Είναι ωραίο να έχουμε ανθρώπους δίπλα μας. Είτε είναι αγαπημένα μας άτομα, είτε μια εφήμερη παρέα, τα άτομα που έχουμε γύρω μας είναι μια συντροφιά. Και χάριν αυτής, ακόμη κι αν δεν είμαστε πάντα άκρως ικανοποιημένοι, συμβιβαζόμαστε. Όλα ξεκινούν από έναν εσωτερικό φόβο που πολλές φορές αρνούμαστε να παραδεχτούμε -πόσο μάλλον- να τον εξωτερικεύσουμε, τον φόβο της μοναξιάς. Ακόμη πιο δύσκολο είναι να συνειδητοποιήσουμε τι σημαίνει και τι διαστάσεις μπορεί να πάρει στη ζωή μας.
Από το φίλο που τον αγαπάμε -ή κάποια στιγμή αγαπήσαμε- αλλά τώρα οι ζωές μας έχουν προχωρήσει και δεν υπάρχει κάτι ουσιαστικό να μας ενώνει, στο οικογενειακό πρόσωπο που θα είναι εκεί για ‘μας όμως η παρουσία του ίσως μας επιβαρύνει αντί να μας αποφορτίζει, μέχρι και τον σύντροφο που πεισματικά αρνούμαστε να αφήσουμε ακόμα κι όταν ο έρωτας έχει τελειώσει από καιρό, ο φόβος της μοναξιάς μας δένει μαζί τους. Συνειδητά, λοιπόν, επιλέγουμε να κρατάμε όλες αυτές τις επαφές που στην ουσία μας λυπούν. Παλεύουμε με νύχια και με δόντια να κρατήσουμε επαφές, να δικτυωθούμε, να στελεχώσουμε κατά μια έννοια τη ζωή μας με κομπάρσους που απλώς θα είναι εκεί -κι ας θέλουμε με όλη μας την ψυχή να μην είμαστε εμείς εκεί.
Υπάρχουν κι οι φορές που για να αντισταθμίσουμε αυτόν τον φόβο καταφεύγουμε σε μια κοινωνική ζωή με έδρα τα social media. Μέσα από την αλληλεπίδραση με αγνώστους ίσως θεωρήσουμε τον εαυτό μας κοινωνικά αποδεκτό. Αυτό είναι κάτι σαν placebo -ένα εικονικό φάρμακο ας πούμε. Η αλληλεπίδραση μάς βοηθά στο να πιστέψουμε ότι δεν είμαστε μόνοι μας. Το πρόβλημα είναι ότι στο τέλος της ημέρας, η μοναξιά που τόσο πολύ θέλουμε να αποφύγουμε, θα μάς χτυπήσει την πόρτα κι αυτό θα είναι ακόμη πιο επίπονο γιατί τότε δε θα έχουμε κάποιον τυχαίο χρήστη να μάς δώσει την επιβεβαίωση που ψάχνουμε.
Τι είναι αυτό που πραγματικά φοβόμαστε; Είναι το να μείνουμε μόνοι με τον εαυτό μας. Δε θέλουμε να απολαύσουμε τη συντροφιά του εαυτού μας. Ίσως δε θέλουμε να δούμε μια σκοτεινή πλευρά μας που πιστεύουμε ότι θα βγει από μέσα μας στην ευάλωτη αυτή στιγμή που θα είμαστε μόνοι. Δεν ξέρουμε πώς να την αντιμετωπίσουμε κι αυτό μας τρομάζει. Ίσως πάλι, πιστεύουμε ότι δεν έχουμε βρει την ουσία μας κι αυτό μάς καταρρακώνει.
