσα μας, για μια ζωή.
ΥΓ: Η πρώτη φορά πάντα είναι δύσκολη. Δεν ξέρεις τι να περιμένεις και πώς θα σε αντιμετωπίσουν. Σταδιακά παίρνεις το κολάι και γίνεται όλο και πιο εύκολο και ταυτόχρονα νιώθεις και καλύτερα με τον εαυτό σου. Αν αμφιταλαντεύεσαι στο αν πρέπει το κάνεις, πάρε βαθιά ανάσα, βρες ένα άτομο που υπολογίζεις στη ζωή σου και μοιράσου το μαζί του. Η αρχή είναι το πιο δύσκολο πράγμα! Μετά όμως, θα είσαι ελεύθερ@.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Αντώνης Ανδρόνικος
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
