Όπου η πραγματικότητα είναι λίγη, τον λόγο παίρνει η φαντασία

Το υπερφυσικό έχει γίνει πόλος έλξης για μυριάδες ανθρώπους ανά τον κόσμο. Από τα νυκτόβια αιμοδιψή βαμπίρ μέχρι τα ευγενή ξωτικά, ο κόσμος του φανταστικού είναι γεμάτος με κάθε λογής πλάσμα, ικανό να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις και του πιο απαιτητικού. Όλος ο θρύλος δημιουργείται από το θαυμασμό της δύναμης που -υποθετικά- κατέχουν, ενώ δημιουργείται ένα δέος για εκείνα τα μοναδικά πλάσματα και τις ιδιότητές τους.

Τι, όμως, είναι εκείνο που πραγματικά μας ιντριγκάρει στον κόσμο του υπερφυσικού; Είναι αυτό το αίσθημα μοναδικότητας, με το οποίο ερχόμαστε αντιμέτωποι. Οι φυσικοί νόμοι, όπως τους γνωρίζουμε, καταρρίπτονται και μένουμε να χαζεύουμε έναν διαφορετικό κόσμο. Δεν έχει σημασία αν η ωμότητα και η βαρβαρότητα είναι κομμάτι την ιστορίας. Το σημείο κλειδί είναι η υπεροχή τους συγκριτικά με το ανθρώπινο είδος. Άλλα είναι γνωστά για τη δύναμή τους, άλλα για την ταχύτητά τους ενώ άλλα συγκεντρώνουν στο πρόσωπό τους περισσότερες δυνάμεις. Φιγούρες, όπως οι βρικόλακες που είναι αθάνατοι και ζουν ανά τους αιώνες χωρίς ο χρόνος να τους επηρεάζει, δημιουργούν στον άνθρωπο μια θεϊκή φιγούρα που εμπνέει τον φόβο, αφού το τέλος της ζωής είναι ένας -αν όχι ο μεγαλύτερος- αντίπαλος του ανθρώπου.

Γίνεται κατανοητό, ότι οι δυνατότητες χωρίς όρια, η αστείρευτη δύναμη κι η ελευθερία του να κάνεις και να είσαι αυτό που θες, αντανακλώνται στις περσόνες των πλασμάτων αυτών. Σίγουρα, με μια πιο ανθρωποκεντρική σκοπιά, καθώς και για να υπάρξει ταύτιση μεταξύ ήρωα και κοινού, οι υπερφυσικοί χαρακτήρες έχουν τα δικά τους προβλήματα και σηκώνουν το δικό τους φορτίο, που πολύ μοιάζει πάντα με το ανθρώπινο. Είναι καλύτερο, όμως, να είσαι αθάνατος και να έχεις κυριολεκτικά μια αιωνιότητα να λύσεις τα προβλήματά σου, ή να είσαι περιορισμένος από τα φυσικά όρια που διέπουν την ανθρώπινη φύση;

Ως αποκυήματα της φαντασίας των ανθρώπων, είναι κατασκευασμένα έτσι ώστε ν’ αντανακλούν τόσο τους φόβους όσο και τις επιθυμίες του. Πολλές φορές άλλωστε, φόβοι κι επιθυμίες είναι τόσο κοινά που δύσκολα γίνεται αντιληπτή η διαχωριστική τους γραμμή. Οι χαρακτήρες, σ´ όποια κατηγορία κι αν ανήκουν, εξυπηρετούν τόσο στον κατευνασμό της ανησυχίας για το άγνωστο, όσο και στην πραγματοποίηση των επιθυμιών, ακόμα κι αν πραγματοποιούνται από τρίτα πρόσωπα.

Αντί να πάρουν θεϊκές δυνάμεις και χάσουν την αμεσότητα ή ίσως την ταύτιση που θέλει να επιδιώξει ο δημιουργός, κατασκευάζονται χαρακτήρες, που σ’ έναν βαθμό φέρουν θεϊκές δυνάμεις. Μέσα, όμως, από τη θηριωδία και τα προσωπικά πάθη, διαχωρίζονται από τις ανώτερες θεϊκές οντότητες.

Σαφώς και υπάρχει και η πιο παραμυθένια πλευρά του φανταστικού. Είναι γνωστές κι υπερφυσικές φιγούρες όπως νεράιδες, ξωτικά και μονόκεροι, που είθισται να φέρουν συνήθως μια εξευγενισμένη προσωπικότητα, που προσεγγίζει αρκετά το θείο. Ακόμα, όμως και σ’ αυτές τις περιπτώσεις οι φιλοδοξίες κι η συμπεριφορά τους είναι στοιχεία για να διασφαλίσουν τη διαφορά τους απ´ αυτό.

Από τις λαογραφικές ιστορίες διαφόρων χωρών μέχρι τις σύγχρονες μεγαλειώδεις ιστορίες, οι φιγούρες αυτές κάνουν αισθητή τη παρουσία τους σ’ όποια εκδοχή κι αν ανήκουν, είτε είναι οι ήρωες είτε οι κακοί της ιστορίας.

Έτσι, ο άνθρωπος χρησιμοποιεί τη φαντασία του για να εξηγήσει τον κόσμο, από μια φιλτραρισμένη οπτική. Μπαίνει στη θέση των πλασμάτων. Φαντάζεται να κατέχει τη δύναμή τους. Υποθέτει το πώς θ’ αντιμετώπιζε τα δικά του προβλήματα μ’ εξελιγμένες δυνάμεις. Θέλει να διερευνήσει όλες του τις δυνατότητες, να αφήσει ανοιχτές τις πιθανότητες, όπως άλλωστε προσφέρει άφοβα η φαντασία.