Νομίζουμε ότι είμαστε έξυπνοι επειδή είμαστε καχύποπτοι

Ερχόμαστε στον κόσμο και είμαστε αναγκασμένοι να στηριχθούμε στην αγκαλιά των ατόμων που θα μας φροντίσουν μέχρι να αναπτυχθούμε αρκετά, ώστε να μπορούμε να φροντίσουμε τον εαυτό μας οι ίδιοι. Πριν γνωρίσουμε βασικές αρχές, έχουμε μάθει να εμπιστευόμαστε τον περίγυρο. Μέχρι που έρχεται μια στιγμή, που ένα μικρό μας μυστικό, ένας κρυφός πόθος ή ακόμα και σκέψεις, που μας κάνουν να νιώθουμε άβολα, πέφτουν στην αντίληψη τρίτων. Η εμπιστοσύνη μας κλονίζεται κι εμείς σταματάμε να βλέπουμε το καλό στους ανθρώπους, βάζουμε παρωπίδες και ψάχνουμε τα πιθανά σενάρια, με τα οποία θα μας πληγώσουν ξανά. Γινόμαστε καχύποπτοι!

Θέλουμε να πιστεύουμε -και το πετυχαίνουμε σε μεγάλο βαθμό- ότι έτσι προστατευόμαστε. Θεωρούμε τους εαυτούς μας έξυπνους και χλευάζουμε όλους εκείνους που έχουν το θάρρος και τη δύναμη να εμπιστεύονται, χωρίς το φόβο ότι θα τους προδώσουν. Κρυβόμαστε πίσω από ένα μεγάλο Εγώ που όλος ο κόσμος είναι εναντίον του και δεν υπάρχουν σύμμαχοι στο παιχνίδι. Ο φόβος ότι τα άτομα γύρω μας θα μας πληγώσουν με τον κάθε τρόπο μάς καθιστά δέσμιους του εαυτού μας.

Ηθελημένα απαρνιόμαστε τις χαρές της ζωής κι όλα όσα φέρνει η συντροφιά μιας παρέας. Δε δινόμαστε στους ανθρώπους. Τους αφήνουμε να δουν ένα μόνο προσωπείο. Ο πραγματικός μας εαυτός μένει κρυμμένος. Είμαστε επιφανειακοί για να μη μας πληγώσουν και πληγωνόμαστε από τον ίδιο μας τον εαυτό, αφού σε εκείνες τις δύσκολες ώρες που ζούμε, κανείς δεν μπορεί να προσεγγίσει την ουσία μας, που τόσο καλά κρατάμε κρυφή.

Στον αντίποδα είναι όλοι όσοι δε φοβούνται να εμπιστευτούν. Ξέρουν ότι υπάρχει ο κίνδυνος να πληγωθούν, αλλά δεν τους νοιάζει κι αυτό είναι ένα πραγματικό δείγμα ευφυίας. Ζουν τη ζωή τους όπως θέλουν, ανάλαφροι. Μέσα από την εμπιστοσύνη που δείχνουν, κερδίζουν οι ίδιοι ηρεμία και χώρο για να είναι πιο δημιουργικοί. Συνήθως, όσοι μπορούν κι εμπιστεύονται άνευ όρων είναι ήρεμα άτομα με εσωτερική χαρά που αναβλύζει προς τα έξω. Είναι λογικό άλλωστε, αφού δεν περιμένουν μανιωδώς απλά να τους προδώσουν. Έχουν το τσαγανό να κερδίζουν τον άλλον, επειδή είναι αληθινοί κι όχι επειδή προσποιούνται κάτι άλλο.

Όλοι πληγωνόμαστε. Άλλοτε είναι πολύ δύσκολο να το διαχειριστούμε κι άλλοτε με λίγη βοήθεια κι ώθηση από τους γύρω μας, οι καταστάσεις γίνονται περισσότερο διαχειρίσιμες. Εμείς, που είμαστε καχύποπτοι με τους γύρω μας, ουσιαστικά φοβόμαστε τον πόνο που μπορεί να προκληθεί από μια σχέση, τόσο φιλική, όσο κι ερωτική. Ο φόβος αυτός είναι φόβος για την ίδια τη ζωή. Εκείνοι, που είναι απαλλαγμένοι από τα δεσμά του, προσεγγίζουν τις καταστάσεις διαφορετικά. Ξέρουν ότι οι πραγματικά έξυπνοι άνθρωποι, δεν περιμένουν πότε κι αν θα τους τη φέρουν, μα αξιοποιούν αυτό που έχουν όλοι να προσφέρουν. Ξέρουν ότι εκείνος που θα είναι στο πλευρό τους, όσο κι αν τύχει να συμπορεύονται, είναι άξιος να είναι στο πλευρό τους και χαίρονται που τον εμπιστεύτηκαν.

Όντας άνθρωπος με πολλά θέματα εμπιστοσύνης, προσπαθούσα για χρόνια ολόκληρα, με κάθε τρόπο να κρύψω τα συναισθήματά μου κι όλες μου οι σχέσεις, είτε φιλικές είτε ερωτικές, να παραμείνουν επιφανειακές. Παράλληλα, ήθελα έναν από εκείνους τους χολιγουντιανούς έρωτες. Τους παράφορους που μπορούν ανά πάσα στιγμή να σε καταπιούν. Καταλαβαίνετε πως αυτά τα δύο δεν πάνε μαζί, αφού για να ζήσεις κάτι τέτοιο πρέπει να δοθείς ολοκληρωτικά. Μέχρι που κάποια στιγμή ο έρωτας ήρθε κι ο μόνος τρόπος να τον κρατήσω ζωντανό στη ζωή μου, ήταν η εμπιστοσύνη. Χωρίς αναστολές και τον φόβο του πόνου που με κρατούσε συνέχεια πίσω, αφέθηκα. Σταμάτησα να φοβάμαι να ζήσω.

Είναι ωραίο να μπορείς να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους που σε περιβάλλουν. Τους δίνεσαι χωρίς να περιμένεις αν θα κερδίσεις ή θα χάσεις κάτι. Το κάνεις γι’ εσένα. Για να κερδίσεις πίσω μια εσωτερική γαλήνη, που ο φόβος ολοένα και την απομακρύνει. Σταμάτα να βάζεις τον εαυτό σου δέσμιο των καταστάσεων. Ακούγεται τρομακτικό να δοθείς αυτούσιος στα χέρια του άλλου. Είναι μια ιδέα στο μυαλό σου, τίποτα παραπάνω.

Εμείς που αντιμετωπίζουμε την εμπιστοσύνη ως ταμπού, είναι καιρός ν’ απελευθερωθούμε από τις όποιες αναστολές και ανασφάλειές μας. Σιγά σιγά, ένα βήμα τη φορά θα νικήσουμε έναν φόβο που δημιουργήσαμε, θρέψαμε και τον μάθαμε να κυριαρχεί τη ζωή μας. Ίσως με μία προσπάθεια γνωρίσουμε λίγο καλύτερα τον εαυτό μας, την ουσία μας.