Αν μπούμε σε ένα τριπάκι και αναρωτηθούμε με ποια άτομα δε θα κάναμε ποτέ κάτι, θα φτιάξουμε μια λίστα που θα περιλαμβάνει κυρίως οικογενειακά πρόσωπα. Η λίστα θα είναι από εκείνες τις φανταστικές, όπως αυτές που φτιάχναμε παιδιά, στην οποία και θα αποκλείουμε άτομα. Όσο αποκλείουμε πρόσωπα του περίγυρου θα φτάσουμε κάποια στιγμή και στις οικογένειες των κολλητών μας. Σίγουρα με τα κολλητάρια δε θα κάναμε κάτι, ούτε και με κάποιο μεγαλύτερο μέλος της οικογένειάς τους -μαμάδες, μπαμπάδες, θείους, θείες, παππούδες. Με κάποιο απ’ τα αδέλφια τους όμως; Τότε είναι που μας έρχονται περίεργες σκέψεις στο μυαλό. Πώς θα ήταν μια τέτοια πιθανή σχέση;
Δεν είναι παράλογο κάποια στιγμή στη ζωή μας να νιώσαμε έλξη για κάποιο απ’ τα αδέρφια -ή ίσως για το μοναδικό αδερφάκι- που ‘χει το κολλητάρι. Η κατάσταση αυτή μοιάζει περίεργη από την κορυφή μέχρι τα νύχια και γι’ αυτό ίσως προσπαθήσουμε να την περιορίσουμε στο κεφάλι μας μέχρι να απαλλαγούμε απ’ την ιδέα. Αυτό άλλωστε φαντάζει μονόδρομος αφού στα μάτια μας αν κάνουμε κίνηση μπορεί να καταλήξουμε να μην είμαστε σωστοί απέναντι στο αδερφικό φιλαράκι μας. Κάπως έτσι γινόμαστε θύματα ενός μεγάλου σχεσιακού ταμπού. Γιατί όμως θεωρείται ταμπού η σχέση με τ’ αδέρφια των κολλητών μας;
Για να απαλλαγούμε από ένα ταμπού και τις αμέτρητες τύψεις που φέρνει πρέπει να δούμε πού βασίζεται και να προσπαθήσουμε να το αποδομήσουμε. Αποδομώντας το ταμπού που μας παιδεύει ίσως βρούμε κάποια προσωπική λύτρωση και στην περίπτωση μας ίσως τελικά διεκδικήσουμε το πολυπόθητο άτομο που έτυχε να γεννηθεί στην ίδια οικογένεια με το κολλητάρι μας. Ας μας πάρει και λίγο καιρό παραπάνω που λέει ο λόγος.
Ξεκινώντας από τα επιφανειακά στοιχεία που χτίζουν το ταμπού και το κρατούν γερά θεμελιωμένο, σε βαθμό να θεωρούμε κακό να κάνουμε σχέση με το συγκεκριμένο άτομο, προβληματισμό φέρει η συζήτηση ερωτικού περιεχομένου. Εννοείται ότι όταν γίνεται κάτι ερωτικό το πρώτο άτομο που το μαθαίνει είναι το κολλητάρι. Πολλές φορές το κολλητάρι, σαν να ‘χει κεραίες, καταλαβαίνει τι γίνεται πριν πούμε το οτιδήποτε. Πώς συζητάμε όμως την ερωτική μας εμπειρία με παρτενέρ το αδερφάκι του; Η κατάσταση μοιάζει αμήχανη. Ας το παραδεχτούμε όμως, είναι αμήχανη γιατί το παίζουμε και λίγο σεμνότυφοι. Δεν μπορεί το φιλαράκι μας να πιστεύει ότι το αδερφάκι του θα μείνει αιώνια ερωτικά ανενεργό.
