Κι αυτός που φεύγει πoνάει, ίσως και περισσότερο

Δύο σώματα που έχουν αγαπηθεί, έχουν μοιραστεί πράγματα και μέσα από τις κοινές τους εμπειρίες το καθένα έχει ζήσει τη δική του πραγματικότητα, είναι δύσκολο να χωριστούν. Έρχεται όμως, τις περισσότερες φορές, η ανάγκη αυτοί οι δύο άνθρωποι να μείνουν χώρια. Πονάνε και οι δύο. Το ποιος παίρνει την απόφαση στο τέλος δεν έχει νόημα. Η ζωή πρέπει να συνεχιστεί. Μέσα από τις επιλογές που πρέπει να πάρουν, διαμορφώνουν μια νέα πραγματικότητα. Οι νέες συνθήκες αλλάζουν τη ζωή τους καθοριστικά.

Η απόσταση σε μία σχέση, έρχεται όταν ο ένας από τους δύο αποφασίζει ν’ απομακρυνθεί. Η σχέση δεν είναι απαραίτητα ερωτική. Για να είναι σχέση χρειάζονται τουλάχιστον δύο άτομα που να έχουν μοιραστεί μια κοινή πορεία. Στην πολύ αρχή του χωρισμού γίνεται αμφότερα ένας διαχωρισμός. «Τι έχω ζήσει μαζί του;», «Πώς προχωράω;», «Αν πέσω πάλι στα ίδια λάθη;» είναι οι πιο κοινές ερωτήσεις που γίνονται.

Εκείνος που επιλέγει να βάλει τέλος δεν ξεμένει ξαφνικά από αισθήματα. Πονάει. Από μία δεδομένη κατάσταση,  καταλήγει στο αβέβαιο. Το αβέβαιο εμπίπτει σε μια χαοτική κατάσταση. Μία ανθρώπινη οντότητα για να λειτουργήσει διεξοδικά χρειάζεται χειροπιαστά πράγματα. Τα αισθήματα υπάρχουν. Χρειάζονται χρόνο να ξεθωριάσουν και να μετατραπούν είτε σε μία καλή είτε σε μία κακή ανάμνηση. Ακόμα και όταν όλα έχουν μείνει ως ανάμνηση, μικρά υπολείμματα θα νοσταλγούν αυτό το άτομο.

Τι οδηγεί κάποιον να πάρει μια καθοριστική απόφαση και να αλλάξει τη ζωή του; Αν πρόκειται για μια σχέση, ο μέχρι τώρα σύντροφος μπορεί να μην έχει αποδειχθεί άξιος των περιστάσεων. Ο άνθρωπος αυτός φέρθηκε αλαζονικά, ποδοπάτησε αξίες χωρίς να υπολογίζει συνέπειες. Από μια άλλη σκοπιά, εκείνος μπορεί να ήταν άψογος σε όλα. Να επένδυσε όπως κανείς άλλος σε σένα και εκεί να τρόμαξες. Τα ίδια μπορεί να ισχύουν κι αν η σχέση ήταν καθαρά φιλική. Μπορεί ένα πιο επιθετικό πρόσωπό μας να τρομοκρατήσει άθελά μας τον περίγυρο. Στην περίπτωση που κι ο ίδιος φοβάσαι αυτή την έκθεση, φεύγεις και τις περισσότερες φορές δε λες ούτ’ αντίο.

Μένεις μόνος. Σκέφτεσαι και ξανά σκέφτεσαι γιατί πληγώνεις τους γύρω σου, τα άτομα που ήταν εκεί όταν τους είχες περισσότερο ανάγκη. Φέρνεις στο μυαλό σου στιγμές σας και κλαις. Για να μην τρελαθείς, βρίσκεις ψεγάδια τους και σημεία στα οποία δεν είχαν φανεί αντάξιοι των περιστάσεων και χτίζεις εκεί. Φτιάχνεις μια νέα πραγματικότητα. Στην αρχή δεν την πιστεύεις. Αρνείσαι να παραδεχτείς ότι έχεις σφάλει. Οι άμυνες κι ο εγωισμός σου δεν το επιτρέπουν. Δεν μπορείς να βγεις ο φταίχτης της υπόθεσης. Τουλάχιστον, όχι στο μυαλό σου. Τότε αποδέχεσαι ότι δεν άξιζαν να σ’ έχουν στη ζωή τους. Ένα κομμάτι σου ξέρει την αλήθεια και σε χλευάζει. Το αν θα το απαξιώσεις έχει να κάνει με το πόσο έχεις δουλέψει με τον εαυτό σου.

Καλή η προσωπική ευθύνη, όμως υπάρχουν φορές που η κατάσταση που βιώνεις -ή ακόμα και το άτομο- πρέπει να απομακρυνθούν επειγόντως γιατί σε φθείρουν, εσωτερικά ή σωματικά. Ερχόμαστε σε μία καταπιεστική σχέση. Ο εαυτός σου έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Όλα αυτά τα τόσο όμορφα χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς σου χειραγωγούνται από τη σχέση αυτή. Σ’ αυτήν την περίπτωση, πρέπει να ορθώσεις το ανάστημα, να βγάλεις φωνή, δόντια ακόμα και νύχια και να δείξεις το ποιος είσαι φεύγοντας.

Ακόμα, όμως, και μετά τον αποχωρισμό κατάλοιπα σε μορφή αισθημάτων μας κατατρώνε. Μπορεί να έκανες το μεγάλο βήμα και ν’ απαλλάχτηκες, όμως μέσα σου σε πονάει που έχασες το άτομο αυτό. Άλλωστε για κάποιο λόγο μπήκε εξ αρχής στη ζωή σου.

Η διαλογή, τόσο αισθημάτων όσο και ατόμων, πάντα χρειάζεται. Συλλογίσου γιατί το άτομο που θες ν’ αφαιρέσεις από τη ζωή σου, είναι ζημιογόνο για σένα. Αν δε νιώθεις αντάξιός του σίγουρα χρειάζεται μια δικαιολογία. Το να εξαφανιστείς δεν είναι λύση. Το να σε βασανίζει μια καταπιεστική σχέση είναι αρκετά ικανοποιητική δικαιολογία για να φύγεις. Σε όποια κατάσταση όμως κι αν βρίσκεσαι ένα είναι σίγουρο. Ακόμα κι αν φύγεις οικειοθελώς, θα βασανιστείς για το άτομο που αφήνεις πίσω.

Αφιερωμένο σε δύο πολύ ξεχωριστούς ανθρώπους.
Στον Νίκο και στον Ανδρέα. Χρόνια πολλά.