Παρ’ όλα αυτά, είναι κάποιες φορές που μπορεί να περιβαλλόμαστε από αγαπημένα άτομα, άτομα που στην αγκαλιά της παρέας τους έχουμε αφεθεί και ξέρουμε πως μπορούμε να είμαστε ελεύθεροι μαζί τους, αλλά ταυτόχρονα να νιώθουμε μια εσωτερική μοναξιά. Αυτές τις φορές, η μοναξιά είναι αβάσταχτη και δε ξέρουμε που να εντοπίζουμε το πρόβλημα, σε ‘μας ή σ’ αυτούς. Κι όσο τη νιώθουμε, ειδικά με παρέα, όλο και περισσότερο τη φοβόμαστε και ντρεπόμαστε γι’ αυτό, λες και είμαστε οι προβληματικοί της υπόθεσης. Παρ’ όλο που σπάνια εξωτερικεύεται ένα τέτοιο αίσθημα -κι αυτός είναι ένας λόγος που νομίζουμε ότι είμαστε οι μόνοι άνθρωποι που το ζούμε- είναι ένα αρκετά συχνό φαινόμενο. Υπάρχει τρόπος να ξεπεράσουμε το Φόβο της μοναξιάς;
Επίσκεψη σ’ έναν ειδικό
Η μοναξιά που νιώθουμε, μπορεί να γίνει τόσο βασανιστική σε σημείο να μας κάνει να νιώθουμε δυσλειτουργικούς. Από μόνο του αυτό το αίσθημα είναι σκληρό. Δε σημαίνει όμως ότι πρέπει να το ξεπεράσουμε μόνοι μας και χωρίς εξωτερική βοήθεια. Ένας ειδικός -ψυχολόγος, ψυχαναλυτής- μπορεί να φανεί σωτήριος σε αυτή τη φάση της ζωής μας. Είναι αρκετά πιο ωφέλιμο κι εποικοδομητικό να έρθουμε σε επαφή με τον εαυτό μας και να σταματήσουμε να τον φοβόμαστε με λίγη ώθηση -και τη σωστή-, απ’ το να μην κάνουμε τίποτα γι’ αυτόν.
Διακοπές με μόνη παρέα εμάς
Είναι μεγάλη πρόκληση το να κάνουμε πράγματα μόνοι μας. Το να πάμε διακοπές σ’ ένα άγνωστο μέρος χωρίς παρέα ίσως μοιάζει ακατόρθωτο και το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό να είναι το «Δε θα περάσω καλά». Κι όμως, είναι μια καλή ευκαιρία να γνωρίσουμε καλύτερα τις εσωτερικές μας ανάγκες και χωρίς το δεκανίκι των ατόμων γύρω μας, να περάσουμε καλά. Είναι ωραίο μέσα από απλά πράγματα να γνωρίζουμε τον εαυτό μας. Επίσης, μετά από ένα τέτοιο ταξίδι θα καταλάβουμε ότι το να μείνουμε μόνοι μας δεν είναι και τόσο κακό στην τελική.
«Διακοπές» κι από τα social media
Τα social media μπορεί να μην είναι η πηγή του προβλήματος, όμως το καλύπτουν. Η συνεχής έκθεση και η ταύτιση της αξίας μας με τη δραστηριότητα που έχουμε σε αυτά υποβαθμίζουν την ουσία μας. Έτσι το να μείνουμε μόνοι μας μάς σοκάρει και τότε εμφανίζεται κι ο φόβος της μοναξιάς. Το να μειώσουμε τον χρόνο έκθεσης στην εικονική μας παρέα, θα μας κάνει να δούμε την κατάσταση ρεαλιστικά. Σαφώς αυτό δε σημαίνει πως κάνουμε μια επιφανειακή ζωή με παρέες, σχέση, οικογένεια στα αζήτητα. Βρίσκουμε χρόνο να μείνουμε μόνοι. Ακόμα και η ταβανοθεραπεία πολλές φορές χρειάζεται- τουλάχιστον μέχρι να μάθουμε να απολαμβάνουμε λίγο τον εαυτό μας.
Συντάκτης: Αντώνης Ανδρόνικος
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