Από μια άλλη σκοπιά, η κτητικότητα του κολλητού μας μπορεί να είναι αρκετά προκλητική. Υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να διαχωρίζουν τους ανθρώπους στη ζωή τους. Οι φίλοι για τις παρέες και η οικογένεια με την οικογένεια. Φυσικά δε θα κάνει ο κολλητός κουμάντο στο κρεβάτι μας. Αν υπάρχει η έλξη, το κυνηγάμε. Βέβαια για να μην υπάρξουν θέματα στη μεταξύ μας σχέση καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε λίγο τη θέση μας πριν κάνουμε οποιαδήποτε κίνηση. Ίσως το κολλητάρι ζηλέψει και θεωρήσει ότι βάζουμε κάποιο άλλο άτομο πάνω από αυτό αλλά και πάλι πρέπει να δείξουμε τις προθέσεις μας. Σε αυτό το σημείο χρειάζεται μια πιο έμπρακτη προσέγγιση. Για παράδειγμα το safe space που έχουμε χτίσει με το κολλητάρι, στο οποίο τόσο καιρό μας έκραζε ελεύθερα τα αδέρφια του, δεν πρέπει να αλλάξει. Έτσι κι αλλιώς και ποιος δε θέλει πού και πού να πει τα παράπονά του στον αδελφικό του φίλο για το αμόρε;
Κάπως έτσι χτίζονται οι φόβοι μέσα μας που ενισχύουν αυτό το ταμπού. Καταρχάς υπάρχει ο φόβος που λέει ότι το κολλητάρι δε θα εγκρίνει αυτή τη σχέση σε πρώτη μοίρα, ενώ σε δεύτερη μοίρα θα χαλάσει η σχέση μας μαζί του. Έπειτα είναι ο φόβος στο ενδεχόμενο του χωρισμού. Ως άνθρωποι που υπεραναλύουμε καταστάσεις έχουμε φτάσει να σκεφτόμαστε τον χωρισμό, πριν καλά καλά τα φτιάξουμε με το πολυπόθητο πρόσωπο. Υπάρχει η σκέψη ότι αφού είναι αδέλφια με το κολλητάρι και έχουμε σχέση με την οικογένειά τους, μετά τον χωρισμό πρέπει να βλέπουμε πού και πού το τέως αμόρε. Κι επειδή είμαστε και λίγο κολλημένοι -κυρίως στη φαντασία μας- θεωρούμε πως αυτό είναι κακό. Τέλος ένας ακόμη μεγάλος φόβος που θρέφει το συγκεκριμένο ταμπού είναι ο φόβος για τη στάση που θα κρατήσει το κολλητάρι μετά τον χωρισμό. Θα πάρει το μέρος κάποιου ή θα μείνει ουδέτερο; Αυτές οι πολύπλοκες σκέψεις μας περιορίζουν και δε μας αφήνουν να ζήσουμε όπως θέλουμε, αφού προσπαθούμε συνέχεια να ικανοποιούμε τις απαιτήσεις των άλλων.
Για να είναι ολοκληρωμένο ένα ταμπού, το οποίο μπορεί και μόνο στη σκέψη να μας κάνει να νιώσουμε άσχημα, πρέπει να έχει και κάτι από προσωπική αμφισβήτηση. Λες και δε μας έφταναν όλα τ’ άλλα, πρέπει να αμφισβητήσουμε τον εαυτό μας επειδή μας αρέσει ένα άτομο. Η αμφισβήτηση έρχεται πλαγίως και ύπουλα, όπως άλλωστε συμβαίνει σε όλα τα ταμπού. Έρχεται με την ερώτηση «Επισκιάζεται η φιλία μου με το κολλητάρι; Τώρα θα φταίω αποκλειστικά εγώ για ό,τι συμβεί;». Έτσι, καταλήγουμε υπόλογοι μιας κατάστασης στην οποία ουσιαστικά δεν κάναμε τίποτα κακό. Παράλληλα, υπάρχει στο μυαλό μας ότι κάνοντας σχέση με το αδερφάκι του κολλητού, το οποίο το κολλητάρι μας υπεραγαπά, ίσως πατήσουμε κάποια λεπτά όρια με αποτέλεσμα στην τελική να χαλάσει η δυναμική ανάμεσα στ’ αδέρφια και τότε πάλι οι τύψεις θα χτυπήσουν τη δική μας πόρτα.
Όσο αφήνουμε τη ζωή να μας πηγαίνει εκεί που θέλει σε συνάρτηση πάντα με τους άλλους, κάπου μέσα μας καταπιεζόμαστε και αυτό καλώς ή κακώς θα το βρούμε μπροστά μας. Αν αρχίσουμε να χρησιμοποιούμε την υπερανάλυση μόνο ως όπλο, ώστε να απομυθοποιούμε τα ταμπού και να τα επεξεργαζόμαστε σε βάθος, θα έχουμε την ευκαιρία να διεκδικήσουμε περισσότερες χαρούμενες στιγμές. Η σχέση με τα αδέρφια των φίλων μας θεωρείται ταμπού, το οποίο πρέπει να καταργηθεί, κυρίως για να μπορούμε να νιώθουμε καλά με κάθε πιθανό παρτενέρ ακόμη κι αν αυτός έρχεται από την οικογένεια του αδερφικού μας φίλου. Απ’ τη στιγμή που τα ταμπού περιορίζουν την ελευθερία, γιατί να τα διαιωνίζουμε;
Συντάκτης: Αντώνης Ανδρόνικος
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
