Και το πιο απλό αντικείμενο μπορεί να γίνει σύμβολο

Στιγμές. Στιγμές που γίνονται αναμνήσεις. Στιγμές που σφυρηλατήθηκαν από τους ανθρώπους, που ήταν εκείνη την ώρα γύρω σου. Στιγμές από εκείνες που νοσταλγείς, ψιλό βουρκώνεις κι αναπολείς, ξέρεις, από εκείνες τις ατόφιες, που θα πούλαγες την ψυχή σου να τις ξαναζήσεις. Αυτές είναι οι εμπειρίες, τα βιώματα, οι αγκαλιές, τα φιλιά και τα δάκρυα που έχυσες. Σ´ αυτές τις στιγμές συνδύασες το όποιο συναίσθημα σε κατέκλυζε εκείνη τη δεδομένη ώρα, με το μέρος και τα πρόσωπα που ήταν μαζί σου.

Δεν είναι απαραίτητο η στιγμή που σου έρχεται στο μυαλό να συνοδεύεται από κάποιο υπερβολικό συναίσθημα. Ακόμα και η χαρά που πήρες από ένα γονεϊκό φιλί, που τις περισσότερες φορές περνάει στο ντούκου, μπορεί να ανήκει σε εκείνες τις φάσεις που θα ήθελες να τις ξαναβιώσεις.

Επειδή η καθημερινότητα έχει το δικό της γρήγορο ρυθμό, αυτές οι στιγμές λησμονούνται σταδιακά μέχρι να έρθει κάποιο ερέθισμα που θα ξυπνήσει τη μνήμη και μαζί τη νοσταλγία. Εκείνα τα αισθήματα θα επανεμφανιστούν ως μια γλυκόπικρη ανάμνηση. Αυτό που θα ιντριγκάρει τη μνήμη μπορεί να είναι από μια φράση που συνδυάστηκε μαζί με την όποια ανάμνηση, μέχρι ένα αντικείμενο που συνόδευσε αυτή.

Αυτά τα αντικείμενα, συνήθως δεν είναι από εκείνα τα υπερπολυτελή και πανάκριβα σύμβολα που είθισται να γίνονται δώρα σε ειδικές περιστάσεις. Τα αντικείμενα αυτά είναι απλά, όμως το μήνυμα και ο συναισθηματικός πλούτος που κρύβουν, είναι ανεκτίμητος. Το εύρος αυτών των αντικειμένων είναι τεράστιο, αφού ο καθένας μπορεί να συνδυάσει το οτιδήποτε την ώρα που βιώνει αυτές τις καταστάσεις. Από το όμορφο πετραδάκι, που έπιασε τυχαία το κολλητάρι στην παραλία και στο έδωσε πειραχτικά και ως ένδειξη φιλίας για να το κρατήσεις, μέχρι την κάρτα από το μαγαζί που βγήκες μαζί με το έτερον ήμισυ πρώτη φορά ραντεβού, αυτά τα φαινομενικά αθώα κι αδιάφορα αντικείμενα, που δε γεμίζουν και πολύ στο μάτι, γίνονται σύμβολα σταθμός για σένα.

Όταν πέσουν μετά από καιρό στην αντίληψή σου -κι αφού προφανώς τα έχεις κρατήσει, γιατί δεν είναι ψιλολόγια χωρίς αξία όπως θα τα έβλεπε ο οποιοσδήποτε άλλος- σου προκαλούν ακριβώς αυτή τη γλυκόπικρη νοσταλγία για όλα αυτά που τώρα έχουν ξεθωριάσει και έχουν γίνει αναμνήσεις.

Ας θεωρήσουμε αυτά τα αντικείμενα ως χρονοκάψουλες -συνήθως τσέπης- που ξεχνιούνται πίσω από πράγματα, σε μεγάλα συρτάρια ή ακόμα και σε τσέπες ρούχων. Δεν είναι αρκετά σημαντικά την ώρα που σφραγίζουν την ανάμνηση, όμως είναι αρκετά για να ξυπνήσουν έναν χείμαρρο ξεχασμένων στιγμών και αισθημάτων όταν θα ξανασυναντηθείς μαζί τους.

Τα άτομα, που σου προσφέρουν τέτοια δώρα, αν και δεν καταλαβαίνουν ούτε οι ίδιοι τη σπουδαιότητά τους, καταφέρνουν να διεισδύσουν με μεγάλη ευκολία στο υποσυνείδητό σου. Είναι σαν να βρίσκουν ένα κρυμμένο κλειδί για το άδυτο του μυαλού σου, ανοίγουν την πόρτα και κλειδώνονται εκεί. Αυτό ήταν, κάθε φορά που θα έρχεσαι πρόσωπο με πρόσωπο με αυτές τις χρονοκάψουλες, αυτόματα τους θυμάσαι, ανεξάρτητα αν είναι ή όχι ακόμα στη ζωή σου.

Τέτοια δώρα δεν πρέπει να πετιούνται και να παραγκωνίζονται, από φανταχτερά πράγματα με υποτιθέμενο χαρακτήρα λόγω του ονόματός τους. Αν ένα αντικείμενο δε γίνει κτήμα σου και δε συνδεθείς μ´ αυτό, όσο ακριβό και να είναι, σού περνάει παγερά αδιάφορο. Ναι, μπορεί να ασχοληθείς μ´ αυτό για λίγο -ή και πολύ- όμως έχει πραγματικά έστω κάποια ψήγματα συναισθηματικής αξίας, όταν δεν μπορείς να το συνδέσεις με το άτομο που στο χάρισε;